Τελικοί «αιωνίων» για… βηματοδότη

Ένας ποιοτικά μάλλον αποκρουστικός αγώνας πρόσφερε ένα το πιο συγκλονιστικά φινάλε στην ιστορία των τελικών «αιωνίων» με την υπογραφή Διαμαντίδη και Σπανούλη. Οι… σχεδόν άφαντοι στο πρώτο ημίχρονο αρχηγοί έκαναν την εμφάνισή τους στα δύσκολα και πιστοποίησαν για πολλοστή φορά την κλάση και το χαρακτήρα τους. Σα να ήθελαν αμφότεροι να υπενθυμίσουν (λες και κάποιος το’ χε ξεχάσει) πόσο σπουδαίοι παίκτες είναι και πόσο πολύ θα λείψουν, ο πρώτος σίγουρα σε 7-10 μέρες από τώρα και ο δεύτερος προσεχώς και ΑΝ ανανεώσει το συμβόλαιό του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος του Παναθηναϊκού. Σε αντίθεση με την απροετοίμαστη, πνευματικά και αγωνιστικά, ομάδα της Πέμπτης, αυτή τη φορά οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ με σαφές πλάνο, συγκέντρωση και καθαρό μυαλό. Εξολόθρευσαν τη δημιουργία των γηπεδούχων, έπαιξαν με πολλές αλλαγές στην άμυνα ρισκάροντας μεν πολλά μις ματς αλλά λειτουργώντας πολύ καλύτερα στις περιστροφές, ήταν πολύ περισσότερο προσηλωμένοι στο αναθεωρημένο πλάνο του Σφαιρόπουλο και ευτύχησαν σε μια βραδιά που οι δύο ομάδες έβλεπαν το καλάθι σαν τρύπα της βελόνας, να διαθέτουν έναν Πρίντεζη που κυρίως στο πρώτο μέρος σκόραρε σαν να πετά βότσαλα στη θάλασσα.

Οι «πράσινοι» δεν είχαν απαντήσεις στην άμυνα του Ολυμπιακού. Η εξαιρετική κυκλοφορία και τα πικ εν ρολ του πρώτου αγώνα έγιναν είδη εν ανεπαρκεία, το παιχνίδι ένας με έναν μεταμορφώθηκε σε επιθετικό μονόδρομο με αρνητικά αποτελέσματα, οι μοναδικοί αξιόπιστοι στις δύο πλευρές του παρκέ Γκιστ και Φώτσης εξολοθρεύτηκαν από φάουλ και κόπωση και χρειάστηκαν τα ηρωικά του Παππά και η κλάση του Διαμαντίδη, πρώτα με απίθανες άμυνες και εν συνεχεία με ένα (ακόμη στην καριέρα του) τεράστιο τρίποντο για να μείνει ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι και να βρεθεί σε θέση νικητή. Σε αντίθεση, ωστόσο, με τον αγώνα της Πέμπτης και την τελευταία επίθεση, ο Ολυμπιακός δεν αντέδρασε σπασμωδικά. Η μπάλα πήγε στα σωστά χέρια, αυτά του Σπανούλη, και από εκεί στο καλάθι για το 1-1.

Ναι, έγιναν βήματα. Όπως θα μπορούσε να φωνάζει ο Ολυμπιακός για προηγούμενες φάσεις φτάνοντας ακόμη και στο περίφημο… non call. Η κουβέντα αυτή δεν βγάζει εκατέρωθεν πουθενά, αδικεί τις δύο ομάδες και μια σειρά που τείνει να εξελιχθεί στην πιο συγκλονιστική των τελευταίων ετών. Η δήλωση του Πεδουλάκη πως «εμείς δεν λειτουργούμε έτσι», αποφεύγοντας να εστιάσει στην παράβαση αυτή την ήττα της ομάδας του αλλά να μιλήσει για μπάσκετ αξίζει συγχαρητήρια και δείχνει το δρόμο. Γιατί μία ομάδα οφείλει να εστιάζει στα δικά της λάθη κι όχι σε εξωγενείς παράγοντες όταν ηττάται. Και μόνο έτσι ο Παναθηναϊκός θα έχει πιθανότητες να κατακτήσει τον τίτλο. Ειδάλλως, θα πέσει στη… λούμπα που βρισκόταν για χρόνια ο Ολυμπιακός ασχολούμενος περισσότερο με τη διαιτησία και λιγότερο με τα αγωνιστικά του λάθη. Αν, δε, κάνει πράξη την απειλή του να μην κατέβει στη συνέχεια της σειράς σε περίπτωση που δεν γίνει δεκτή η ένστασή του, θα είναι πραγματικά κρίμα να κριθεί έτσι ένα πρωτάθλημα. Αλλά και να ολοκληρώσει έτσι την καριέρα του ο τεράστιος Διαμαντίδης, που είναι προτιμότερο ακόμη και να αποσυρθεί ηττημένος, παρά… άνευ αγώνα.

ΥΓ: Ένα ακόμη βήμα, αυτή τη φορά από πλευράς Παναθηναϊκού, από την εξέδρα. Προτιμούμε να «φωτίζουμε» τα χειροκροτήματα για τον Πρίντεζη στο ΟΑΚΑ κι όχι αυτούς που πέταξαν αυγά.