Τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω...

Θα ήθελα πολύ αυτό το Σαββατοκύριακο όσα έγιναν στα περισσότερα γήπεδα της Α1 να τα ξεχάσουμε όλοι. Να τα απωθήσουμε σε μια γωνιά του μυαλού μας και να μην μπορεί να τα «ανασύρει» από εκεί ούτε ο καλύτερος υπνωτιστής του κόσμου.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Να μη θυμόμαστε την εισβολή των ΜΑΤ στο παρκέ, τις σπρωξιές με τους απεργούς του ΠΣΑΚ, τις φιλίες ετών μεταξύ παικτών και συναδέλφων που κινδυνεύουν να χαλάσουν από μία ιστορία που δίχασε τον κλάδο, τις πεντάδες ξένων και εφήβων, τη βροχή... σάλιου στον πάγκο του Πανελληνίου στο Ιβανώφειο, αθλητές, προπονητές και φιλάθλους να μην μπορούν να χαρούν αυτό που αγαπούν, αλλά να φτάσουν σε σημείο να το σιχαθούν και να το λυπούνται...

Προτιμώ να θυμάμαι...

... τον 16χρονο Λευτέρη Μποχωρίδη, που έπαιξε σαν ίσος απέναντι σε Σπανούλη και Παπαλουκά στον αγώνα του Άρη με τον Ολυμπιακό και γνώρισε στον Σαρόν Ντρούκερ ένα «διαμάντι» που ίσως και ο ίδιος αγνοούσε.

... τον Περικλή Δορκοφίκη που απέναντι στον Ίκαρο Καλλιθέας έκανε με την ΑΕΚ το ματς της ζωής του με 35 πόντους (5/5 βολές, 15/16 δίποντα) και 9 ριμπάουντ.

... τον Ηρακλή να επιστρέφει στην Α1-όπου ανήκει-μετά από τέσσερα χρόνια και να νικά τον Πανελλήνιο με 82-81.

... το Μαρούσι που υπάρχει ακόμη και πέρασε θριαμβευτικά από τη Νέα Σμύρνη παρά τον κίνδυνο διάλυσης που ίσως ακόμη και τώρα να διατρέχει.

... τον Κολοσσό που και φέτος αποδεικνύει πως δεν χρειάζονται εκατομμύρια για να δημιουργηθεί μία καλή ομάδα, αλλά μεράκι από τους ανθρώπους που την αγαπούν.

Δυστυχώς όμως η ανθρώπινη μνήμη δεν έχει ούτε recycle bin, ούτε format…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com