Θέλει χρόνο, δεν έχει χρόνο ο Παναθηναϊκός

Σύμφωνοι, τα φιλικά είναι για τους προπονητές, πουθενά αλλού στον κόσμο δεν τους δίνουν τόση σημασία όση στην Ελλάδα και συχνά τα συμπεράσματα από αυτά μπορεί να είναι βιαστικά, παραπλανητικά ή και παντελώς λανθασμένα. Όμως ουδείς αμφισβητεί ότι έχουν το δικό τους ενδιαφέρον και μας δίνουν μια πρόγευση του τι θα δούμε.

Το Nick Galis Cup ήταν μια καλή ευκαιρία για να πάρουμε μια ιδέα από τον νέο-στην κυριολεξία-Παναθηναϊκό. Είναι η δεύτερη φορά μέσα στην τελευταία τριετία (είχε προηγηθεί η πρώτη σεζόν στη μετα-Ομπράντοβιτς εποχή) που η περιέργεια ήταν τόσο μεγάλη. Κι αυτό γιατί οι σταθερές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια ήταν ελάχιστες, υπάρχει νέος προπονητής, πολλοί νέοι παίκτες και μια νέα φιλοσοφία.

Κι επειδή οι αδυναμίες είναι αυτές που σε αυτό το στάδιο έχουν μεγαλύτερη σημασία, ας ξεκινήσουμε από αυτές. Η ταχύτητα και η σκληράδα στην άμυνα φαντάζουν το μεγαλύτερο πρόβλημα των «πράσινων», πράγμα που μεταφράζεται σε αδυναμία στην αντιμετώπιση του ένας εναντίον ενός στην περιφερειακή άμυνα, τις γρήγορες συνεργασίες των αντιπάλων, αλλά και τον έλεγχο των ριμπάουντ. Ο Διαμαντίδης μαρκάρει πλέον περισσότερο με την εμπειρία παρά με τα πόδια του, ο Παππάς καταβάλει προσπάθεια αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά στο κομμάτι αυτό, ο Μποχωρίδης τώρα δοκιμάζεται στο επίπεδο αυτό, Γιάνκοβιτς και Χαραλαμπόπουλος έχουν προβλήματα απέναντι σε πιο δυνατούς παίκτες, ενώ ο Μπατίστα είναι σέντερ… εδάφους. Η σβελτάδα και η αλτικότητα των Γκιστ και Φώτση δεν φτάνουν για να καλύψουν όλα τα κενά κι αν στα γκαρντ η επιστροφή του Νέλσον θα διορθώσει σε μεγάλο βαθμό την κατάσταση, στη ρακέτα το πρόβλημα μάλλον δεν λύνεται εκ των έσω και ίσως γι’ αυτό λέγεται πως εντείνεται η αναζήτηση ενός ψηλού με αθλητικά προσόντα.

Ασφαλώς και ακόμη και με το υπάρχον ρόστερ μπορεί να καμουφλαριστεί αυτή η βασική αδυναμία μέσα από σκληρή δουλειά και ομαδική προσπάθεια. Και φυσικά τα τόσα πολλά λάθη που έκαναν το Σαββατοκύριακο οι «πράσινοι» θα μειωθούν όσο τα πόδια θα ελαφραίνουν από το βάρος μιας προετοιμασίας με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς και οι συνεργασίες «παγιώνονται» ανάμεσα στους παίκτες που θα αναπτύξουν τους δικούς τους κώδικες.

Ας πάμε και στα θετικά… Οι εξαγγελίες περί ανανέωσης δεν έμειναν στις μεταγραφές, αλλά εφαρμόζονται και στην πράξη με απόδειξη το χρόνο συμμετοχής των νέων παικτών. Παππάς και Γιάνκοβιτς έχουν έμπρακτα την εμπιστοσύνη του προπονητή κι αυτό φαίνεται πως τους απελευθερώνει, αφού δεν παίζουν με τον φόβο να φύγουν για τον πάγκο στην πρώτη «στραβή» ή τη βιασύνη να κάνουν κάτι εντυπωσιακό στο λιγοστό χρόνο που είχαν μέχρι πέρσι στο παρκέ. Κι επειδή πρόκειται για παιδιά με ιδιαίτερη ψυχολογία, η αντιμετώπιση αυτή είναι ικανή να τους μεταμορφώσει σε πρωταγωνιστές της ομάδας. Κι όχι επειδή δεν υπάρχει… κάποιος καλύτερος στο ρόστερ. Ομοίως, ο Ιβάνοβιτς δείχνει να πιστεύει πολύ στον Μποχωρίδη, ο οποίος παίζοντας πλέον χρόνο στο υψηλότερο επίπεδο και μαθητεύοντας δίπλα στο πρότυπό του, τον Διαμαντίδη, μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει. Όπως κι ο Χαραλαμπόπουλος που μοιάζει έτοιμος να κερδίσει με το σπαθί του τα πρώτα του «σταθερά» λεπτά στο rotation της ομάδας, σε αντίθεση με τους Διαμαντάκο και Παπαγιάννη που ο κόουτς για την ώρα φαίνεται να κρίνει ανέτοιμους έστω και για συμπληρωματικό ρόλο. Επιπλέον με τον Μπατίστα ο Παναθηναϊκός χάνει μεν στην άμυνα, αλλά κερδίζει σε συνεπές παιχνίδι από το ποστ, κάτι που πέρσι του πρόσφερε μόνο ο… Ματσιούλις. Και φυσικά μένει να δούμε πώς θα λειτουργήσουν δίπλα σε αυτούς, αλλά και με τις σταθερές αξίες των Διαμαντίδη, Φώτση και Γκιστ, οι λαβωμένοι Νέλσον, Σλότερ και Μαυροκεφαλίδης.

Είναι πασιφανές, ο Παναθηναϊκός θέλει χρόνο, αλλά το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι… δεν έχει χρόνο. Μπορεί η χρονιά να κρίνεται στο τέλος, αλλά φέτος οι εξετάσεις έρχονται πολύ νωρίτερα με τον προημι-τελικό του Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό σε ένα άδειο ΟΑΚΑ και τον όμιλο-φωτιά στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας, όπου κόντρα σε Μπαρτσελόνα, Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, Εμπόριο Αρμάνι Μιλάνο και Μπάγερν ακόμη κι αυτή η πρόκριση στο Top 16 δεν είναι τόσο… αυτονόητη όσο τα προηγούμενα χρόνια.

Η αρχή της χρονιάς θα είναι δύσκολη, πιθανώς και η κατάληξη να μην είναι καλή για τους καλομαθημένους φίλους του «τριφυλλιού», ωστόσο η μοναδική περίπτωση η απόφαση για επένδυση σε ταλαντούχους Έλληνες να αποδειχτεί αποτυχημένη σε βάθος χρόνου, είναι να «εγκαταλειφθεί» μετά από κάποιες-έστω κι οδυνηρές-ήττες και το πλάνο ανανέωσης/ελληνοποίησης να μπει στο συρτάρι στο βωμό των αποτελεσμάτων. Η ευκαιρία για σταδιακή ανανέωση χάθηκε τα προηγούμενα χρόνια και η μαζική που επιχειρείται πλέον απαιτεί υπομονή που μένει να φανεί στην πράξη αν έχουν οι φίλαθλοι και η διοίκηση του Παναθηναϊκού.

Follow @ChristosRobolis