Τι διδάσκει το Παγκόσμιο Κύπελλο U19 για το ελληνικό μπάσκετ

Τον αποκλεισμό της Εθνικής U19 από τη Γαλλία ακολούθησαν, ως συνήθως, πολλές κραυγές. Σε ρόλο… δικαστή, πολλοί δεν έχασαν το χρόνο να απαξιώσουν πλήρως τη συγκεκριμένη φουρνιά αλλά και το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ συνολικά. Θαρρείς και πέρασαν καμιά δεκαριά κι όχι απλώς δύο χρόνια από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού U20, παρεμπιπτόντως στο ίδιο γήπεδο.

Το κακό ελληνικό συνήθειο να αποθεώνει ή να κατακεραυνώνει ανθρώπους κατά περίσταση δεν θα έκανε εξαίρεση ούτε σε 18χρονα παιδιά. Έτσι ο Καράμπελας που στη διάρκεια του πρωταθλήματος αποθεωνόταν ως ο νέος μεγάλος γκαρντ της χώρας, έγινε εν μια νυκτί ένας υπερεκτιμημένος και κακομαθημένος πιτσιρικάς. Και από Έλληνας Καμπάτσο μετατράπηκε σε ένα παιδί που δεν θα παίξει ποτέ μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο λόγω ύψους. Όλα αυτά, φυσικά, στις ακραίες ελληνικές πεποιθήσεις. Γιατί στην πραγματικότητα η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση…

Αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό στις διοργανώσεις μικρών εθνικών ομάδων είναι πως κάθε διοργάνωση καλύπτει μια μικρή ηλικιακή γκάμα δύο ετών. Και σε μια χώρα 10 εκατομμυρίων δεν είναι εύκολο να συγκεντρώνονται σε κάθε τέτοια φουρνιά πολλοί παίκτες υψηλού επιπέδου. Είναι και θέμα συγκυρίας, καθώς αν το δει κανείς και ιστορικά, το ελληνικό μπάσκετ είχε μια δυνατή ομάδα «μικρών» κάθε 6-7 χρόνια (1995, 2002, 2009, 2017). Η φετινή φουρνιά στο U19 έχει ταλέντο, αλλά και αδυναμίες όπως και έλλειψη πληρότητας σε σχέση με την τελευταία που ξεχώρισε (Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης, Κόνιαρης, Μήτογλου, Ντόρσεϊ κλπ.). Κι επίσης, επειδή μια μεγάλη διοργάνωση νέων διεξάγεται στην Ελλάδα δεν συνεπάγεται αυτό συνειρμικά πως θα έρθει σώνει και καλά και ένα μετάλλιο.

Πέρα από όλα αυτά, παρακολουθώντας το τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο U19 λαμβάνουμε κάποια χρήσιμα διδάγματα για το πού οδεύει το άθλημα και προς ποια κατεύθυνση οφείλουμε να κινηθούμε προκειμένου να μη μείνουμε πίσω. Η αθλητικότητα έχει εξελιχθεί σε νούμερο ένα στοιχείο του παιχνιδιού, ίσως και πάνω από ταλέντο, τεχνικά χαρακτηριστικά και σίγουρα πάνω από τακτική παιδεία. Για του λόγου το αληθές, οι ομάδες της Αφρικής παρουσιάζονται ισχυρότερες από ποτέ, με κορυφαίο παράδειγμα το Μάλι που έφτασε στον τελικό, υπερέχοντας στο κομμάτι αυτό ακόμη και ομάδων όπως οι ΗΠΑ ή η Γαλλία. Μακριά κορμιά, με τεράστια χέρια, φοβερά άλματα, απίστευτη ταχύτητα και τρομερή εκρηκτικότητα μικραίνουν το γήπεδο και το πεδίο δράσης για παίκτες που μπορεί να υπερέχουν σε ποιότητα αλλά δεν μπορούν να αντιδράσουν όταν χάνουν το φως και δεν βλέπουν το καλάθι.

Στον συγκεκριμένο τομέα το ελληνικό μπάσκετ υστερεί σημαντικά. Κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το… χρώμα (προφανώς χωρίς καμία ρατσιστική διάθεση), αλλά με τη δουλειά. Για παράδειγμα, Σερβία, Ρωσία, Λιθουανία και Αργεντινή είναι αθλητικά σε πολύ καλύτερο επίπεδο από την Ελλάδα. Ενδεικτικά, η Εθνική U19 είχε σε αυτό το Παγκόσμιο 118 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ (16,8 επιθετικά οι αντίπαλοι ανά αγώνα).

Οι τελευταίες μεγάλες εθνικές επιτυχίες στο μπάσκετ βασίστηκαν σε αρετές όπως το «διάβασμα» του παιχνιδιού, η στιβαρή άμυνα και η άριστη ομαδική τακτική, με πολύ περιορισμένη την ατομική πρωτοβουλία. Αυτό φαίνεται πως εξελίχθηκε σε παγίδα για την ελληνική παραγωγή, καθώς οι νεότερες γενιές, από τις ομάδες στις γειτονιές ακόμη μέχρι και το υψηλότερο επίπεδο, εστίασαν στο «έξυπνο» μπάσκετ και άφησαν σε δεύτερη μοίρα την ταχύτητα, τη δύναμη, την ντρίμπλα και το σουτ. Την ώρα που αμερικανάκια, γαλλάκια, σερβάκια, λιθουανάκια και εσχάτως αφρικανάκια δουλεύουν με τις ώρες με την μπάλα στα χέρια και με τα βάρη, μοιάζει σαν τα ελληνόπουλα να παρεξήγησαν το άθλημα βλέποντάς το όχι όπως έχει εξελιχθεί, σαν ένα δυναμικό παιχνίδι με πολλές κατοχές και υψηλό τέμπο , αλλά σαν μια αργόσυρτη παρτίδα σκάκι.

Το μυαλωμένο μπάσκετ πλέον δεν αρκεί αν δεν συνοδεύεται από τα παραπάνω στοιχεία. Για την ακρίβεια, δεν αρκούσε ούτε όταν η Εθνική ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης το 2005 και δευτεραθλήτρια κόσμου το 2006. Εκτός κι αν νομίζει κανείς πως παίκτες όπως οι Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Βασιλόπουλος, Ντικούδης και Σχορτσανίτης δεν ήταν καλοί αθλητικά ή αν θεωρεί πως ο Ζήσης, ο Χατζηβρέττας, ο Κακιούζης, ο Παπαδόπουλος και ο Μπουρούσης δεν είχαν καλά τεχνικά χαρακτηριστικά…

Η δουλειά στην τακτική, για να μην παρεξηγούμαστε, παραμένει πολύ σημαντική. Όχι όμως πέρα από τα βασικά του αθλήματος, όπως ντρίμπλα και σουτ. Και πλέον ούτε πάνω από τη δουλειά στο σώμα κάθε αθλητή. Εναπόκειται όχι απλώς στη δουλειά μιας ομάδας, αλλά στην ατομική θέληση και προσπάθεια ενός παιδιού να βελτιωθεί σε αυτά τα κομμάτια επενδύοντας σε εργατοώρες προπόνησης, πέρα από αυτές της ομάδας. Γιατί πλέον δεν αρκεί να είναι κανείς ταλαντούχος, έξυπνος και τακτικά καταρτισμένος παίκτης, αλλά απαιτείται να είναι και εξαιρετικός αθλητής για να διακριθεί. Οι ΗΠΑ, που κυριαρχούν σε όλα τα επίπεδα του μπάσκετ, είχαν και έχουν στον υψηλότερο βαθμό από κάθε άλλη ομάδα το συνδυασμό ταλέντου, τεχνικής κατάρτισης και αθλητικότητας.

ΥΓ: Πέρα από όλα τα παραπάνω, ένα τεράστιο πρόβλημα που όμως δεν αφορά αποκλειστικά τα παιδιά, είναι η έλλειψη αγώνων. Τα περισσότερα ταλέντα μας πασχίζουν να βρουν λεπτά συμμετοχής στην Α1, ενώ ακόμη και σε μικρότερες κατηγορίες οι ομάδες δεν επενδύουν πάνω τους αλλά σε βετεράνους (όπως ο Ιωνικός Νίκαιας ή ο Ηρακλής που ανέβηκαν). Την ίδια ώρα που οι δικοί μας νέοι ξεχαρμανιάζουν και ξεσκουριάζουν το καλοκαίρι φτάνοντας ντεφορμέ στις καλοκαιρινές διοργανώσεις, οι καλύτεροι παίκτες αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου U19 έχουν ενεργό ρόλο στις ομάδες ή τα κολέγιά τους, εξελίσσονται παίζοντας κι όχι απλώς παρακολουθώντας προπονήσεις και πηγαίνουν στα καλοκαιρινά τουρνουά με κεκτημένη ταχύτητα από όλη τη σεζόν κι όχι από... χειμερία νάρκη όπως συμβαίνει στα μέρη μας.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis