Θολωμένος, αποκαμωμένος αλλά όχι αποκλεισμένος ο Ολυμπιακός

Το «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη δεν είναι σύμπτωση» είναι μια από τις αδιαπραγμάτευτες αλήθειες της ζωής. Και η τρίτη ήττα του Ολυμπιακού σε ισάριθμα φετινά συναπαντήματα με τη Ζαλγκίρις δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα τύχης. Μήτε η απόδοσή της αποκλειστικά σε διαιτησία ή τραυματισμούς είναι ρεαλιστική και εξυπηρετεί τον παθόντα σε κάτι…

Η εικόνα του Ολυμπιακού όχι χθες, αλλά εδώ και καιρό είναι προβληματική. Στις ήδη γνωστές αγωνιστικές παθογένειες που κουβαλά η ομάδα από την αρχή της σεζόν λόγω της στελέχωσης του ρόστερ και «φωτίζονται» ακόμη περισσότερο λόγω των τραυματισμών, έρχεται να προστεθεί το έλλειμμα ενέργειας και φρεσκάδας που θυμίζει την κατάληξη της περσινής περιόδου. Μόνο που τώρα δεν είμαστε στον Ιούνιο, αλλά στην κρισιμότερη καμπή της σεζόν, εκεί δηλαδή που θα έπρεπε να βρίσκονται στο απόγειο της φόρμας τους και οι «ερυθρόλευκοι» μοιάζουν να φτάνουν σε αυτή ασθμαίνοντας. Αυτό δεν είναι συνέπεια μόνο των τραυματισμών, αλλά κυρίως της ουσιαστικής προσφοράς από έναν πολύ περιορισμένο αριθμό παικτών.

Οι συγκρίσεις είναι αμείλικτες… Πιο χαρακτηριστική, ότι οι ξένοι του Ολυμπιακού πρόσφεραν 21 πόντους, ενώ εκείνοι της Ζαλγκίρις που κοστίζουν περίπου το 1/4 έδωσαν χθες 60! Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και πολύ λίγοι ακόμη παίκτες έχουν σύρει το κάρο μέχρι εδώ. Όμως αυτό δείχνει να έχει κολλήσει στη λάσπη και για να βγει από εκεί και να επανέλθει στο δρόμο για το Βελιγράδι χρειάζονται περισσότερα χέρια, τα οποία έχουν βοηθήσει ελάχιστα και πολύ σποραδικά μέσα σε ολόκληρη σεζόν και είναι αμφίβολο αν μπορούν να το κάνουν τώρα. Η ευθύνη προφανώς είναι διπλή. Ασφαλώς παίκτες του βιογραφικού των Ρόμπερτς, Μπράουν, Τόμπσον και όχι μόνο είναι ικανοί να προσφέρουν αν όχι πολλά σίγουρα αρκετά περισσότερα από όσα δίνουν και οφείλουν να παίζουν με περισσότερη αυτοπεποίθηση και να μην κρύβονται πίσω από κανέναν Σπανούλη πετώντας του την μπάλα λες και είναι χειροβομβίδα που θα σκάσει στα χέρια τους. Κι αν δεν αποδίδουν, τότε ο προπονητής που τους επέλεξε ή δεν τους αξιοποίησε σωστά ή δεν τους τροφοδότησε με την εμπιστοσύνη που χρειάζονται έχει να λογοδοτήσει. Και όχι, φυσικά, οι Αγγελόπουλοι γιατί το κόστος του supporting cast των δύο αρχηγών μόνο μικρό δεν το λες…

Το ζήτημα της ενέργειας δεν είναι όμως το μοναδικό σε αυτή τη σειρά. Όχι χθες, αλλά και στα προηγούμενα παιχνίδια, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους αποστράγγισε τη βασική πηγή σκορ του Ολυμπιακού, απόκοψε την τροφοδοσία των ψηλών και τον έκοψε στα δύο. Τον έβαλε να σκεφτεί και να τρέξει πολύ περισσότερο από ό,τι μπορεί αυτή τη στιγμή και τα back step τρίποντα του Σπανούλη ή η αυταπάρνηση του Πρίντεζη δεν μπορούν να δίνουν τη λύση σε ένα ολόκληρο ματς, πόσω μάλλον σε μια σειρά τριών ως πέντε αγώνων. Την ίδια στιγμή που το πικ εν ρολ των αντιπάλων σχεδόν εξουδετερώθηκε, εκείνο της Ζαλγκίρις θριάμβευσε στην αντίπαλη πλευρά. Συστήματα που μοιάζουν απλά αλλά εκτελούνται τόσο σωστά που είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν από μια θολωμένη, κουρασμένη και αγχωμένη ομάδα, οδήγησαν τους Λιθουανούς σε 14 ασίστ για 7 λάθη, ενώ ο Ολυμπιακός σε ίδιες τελικές πάσες έκανε 16. Αυτή η αναλογία αποτυπώνει περισσότερο από κάθε άλλη ποια ομάδα λειτούργησε σωστά στο παρκέ και ποια όχι.

Κακά τα ψέματα, η Ζαλγκίρις αποδίδει αυτή τη στιγμή όπως θα όφειλε να είναι ο Ολυμπιακός. Σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, με άριστο πλάνο και καθοδήγηση από τον πάγκο, με πλεόνασμα ενέργειας, με αξιοποίηση των αρετών και το καμουφλάρισμα των αδυναμιών κάθε παίκτη του ρόστερ και με καθαρό μυαλό αντιστρόφως ανάλογο της εμπειρίας τους. Την ίδια στιγμή, οι «ερυθρόλευκοι» δείχνουν πλήρως βραχυκυκλωμένοι, με προβλέψιμο σχέδιο και όχι εναλλακτικά πλάνα δράσης στη διάρκεια του ματς, σωματικά αποκαμωμένοι, με λιγοστούς παίκτες που σηκώνουν το βάρος στους ώμους και μοιραία προϊόντος του χρόνου γονατίζουν και άλλους να αποφεύγουν την ευθύνη ή να μην τους δίνεται η δυνατότητα να την αναλάβουν, καθώς και με «θολούρα» που δεν συνάδει με τις ώρες πτήσεις τους στο κορυφαίο επίπεδο.

Προφανώς τίποτα δεν τελείωσε. Ουδείς προκρίθηκε με 1-0 και ουδείς αποκλείστηκε με 0-1. Ο Ολυμπιακός καλείται να φτάσει στον προορισμό του από κακοτράχαλο μονοπάτι κι όχι από λεωφόρο. Όμως κάπως έτσι δεν ήρθαν οι κορυφαίες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας του; Ακόμη υπάρχει γυρισμός. Όχι όπως παίζει ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή, αλλά υπάρχει…

ΥΓ1: Η κουβέντα για τη διαιτησία είναι περιττή. Ασφαλώς ο Ολυμπιακός έχει αρκετές φάσεις να διαμαρτύρεται, ωστόσο δεν ήταν αυτός ο λόγος της ήττας, αλλά η ανωτερότητα του αντιπάλου. Κι αν δεν σκύψει πάνω από τα δικά του προβλήματα, δεν θα τα λύσει (ή κρύψει) ούτε φυσικά θα κερδίσει.

ΥΓ2: Γιατροί δεν είμαστε, ούτε θα γίνουμε… Όμως είναι ακατανόητο πώς ο Πρίντεζης έκανε αυτή τη… μικροεπέμβαση που τον έφερε πολύ πίσω λίγο πριν τα playoffs ή που ο Παπανικολάου έπαιξε 31:40 στη Νέα Σμύρνη μετά από ένα μήνα απουσίας για να επιστρέψει ξανά στα πιτ.

Follow @ChristosRobolis