Τέλος καλό, αλλά τώρα αρχίζουν τα δύσκολα

Σε μια παρτίδα που παίζεις για τη ζωή σου, πρωτίστως κοιτάζεις να επιβιώσεις. Η αλήθεια είναι πως η Εθνική δεν ήταν αρκετά πειστική στον «τελικό» πρόκρισης απέναντι στη Νέα Ζηλανδία.

Κάτι το αφόρητο βάρος της πιθανής παταγώδους αποτυχίας που βάραινε τα πόδια των παικτών, κάτι ο αντίπαλος που έμοιαζε κομμένος και ραμμένος για να μας ταλαιπωρήσει μέχρι τέλους, έβγαλαν την ψυχή σε όλους μας μέχρι να αναφωνήσουμε «ουφ» και να πάμε να τα μαζέψουμε για τη Σενζέν.

Γράφει από την Κίνα, ο Χρήστος Ρομπόλης

Η Εθνική επέλεξε να προσαρμόσει το παιχνίδι της στο μέτρο του δυνατού σε αυτό του «εξωτικού» αντιπάλου. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος κατήργησε πλήρως τα πεντάρια του, με τον Μπουρούση να μετρά σκάρτο επτάλεπτο στο παρκέ και τον Παπαγιάννη να μην κάνει καν ντους. Η άμυνα με αλλαγές ήταν μονόδρομος για την αντιμετώπιση των κοντών «διαόλων» της Νέας Ζηλανδίας, αλλά και πάλι η ζημιά έγινε. Ίσως τελικά η μεγαλύτερη έλλειψη στο ελληνικό ρόστερ να μην είναι το μακρινό σουτ, αλλά η παρουσία ενός γκαρντ-«εξολοθρευτή» απέναντι σε τέτοιου τύπου αντιπάλους. Φάνηκε και κόντρα στην Βραζιλία, όπου Γκαρσία και Μπαρμπόσα έστηναν πάρτι στο ένας εναντίον ενός ή σε καταστάσεις δύο εναντίον δύο. Ο Καλάθης ανέκαθεν ταλαιπωρείτο (αλλά και ταλαιπωρούσε ο ίδιος) από τέτοιων χαρακτηριστικών αντιπάλους, ο Σλούκας που δεν έχει βασικό προσόν την προσωπική άμυνα φορτώθηκε με φάουλ και μοιάζει εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσαν να δώσουν πραγματικές λύσεις εκεί ο Λαρεντζάκης που έπαιξε λίγο ή ο Μάντζαρης που δεν πάτησε παρκέ. Ο δε Παπανικολάου, κυνηγούσε αντιπάλους 15-20 πόντους κοντύτερους και ξεθεώθηκε με αποτέλεσμα να μην τελειώνει εύκολες φάσεις στην επίθεση. Γκαρντ στα κυβικά των Γουέμπστερ όμως δεν υπάρχει, γι’ αυτό και η Εθνική θα πρέπει λειτουργεί πιο αποτελεσματικά στην προσωπική αλλά και την ομαδική άμυνα απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους. Και οι ΗΠΑ, απέναντι στην οποία πιθανώς θα παιχτεί η πρόκριση το Σάββατο το μεσημέρι, διαθέτει αρκετούς από δαύτους.

Σε αντίθεση με την ήττα της Τρίτης, πάντως, η Εθνική αυτή τη φορά είχε περισσότερο καθαρό μυαλό στην επίθεσή της. Γι’ αυτό και κέρδισε σε ένα στυλ παιχνιδιού με αμέτρητες κατοχές και πολύ υψηλό σκορ, στο οποίο αδυνατούσε να ακολουθήσει ακόμη και σε καλές εποχές. Η αναλογία 26-9 στις ασίστ είναι ενθαρρυντικό σημάδι, καθώς η μπάλα κυκλοφόρησε στις περισσότερες περιπτώσεις σωστά και γρήγορα αξιποιώντας ό,τι της πρόσφερε η αντίπαλη άμυνα. Εκεί οφείλεται και το υψηλό ποσοστό στα τρίποντα (12/30), καθώς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν προϊόν σωστού μοιράσματος του παιχνιδιού και ελεύθερων εκτελέσεων.

Η Εθνική πήρε 17 πόντους από αιφνιδιασμό, αλλά μόλις πέντε μετά την πρώτη περίοδο, όταν το πλάνο του αντιπάλου αναθεωρήθηκε και έγινε πιο συμπαγής στα μετόπισθεν. Είναι σαφές πως ο δρόμος προς τη διάκριση δεν μπορεί να έρθει με ένα παιχνίδι βασιζόμενο κατά βάση στο ανοιχτό γήπεδο, αλλά σίγουρα ΚΑΙ σε αυτό. Ο Θανάσης Σκουρτόπουλος περιόρισε αρκετά ξανά το ροτέισον, βγάζοντας το ματς ουσιαστικά με 6-7 παίκτες, αλλά έβαλε και νέα πράγματα στο παιχνίδι της ομάδας.

Το σχήμα με τρεις κοντούς που είδαμε για κάποια λεπτά στο φινάλε κάθε ημιχρόνου ή η πεντάδα χωρίς κλασικό σέντερ αλλά ούτε καν Γιάννη ήταν κάποια από αυτά. Άλλα λειτούργησαν, άλλα όχι, όμως αυτό που είναι εμφανές μετά το ματς με την Βραζιλία είναι η αναγκαιότητα να μπει το απρόβλεπτο στοιχείο στο παιχνίδι της Εθνικής. Κι αυτό γιατί η Βραζιλία έδειξε τον δρόμο και όλοι πλέον θα τον ακολουθήσουν ταμπουρώνοντας τις άμυνές τους, χρησιμοποιώντας οδοφράγματα για τον Γιάννη και εφαρμόζοντας ζώνες που προκαλούν την ελληνική ομάδα να τα βάλει με την αδυναμία της στο συνεπές μακρινό σουτ.

Ίσως το μεγαλύτερο κέρδος της βραδιάς είναι το ξεμπλοκάρισμα του Γιάννη. Όποιος αμφέβαλλε για την ικανότητά του να ηγηθεί της Εθνικής κατάπιε τη γλώσσα του. Σε παιχνίδι «τελικό» και απέναντι σε αντίπαλο όχι αφελή, αλλά που προσαρμόστηκε ξανά πάνω του ακολουθώντας (στα δικά του μέτρα) πλάνο Άτσο Πέτροβιτς ή…Νικ Νερς, ο Greek Freak γέμισε την στατιστική του αλλά το κυριότερο «μίλησε» στα κρίσιμα σημεία. Όπως στο απίθανο καλάθι του στο φινάλε του πρώτου ημιχρόνου ή στο γκολ-φάουλ που απομάκρυνε την Εθνική στο 85-77 πάνω που ο αντίπαλος είχε πλησιάσει στους πέντε.

Στη Σενζέν, όπου μετακομίζει η ελληνική ομάδα από την Παρασκευή, ξημερώνει μια νέα μέρα. Αν έλειπε η αποφράδα ήττα από την Βραζιλία, η Εθνική θα έκανε ήδη σχέδια για τους «8» αρκούμενη σε μια νίκη επί των αξιόλογων πλην όμως υποδεέστερων Τσέχων. Πλέον καλείται να κάνει το 2/2, ειδάλλως θα ελπίζει σε γκέλα της εκνευριστικά σταθερής Βραζιλίας απέναντι στην Τσεχία ποντάροντας στο σενάριο τριπλής ισοβαθμίας αλλά και ελπίζοντας πως η «σελεσάο» δεν θα κάνει κανένα θαύμα απέναντι στις ΗΠΑ τη Δευτέρα. Μέχρι τότε, πρέπει να μαζέψει τις δυνάμεις της, να οπλιστεί με θάρρος και να παλέψει στα ίσα τους Αμερικανούς.

Η ομάδα του Γκρεγκ Πόποβιτς έχει τρωτά σημεία, περιορισμένη χημεία και μία ακόμη (αυτή του τραυματία Τέιτουμ) ηχηρή απουσία μετά από τις διαδοχικές αρνήσεις των υπολοίπων αστέρων. Δεν παύει να είναι το φαβορί κι ας μην είναι σαν άλλοτε φοβερή. Σε κάθε περίπτωση, η γκέλα της Τρίτης υποχρεώνει την Εθνική να κυνηγήσει το όνειρο… the hard way, που λένε και στο χωριό τους. Μακάρι στην επέτειο 13 ετών και έξι ημερών από το έπος του 2006, να είναι ξανά αυτή που θα σπάσει το αήττητο της Team USA…

Follow @ChristosRobolis