Τα… «τρίτα» της Εθνικής δεν ζητούν αποθέωση, αλλά αξίζουν σεβασμό

Οι διθύραμβοι φυσικά και δεν αρμόζουν στην περίσταση μετά από μια νίκη στην παράταση επί της Βουλγαρίας. Έστω κι αν η διαδικασία των «παραθύρων» έχει αποδείξει κατ’ επανάληψη πως καμία πρόκριση δεν είναι αυτονόητη, το παρελθόν προστάζει να έχουμε περισσότερες απαιτήσεις από την Εθνική. Πιστέψτε μας, όμως, κανένα από τα μέλη της ελληνικής ομάδας δεν αξιώνει επαίνους για την πρόκριση στο Ευρωμπάσκετ. Αυτό όμως που η συγκεκριμένη ομάδα αξίζει και δεν λαμβάνει επαρκώς είναι ο σεβασμός.

Μιλάμε για παίκτες που καλούνται να μπαλώσουν τις τρύπες από τις απουσίες των πιο «λαμπερών» και ακριβοπληρωμένων συναδέλφων τους γνωρίζοντας κατά βάθος πως στο καλό σενάριο, αν δηλαδή, φέρουν εις πέρας την αποστολή τους, πιθανότατα θα μείνουν τηλεθεατές στα τελικά κάνοντας… χώρο για τους παίκτες της Ευρωλίγκας και του ΝΒΑ. Στο δε κακό σενάριο, αν αποτύχουν, θα συγκεντρώσουν όλο το ανάθεμα ως ανεπαρκείς από τα λαϊκά δικαστήρια των social media και των ΜΜΕ που ψάχνουν μόνιμα για εύκολους στόχους.

Η παρέα αυτή, που κλείστηκε στην «αεροστεγή» φούσκα του Σεράγεβο για μια εβδομάδα, είχε πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες να αντιμετωπίσει και όσους οπλισμένοι την περίμεναν στη γωνία μετά την ήττα από τη Λετονία για εύκολη κριτική και αποδομήσεις αθλητών που κάνουν τίμια την προσπάθειά τους και προσφέρουν ό,τι περισσότερο μπορούν. Η δε προσφώνησή τους ως «τρίτα», ούτε καν «δεύτερα», ακόμη κι από όσους αντιμετωπίζουν με συμπάθεια την αποστολή τους, είναι όχι απλώς άδικη, αλλά και προσβλητική. Αλήθεια, πώς θα αισθανόταν ο καθένας εξ ημών αν καθημερινά αντιμετωπιζόταν ως το… μη χείρον βέλτιστον; Πώς θα νιώθατε αν στη δουλειά σας ακούγατε διαρκώς «τι να κάνουμε, αυτούς έχουμε, με αυτούς πορευόμαστε;». Συγγνώμη που θα σας το χαλάσω, αλλά για όλους μας, στους τομείς που δραστηριοποιείται ο καθένας, υπάρχουν σίγουρα καλύτεροι του είδους. Πιθανότατα οι εργοδότες μας, οι σύντροφοί μας ή τα παιδιά μας θα μπορούσαν να έχουν καλύτερους από μας. Εκτός κι αν κάποιος τρέφει αυταπάτες πως είναι ο κορυφαίος στο ρόλο του…

Θέλουμε δε θέλουμε, η διαδικασία των «παραθύρων» διεξάγεται με αυτούς τους όρους. Όσο αντιμετωπίζουμε τα παιδιά που καλούνται να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά ως… βαστάζους των Αντετοκούνμπο, Καλάθη, Σλούκα, Πρίντεζη και Παπαπέτρου και τα συγκρίνουμε μαζί τους, αδικούμε κατάφορα τον αγώνα που κάνουν με αξιοπρέπεια. Κι όχι μόνο με αξιοπρέπεια, αλλά και επιτυχία, την ώρα που άλλα μεγαθήρια κινδυνεύουν με αποκλεισμό. Γιατί αυτά τα «τρίτα», έχουν το πρώτο ρεκόρ στην Ευρώπη στα προκριματικά του Παγκοσμίου και του Ευρωμπάσκετ! Τρομάζω στη σκέψη του τι θα είχαν ακούσει αν δεν είχαν 14-2 στα προκριματικά…

ΥΓ: Απεριόριστο respect στον Γιάννη Αθηναίου. Θέλει χαρακτήρα να βλέπεις το καλοκαίρι του 2019 τον κόσμο σου να γκρεμίζεται, όταν από ρήξη χιαστού χάνεις τη θέση στη δωδεκάδα για το Παγκόσμιο Κύπελλο και την ευκαιρία του Παναθηναϊκού, και να επανέρχεσαι δριμύτερος.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis