Το «ματ» του Πασκουάλ και η επιλογή Μπλατ που δεν δικαιώθηκε

Όταν δύο ομάδες κατορθώνουν να είναι τόσο αποκρουστικές και ελκυστικές ταυτόχρονα στο ίδιο παιχνίδι το μόνο βέβαιο είναι πως η ανετοιμότητά τους βγάζει μάτι. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός απέδειξαν στο ίδιο ντέρμπι πόσα τους λείπουν για να γίνουν ισχυροί διεκδικητές της Ευρωλίγκας, αλλά ταυτόχρονα και πόσο μεγάλη είναι η προοπτική τους όταν (ή αν) κατορθώσουν να μεγιστοποιήσουν τα καλά τους διαστήματα και να περιορίσουν ή ακόμη και εξαλείψουν τα άσχημά τους.

Το «… κάθε ομάδα είχε από ένα ημίχρονο» που συναντάται συχνότερα στο ποδόσφαιρο αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα του αγώνα. Ενώ όμως ο Ολυμπιακός δεν κεφαλαιοποίησε παρά στο ελάχιστο την καθολική του υπεροχή στο πρώτο μέρος, ο Παναθηναϊκός εξαργύρωσε στο μέγιστο τη δική του κυριαρχία στο δεύτερο.

Να το δούμε και με αριθμούς: Ο μεν Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο είχε 13 ασίστ για μόλις 4 λάθη (κάνοντας μόλις ένα μετά το πρώτο πεντάλεπτο), 8 επιθετικά ριμπάουντ από τα οποία πήρε 13 πόντους, καθώς και 6/12 τρίποντα, τη στιγμή που ο αντίπαλός του στο ίδιο διάστημα μετρούσε μόλις 2 ασίστ για 5 λάθη, 6 επιθετικά ριμπάουντ μεν αλλά που πρόσφεραν μόνο 3 πόντους από δεύτερες επιθέσεις, καθώς και 4/12 τρίποντα. Με αυτά τα δεδομένα, το +7 του ημιχρόνου ήταν φτωχό για τον Ολυμπιακό και άκρως κολακευτικό για τον Παναθηναϊκό.

Στο δεύτερο μέρος οι γηπεδούχοι δεν χάρισαν… κάστανο στον Ολυμπιακό. Είχαν 9 ασίστ για μόλις 3 λάθη, πήραν 14 επιθετικά ριμπάουντ που απέφεραν 17 πόντους από δεύτερες επιθέσεις, σούταραν 14/23 δίποντα και 5/16 τρίποντα και πήραν 7 πόντους από αιφνιδιασμό. Οι δε «ερυθρόλευκοι» επέστρεψαν αγνώριστοι από τα αποδυτήρια μετρώντας 7 ασίστ για 8 λάθη, 9 επιθετικά ριμπάουντ από τα οποία όμως πήραν μόνο 4 πόντους, ενώ μέτρησαν μόνο 1/9 τρίποντα. Η διαφορά είναι πως ο Παναθηναϊκός κέρδισε το δικό του καλό ημίχρονο με +20, 52-32, κι όχι με το πενιχρό +7 του Ολυμπιακού.

Καλές οι διαπιστώσεις, που πιστοποιούνται και με τη βοήθεια της στατιστικής, αλλά ας δούμε και τις αιτίες πίσω από αυτές. Η επιλογή του Ντέιβιντ Μπλατ να παίξει στο συντριπτικά μεγαλύτερο διάστημα του ματς με έναν γκαρντ δεν δικαιώθηκε σε καμία περίπτωση. Ίσως να φοβήθηκε την απειρία του Γκος από τέτοια παιχνίδια, ίσως να του έλειψε ο πιο έμπειρος σε τέτοιες συνθήκες Στρέλνιεκς… αλλά όπως και να’ χει, αποδείχτηκε λάθος και ο ίδιος προς τιμήν του παραδέχτηκε πως ίσως αδίκησε τον Μάντζαρη που αν μη τι άλλο γνωρίζει από τέτοια ματς. Όσο ο Παναθηναϊκός ασκούσε… διακριτική πίεση, ο ένας χειριστής αρκούσε και περίσσευε για να έχει ο Ολυμπιακός σωστή και γρήγορη κυκλοφορία και μέσω αυτής να αξιοποιεί Μιλουτίνοφ, Πρίντεζη και Τίμα, δίχως οι φόργουορντ του να αναγκάζονται να κάνουν αυτό που δεν μπορούν καλά, δηλαδή να βάζουν την μπάλα στο παρκέ, αλλά να διαπρέπουν σε αυτό που τους επιτρέπουν τα φυσικά τους προσόντα, να κλείνουν τους χώρους με τα τεράστια χέρια τους στα μετόπισθεν.

Ο Τσάβι Πασκουάλ διέγνωσε το πρόβλημα και μετέτρεψε το όπλο του Ολυμπιακού σε μπούμερανγκ στο δεύτερο ημίχρονο. Ανέθεσε στον Θανάση να γίνει σκιά του Σπανούλη στην άμυνα και να τον χτυπά ανελέητα στο μις ματς στην επίθεση, τη στιγμή που Τουπάν ή Παπανικολάου ήταν απασχολημένοι πάνω στον Καλάθη. Η πυρηνική ενέργεια που έχει μέσα του ο Αντετοκούνμπο τού επέτρεπε να βγάζει τα συκώτια και να εκνευρίζει τον ηγέτη του Ολυμπιακού, να προλαβαίνει να δίνει βοήθειες ακόμη και στους ψηλούς, αλλά και να σκοράρει σε σετ παιχνίδι ή ανοιχτό γήπεδο. Οι «ερυθρόλευκοι» απορρυθμίστηκαν, ο Σπανούλης υπέστη φθορά σε εκνευρισμό και φάουλ, ο Γκος που δεν είχε μπει στο πνεύμα του ματς στο καλό διάστημα της ομάδας του δεν θα μπορούσε να το κάνει εν μέσω φουρτούνας και οι όροι αντιστράφηκαν. Προσθέστε σε όλα αυτά το ότι ο Μιλουτίνοφ δεν είναι δυνατό να διαθέτει την ίδια ενέργεια να κυνηγά σε άμυνα με αλλαγές σε όλο το παιχνίδι λόγω της ανεπάρκειας του ΛεΝτέι, ότι ο Τίμα δεν έχει την ικανότητα να δημιουργεί για τον εαυτό του και ως κλασικός ετερόφωτος φόργουορντ χάθηκε στη μετριότητα του δευτέρου μέρους και έτσι απέμεινε μόνο ο αυτόφωτος Πρίντεζης να παλεύει μοναχός του εκθέτοντας τις αμυντικές αδυναμίες του Τόμας και την απειρία του Μήτογλου, αλλά και να βάζει έναν γερό πονοκέφαλο στον Παναθηναϊκό για τα ντέρμπι που θα ακολουθήσουν.

Ο Καταλανός τεχνικός δεν έκανε όμως μόνο αυτό. Για δεύτερο σερί ματς «πάρκαρε» τον Λάνγκφορντ (κρυμμένη ευλογία για τους «πράσινους» ότι φορτώθηκε με φάουλ, γιατί ενεργούσε πολύ ατομικά από τις πρώτες κατοχές του) βλέποντας πως δεν είναι στο πνεύμα του αγώνα και εξελίσσεται σε επιζήμιο παράγοντα της ομάδας του, ενώ «βάφτισε» σούτινγκ γκαρντ τον Λεκαβίτσιους. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει φέτος, με τον βραχύσωμο γκαρντ να υστερεί ως πλέι μέικερ αλλά να διαπρέπει εκτελεστικά. Ο Λιθουανός αποδεδειγμένα ΔΕΝ μπορεί να καλύψει το κενό του Καλάθη, ούτε στην άμυνα, ούτε οργανωτικά. Μπορεί όμως όταν τα αντίπαλα γκαρντ αδυνατούν να τον «χτυπήσουν» στην αχίλλειο πτέρνα του, δηλαδή το μικρό κορμί του, να εξελιχθεί σε παράγοντα για την επίθεση. Με τη διαρκή του κίνηση προκαλούσε ανακατωσούρα στην αντίπαλη άμυνα και εκμεταλλευόμενος το ούτως ή άλλως καλό σουτ του έδωσε πολύτιμες λύσεις. Επαναλαμβάνουμε, όχι ως αντι-Καλάθης (που ακόμη και τώρα θα ήταν μια χρήσιμη ως απαραίτητη προσθήκη), αλλά περισσότερο ως… αντι-Λάνγκφορντ.

Ο Παναθηναϊκός πήρε μια νίκη που είχε μεγαλύτερη ανάγκη από τον αντίπαλό του. Μια νίκη που όμως δεν πρέπει να καμουφλάρει τα προβλήματα που εμφανίζει ακόμη σε μεγάλα διαστήματα αγώνων και τα οποία οφείλει να συνεχίζει να προσπαθεί να λύσει για να μην εκτεθούν στο πρόγραμμα-«βουνό» που τον περιμένει. Το στοίχημα για τον Ολυμπιακό είναι να σταματήσει να γκρεμίζει τα πραγματικά πολύ καλά διαστήματά του με ορισμένα στα οποία δεν βλέπεται. Το είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι, στο τρίτο δεκάλεπτο με την ΤΣΣΚΑ και τώρα στο δεύτερο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ πως συχνά μεγαλύτερος αντίπαλός του είναι ο πολύ κακός εαυτός του. Πέρα από δουλειά, οι δύο ομάδες φαίνεται πως έχουν «δομικές» αδυναμίες, που ίσως αργά (αλλά καλύτερα σύντομα) θα πρέπει να αντιμετωπίσουν. Στην περίπτωση αμφοτέρων, τα δύσκολα είναι μπροστά τους…

*Αυτή την Κυριακή κατ’ εξαίρεση τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 10:00-12:00 κι όχι 12:00-14:00 ως συνήθως, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis