Τελικά έχασαν και οι δύο

Γράφτηκαν χιλιάδες αράδες για την ανταλλαγή που έφερε τον Καρμέλο Άντονι από το Ντένβερ στη Νέα Υόρκη και το κατά πόσο από αυτή την εξέλιξη ήταν ευνοημένοι οι Νικς, οι Νάγκετς ή αμφότεροι. Στην πράξη αποδείχτηκε πως ουδείς ήταν κερδισμένος, αφού οι μεν πρώτοι αποχαιρέτησαν με το βαρύ 4-0 από τους Σέλτικς τα play-offs, οι δε δεύτεροι ετοιμάζουν βαλίτσες για διακοπές διαρκείας μετά το 3-0 από τη Θάντερ σε μία σειρά που αναμενόταν μακρά και αμφίρροπη, αλλά μόνο τέτοια δεν μας προκύπτει.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι Νικς σωστά έπραξαν κι αναζήτησαν μία δεύτερη «κολώνα», δίπλα στον Αμάρε Στούντεμαϊρ, για να χτίσουν πάνω τους μία ομάδα αντάξια της Νέας Υόρκης. Όμως στην προσπάθεια να αποκτήσουν ένα δεύτερο σημείο αναφοράς φέρνοντας τον «Μέλο» πίσω στη γενέτειρά του, γκρέμισαν τα θεμέλια που είχαν τεθεί. Στο βωμό της απόκτησης του 27χρονου σούπερ σταρ θυσιάστηκαν τρεις εξαιρετικοί συμπληρωματικοί παίκτες, ο Γουίλσον Τσάντλερ, ο Ντανίλο Γκαλινάρι και ο Ρέιμοντ Φέλτον, μαζί με τους φερέλπιδες ψηλούς Τιμοφέι Μοζγκόφ και Άντονι Ράντολφ, ενώ ελαφρά τη καρδία παράτησαν την επιλογή πρώτου γύρου στα ντραφτ του 2014, του δεύτερου γύρου σε αυτά του 2013 και του 2014, καθώς και 3 εκατ. δολάρια. Όσο για τα ανταλλάγματα, με εξαίρεση τον Τσόνσεϊ Μπίλαπς που όμως το Σεπτέμβριο κλείνει τα 35 του, η ομάδα της Νέας Υόρκης δεν ενισχύθηκε καθόλου. Οι Νικς υποθήκευσαν το βάθος και το μέλλον τους για χάρη ενός παίκτη και το πλήρωσαν, τόσο στην κανονική περίοδο, όσο και στα play-offs. Το supporting cast αποδείχτηκε ανεπαρκές και μην αμφιβάλλει κανείς πως ακόμη κι αν κέρδιζαν ένα από τα δύο πρώτα ματς στη Βοστώνη-όπως ενδεχομένως να άξιζαν κιόλας-ή ακόμη κι αν δεν τραυματιζόταν στο τρίτο παιχνίδι ο Μπίλαπς, οι Σέλτικς θα ήταν αυτοί που θα έπαιρναν την πρόκριση. Ίσως όχι με 4-0, αλλά σίγουρα με 4-1 ή 4-2. Πέρα από την αλλαγή προπονητικής φιλοσοφίας από το «όσα βάλουμε κι όσα φάμε» του Μάικ Ντ’ Αντόνι, που είναι όμορφη στο μάτι του απλού θεατή αλλά δεν θα φέρει ποτέ τίτλους στη Νέα Υόρκη, το πρώτο μέλημα για την επόμενη μέρα στους Νικς είναι η στελέχωση του ρόστερ με ρολίστες ικανούς να συμπληρώνουν τους δύο σούπερ σταρ της ομάδας.

Στο Ντένβερ έβαλαν μαύρες πλερέζες όταν αποχώρησε ο Καρμέλο Άντονι, αλλά τις πέταξαν γρήγορα και μάλλον εύκολα βλέποντας την ομάδα να κάνει 18 νίκες σε 25 ματς από τη στιγμή της φυγής του. «Ποιος χρειάζεται τον Καρμέλο;», έγραψαν πολλοί και φαινόταν να έχουν δίκιο τη δεδομένη στιγμή. Οι «σβόλοι» έπαψαν να είναι ο «Μέλο» και η παρέα του κι έγιναν ένα πολύ ανταγωνιστικό σύνολο. Φέλτον, Γκαλινάρι και Τσάντλερ «έδεσαν» πολύ γρήγορα με τον υπάρχοντα πολύ καλό κορμό των Αφλάλο, Λόσον, Σμιθ, Χάρινγκτον, Μάρτιν, Άντερσεν και Νενέ, ενώ ακόμη και ο δικός μας Κώστας Κουφός που αποκτήθηκε στο πλαίσιο της ίδιας ανταλλαγής μέσω των Τίμπεργουλβς έδειξε τα δόντια του στο φινάλε της κανονικής περιόδου. Όταν όμως ήρθαν τα play-offs και τα ζόρια, η απουσία του παίκτη-στυλοβάτη ήταν εμφανής και οι πανηγυρισμοί για τον «απεγκλωβισμό» της αποτελεσματικότητας της ομάδας από τις ορέξεις του ενός έδωσαν ξανά τη θέση τους στον προβληματισμό. Την ώρα που η Θάντερ είχε την πολυτέλεια να στηριχτεί στις πλάτες του Κέβιν Ντουράντ και του Ράσελ Γουέστμπρουκ, ο Τζορτζ Καρλ μάταια αναζητούσε τον άνθρωπο που θα έβγαινε μπροστά στα δύσκολα. Γιατί είχε πολλούς καλούς στρατιώτες, αλλά κανέναν στρατηγό για να τους οδηγήσει στη νίκη. Και πολλοί τότε νοστάλγησαν τον Καρμέλο Άντονι, περισσότερο από όλους η διοίκηση των Νάγκετς που πέρα από έναν εξαιρετικό παίκτη έχασε και τη μεγάλη εμπορική αξία που τον συνόδευε.

Η αλήθεια είναι πάντα κάπου στη μέση. Κανένας θίασος δεν πρόκοψε με δύο ή τρεις πρωταγωνιστές και ανεπαρκείς κομπάρσους. Ομοίως-ωστόσο-κάθε έργο είναι σχεδόν καταδικασμένο σε αποτυχία δίχως έναν σταρ ή έστω ένα πρόσωπο που θα αναδεικνύεται μέσα από αυτό ως ικανός leading man.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com