Το δίκιο του πελάτη ή του… εργάτη;

Η απόφαση του ΝΒΑ να τιμωρήσει τους Σπερς με πρόστιμο 250.000 δολαρίων για τη μη χρησιμοποίηση των Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι και Γκριν στην αναμέτρηση με το Μαϊάμι έχει προκαλέσει πολλή συζήτηση. Τόσο οι υπέρμαχοι της ποινής που επέβαλε ο Ντέιβιντ Στερν στους Τεξανούς όσο και εκείνοι που είναι κάθετα αντίθετοι έχουν τα δικά τους στέρεα επιχειρήματα. Το πραγματικό ερώτημα είναι μάλλον σε ποιο σημείο μπαίνει η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη σκοπιμότητα του πρωταθλητισμού και τις ανάγκες ενός show.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι υπέρμαχοι της λογικής του Στερν ενστερνίζονται το «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο». Η απόφαση του Γκρεγκ Πόποβιτς να απογυμνώσει την ομάδα του από τους κορυφαίους της παίκτες σε ένα ματς απέναντι στους πρωταθλητές που θα προβαλλόταν σε εθνικό δίκτυο υποβάθμιζε το προϊόν, το οποίο εκμεταλλεύεται εμπορικά και μοσχοπουλά το ΝΒΑ, είτε με τη μορφή πανάκριβων εισιτηρίων, είτε με τηλεοπτικά δικαιώματα που στοιχίζουν εκατομμύρια δολάρια, είτε με χρυσοφόρες διαφημίσεις. Όσοι πλήρωσαν από το υστέρημά τους και θυσίασαν το βράδυ τους (ή τον ύπνο τους αν μιλάμε για τηλεθεατές στην Ευρώπη) ασφαλώς δεν χάρηκαν βλέποντας-αντί της Αγίας Τριάδας των Τεξανών-τον Μιλς, τον Ντε Κολό και τον Σπλίτερ.

Το «value for money» είναι ευαγγέλιο για το ΝΒΑ και ο Ντέιβιντ Στερν ανέκαθεν τοποθετούσε πάνω από το ίδιο το άθλημα το θέαμα και όσα έσοδα αυτό συνεπάγεται. Τι κι αν οι ελλιπείς Σπερς στάθηκαν στα ίσα απέναντι στον Λεμπρόν Τζέιμς και τον Ντουέιν Ουέιντ χάνοντας με 105-100 στο τέλος και προσφέροντας ένα άκρως συναρπαστικό παιχνίδι; Ο κομισάριος του ΝΒΑ γνωρίζει καλά πως στη show business οι σταρ είναι οι πραγματικοί «κράχτες» και συχνά η ποιότητα του θεάματος περνά σε δεύτερη μοίρα. Πόσος κόσμος, για παράδειγμα, πηγαίνει να δει μια ταινία επειδή πρωταγωνιστεί ο τάδε ή ο δείνα σταρ του Χόλιγουντ και μπορεί να αγνοεί ένα πολύ ποιοτικότερο έργο επειδή το καστ του τυχαίνει να είναι άσημο;

Η βαριά «καμπάνα» ήταν ένα προειδοποιητικό μήνυμα προς τις υπόλοιπες ομάδες. Περισσότερο από ένα κακό παιχνίδι μπάσκετ o Ντέιβιντ Στερν ανησυχεί μήπως ο πελάτης μείνει δυσαρεστημένος και του γυρίσει την πλάτη. Δεν είναι, δε, η πρώτη φορά που το ΝΒΑ βάζει πάνω από ίδιο το παιχνίδι το θέαμα και αντιμετωπίζει τους παίκτες σαν μηχανές που κόβουν χρήματα παρά ως ανθρώπους. Θυμηθείτε το περσινό «στρίμωγμα» 3-4 αγώνων την εβδομάδα για κάθε ομάδα μετά την καθυστερημένη έναρξη της σεζόν λόγω του lock out.

Στον αντίποδα, ο Γκρεγκ Πόποβιτς είχε τα δικά του δίκια. Το παιχνίδι στο Μαϊάμι ήταν το κατά σειρά έκτο συνεχές εκτός έδρας για την ομάδα του και ολοκλήρωνε τη δεύτερη περιοδεία της μακριά από το Σαν Αντόνιο μέσα στο Νοέμβριο. Γνωρίζοντας πως οι Ντάνκαν, Τζινόμπιλι αλλά σιγά-σιγά και ο Πάρκερ δεν διανύουν την πρώτη τους νιότη έβαλε πάνω από το δίκιο του… πελάτη το δίκιο του εργάτη, δηλαδή των παικτών του. Ξέρει πως δίχως τις απαραίτητες ανάσες τα «γερόντια» του θα φτάσουν εξουθενωμένα στα play offs. Για τον συγκεκριμένο προπονητή, που έχει γαλουχηθεί με στρατιωτικές αρχές και έχει ευρωπαϊκή αθλητική νοοτροπία, το συμφέρον της ομάδας του ξεπερνά τους πάντες και τα πάντα. Ίσως και γι’ αυτό οι Σπερς να είναι ίσως η λιγότερο θεαματική, αλλά ταυτόχρονα πιθανότατα η πιο αποτελεσματική ομάδα του ΝΒΑ. Έτσι αγνόησε τις ανάγκες τω φιλάθλων και πρόταξε αυτές των παικτών του.

Όπως σχεδόν σε όλα τα μεγάλα διλήμματα, δεν υπάρχει μαύρο ή άσπρο. Το δίκιο βρίσκεται κάπου στη μέση, στο… γκρι. Αφενός μεν το ΝΒΑ και οι εγκέφαλοί του θα πρέπει να βάλουν στην εξίσωση τον ανθρώπινο παράγοντα και να μη σκέφτονται σχεδόν αποκλειστικά με εμπορικά κριτήρια, αφετέρου δε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αυτοί που πλουτίζουν από τον οβολό των φιλάθλων, θα πρέπει να σέβονται το κοινό που πληρώνει για να τους απολαύσει και να ξεχάσει τα δικά του προβλήματα για δύο-δυόμισι ώρες.

Follow @ChristosRobolis