Θα κάτσουμε να κλάψουμε ή θα παλέψουμε;

Δεν θέλει και πολύ αν είσαι φίλος του μπάσκετ να πάθεις αυτό το καλοκαίρι κατάθλιψη. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, κυρίως, είχαν συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βλέπουν τις ομάδες τους να «σπρώχνουν» εκατομμύρια στα πόδια των κορυφαίων παικτών, να φέρνουν με χαρακτηριστική άνεση αστέρες από την Ευρώπη ή και τις ΗΠΑ, να κρατούν με... ευκολία αυτούς που θέλουν στο δυναμικό τους και να αποχαιρετούν μόνο τους ανεπιθύμητους, τους ανεπαρκείς, άντε και κανέναν που είχε μαράζι να αγωνιστεί στο ΝΒΑ.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Φέτος όμως, όλα αυτά μοιάζουν με όνειρο θερινής νυκτός. Οι πρωτοκλασάτοι παίκτες αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλον, τα ρόστερ των «αιωνίων» έχουν γίνει έρμαια των ορέξεων όσων διαθέτουν ζεστό χρήμα, από την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μέχρι την Αρμάνι Τζινς Μιλάνο και κάποια... Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης, ενώ οι αντίπαλοι κάνουν επίδειξη της οικονομικής τους ισχύος αποκτώντας ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην αγορά, ακόμη και από το ΝΒΑ εκμεταλλευόμενοι το lockout.

Ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο μέχρι πριν δύο μήνες έχει πάψει πλέον να ισχύει. Τείνουμε να γίνουμε οι φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης ΚΑΙ στο μπάσκετ, ίσως το μοναδικό άθλημα όπου είχαμε την (ψευδ)αίσθηση πως ήμασταν πλούσιοι, δυνατοί και... ανέγγιχτοι από οποιαδήποτε κρίση, χάρη κυρίως στην ανιδιοτέλεια ή... τρέλα δύο οικογενειών. Η προσγείωση στη σκληρή νέα πραγματικότητα δεν γίνεται με αλεξίπτωτο και η σύγκρουση με το έδαφος είναι σφοδρή. Ίσως όμως και αφυπνιστική!

Αυτή η συγκυρία, όπως και κάθε τέτοια, προσφέρει δυνατότητες και επιλογές. Η εύκολη λύση είναι η μοιρολατρία, οι ομαδικοί «κλαυθμοί» για την απώλεια αυτών που είχαμε, η γκρίνια για τη νέα τάξη πραγμάτων και το χειρότερο όλων, η αδιαφορία και η απαξίωση. Υπάρχει και η πιο δύσκολη. Αυτή του συμβιβασμού με τα νέα δεδομένα, της προσαρμογής-έστω και βίαια-σε αυτά, της προσπάθειας με τα διαθέσιμα μέσα και της αλλαγής φιλοσοφίας.

Αν δεν μπορείς να αγοράσεις έναν εξαιρετικό παίκτη και τα προς διάθεση χρήματά σου δεν πιάνουν... μία μπροστά στο χρυσάφι Ρώσων, Τούρκων, Ιταλών και Ισπανών, φτιάξ’ τον ή ψάξ’ τον εκεί που δεν τον «βλέπουν» οι άλλοι. Η αξιοποίηση των δικών μας παιδιών και η εύρεση ταλαντούχων Ελλήνων ή ξένων είναι μονόδρομος για να παραμείνουν ανταγωνιστικές οι ελληνικές ομάδες. Και δεν θυμάμαι ο Διαμαντίδης, ο Σπανούλης, ο Μπουρούσης, ο Σχορτσανίτης, ο Καλάθης, ο Φώτσης, ακόμη και ο Μπατίστ ή ο Γκόρντον να στοίχισαν πολύ όταν πρωτοπήγαν σε μεγάλη ομάδα...

Οι «πλούσιοι», στους οποίους ανήκαμε κι εμείς μέχρι πρότινος, συνηθίζουν να ψωνίζουν μόνο από το πάνω ράφι αφήνοντας τα χαμηλότερα για τους «παρακατιανούς». Σε αυτά όμως συχνά υπάρχουν μεγάλες ευκαιρίες και προσφορές, που το μάτι ενός έξυπνου νοικοκύρη μπορεί να εντοπίσει. Η νέα πραγματικότητα στην οποία καλούμαστε όλοι να ζήσουμε απαιτεί «νοικοκύρεμα», οξυδέρκεια, μεράκι, υπομονή και επιμονή. Όσοι έχουν οπλιστεί με τα παραπάνω, καλώς ήρθαν στη μάχη. Οι άλλοι ας σταματήσουν να «κλαίνε» ή ας φύγουν...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com