Τι λείπει από τους «αιώνιους»

Με μεθοδικές, όχι εντυπωσιακές, αλλά ουσιαστικές κινήσεις και αφού σταμάτησαν την «αιμορραγία» από τις αποχωρήσεις παικτών, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός έχουν αρχίσει να παίρνουν μορφή εν όψει της νέας σεζόν. Δεν θα ασχοληθούμε με το ποιους κράτησαν, ποιους έχασαν και ποιους πήραν, αλλά αυτούς που-τουλάχιστον στη θεωρία η οποία πολλές φορές απέχει από την πράξη-τους λείπουν για να συμπληρώσουν το παζλ.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Παναθηναϊκός έχασε Φώτση και Νίκολας, ενώ ενισχύθηκε με τον Πατ Καλάθη, που δεν αποτελεί αντικαταστάτη κανενός εκ των δύο, αλλά διαθέτει στοιχεία που είχαν οι αποχωρήσαντες: είναι ικανός ριμπάουντερ, καλός (για τα 2,08μ. του) χειριστής της μπάλας και εξαιρετικός σουτέρ. Όμως δεν μπορεί να καλύψει το έλλειμμα στο παιχνίδι πάνω από το ύψος της στεφάνης και τη «κάλυψη» των αδυναμιών του εκάστοτε σέντερ που πρόσφερε ο Φώτσης, όπως και την εκτέλεση από ντρίμπλα (μιας και είναι περισσότερο στατικός σκόρερ) που ήταν το όπλο του Νίκολας.

Ο Ολυμπιακός αποτελεί μεγαλύτερο ερωτηματικό, καθώς ουσιαστικά χτίζεται από το μηδέν μετά τις αποχωρήσεις κομβικών παικτών όπως οι Τεόντοσιτς, Παπαλουκάς, Γκόρντον, Χαλπερίν, Μαυροκεφαλίδης, Μπουρούσης και Νεστέροβιτς. Ο Βασίλης Σπανούλης καλείται να επωμιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου το ρόλο του ηγέτη της επόμενης ημέρας, με τους πολύ ταλαντούχους πλην «άγουρους» Λούκας, Σλούκα και Κατσίβελη να τον πλαισιώνουν στην περιφέρεια ελπίζοντας στην προσθήκη του Νίκου Ζήση. Οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ανάγκη-πέρα από έναν έμπειρο περιφερειακό-έναν σέντερ πρώτης γραμμής, που θα αποτελεί την πρώτη επιλογή, μπροστά από τον Γλυνιαδάκη και τον «κοντό» Χάινς. Όλα αυτά ελπίζοντας πως θα του «βγουν» οι ελπιδοφόροι αλλά πρωτάρηδες ως επαγγελματίες Λούκας και Χάουαρντ, οι αναγκασμένοι να κολυμπήσουν στα βαθιά Σλούκας και Κατσίβελης, αλλά και (έστω και ετεροχρονισμένα) ο Κέσελ. Αρκετά, συνεπώς, τα στοιχήματα για τον νέο Ολυμπιακό, που όμως θα έχει το αβαντάζ του... αιφνιδιασμού των αντιπάλων του, τουλάχιστον στην αρχή της σεζόν.

Σε κάθε περίπτωση, οι «αιώνιοι» είναι ευτυχείς που διαθέτουν προπονητές που αποδεδειγμένα ξέρουν να εντοπίζουν τις αδυναμίες των ομάδων τους και να τις καλύπτουν. Οι δυο κουμπάροι, δε, δεν ανήκουν στους καλομαθημένους προπονητές που χτίζουν τις ομάδες τους με ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην αγορά, αλλά ξέρουν να ψωνίζουν και με πιο... ρηχό πορτοφόλι.

Απαραίτητες υποσημειώσεις:

α) ένας παίκτης δεν είναι απαραίτητο να αντικατασταθεί με κάποιον που έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά. Επί παραδείγματι, ο Παναθηναϊκός δεν αντικατέστησε με κάποιον αγωνιστικό «κλώνο» τους τον Σπανούλη, τον Γιασικεβίτσιους και τον Πέκοβιτς το περασμένο καλοκαίρι (κάτι που θα ήταν άλλωστε πρακτικά αδύνατο), αλλά «χτίστηκε» από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς με βάση τα διαθέσιμα και τα νέα υλικά που είχε στην κατοχή του. Έχασε σε φαντασία, δημιουργία και παιχνίδι κοντά στο καλάθι, αλλά έγινε πιο σκληρός στην άμυνα και καλύτερος στα ριμπάουντ, στοιχεία που έπαιξαν σημαντικό ρόλο του στη στέψη του σε Ελλάδα και Ευρώπη.

β) η επιτυχία μίας μεταγραφής δεν κρίνεται μόνο βάσει της παρουσίας του «νεοφερμένου» στο παρκέ. Εξαρτάται και από το κατά πόσο ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που δημιουργούνται (καλώς ή κακώς, αυτομάτως ή τεχνηέντως μέσω των ΜΜΕ και του συλλόγου του) από το όνομά του, αλλά και το κασέ του. Ο Τζος Τσίλντρες δεν είχε μικρή αγωνιστική προσφορά στον Ολυμπιακό, αλλά έφυγε ως αποτυχημένος στη συνείδηση του κόσμου της ομάδας, καθώς «πλασαρίστηκε» ως ο ΝΒΑερ με το τεράστιο συμβόλαιο που θα πάρει μόνος του το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα, προσδοκίες που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ. Οι άσημοι και «φτηνοί» Λούκας, Χάουαρντ και Χάινς δεν θα έχουν στις πλάτες τους αυτό το βάρος.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com