Στριμώξτε τον Ολυμπιακό. Του αρέσει…

Ο Ολυμπιακός φαίνεται πως λειτουργεί καλύτερα υπό πίεση. Εκεί που θεωρείς πως μοιάζει ευάλωτος, βγάζει ένα πρόσωπο που στέλνει μήνυμα πως φέτος είναι ικανός να φτάσει ψηλά, ακριβώς επειδή στα δύσκολα βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Σε αντίθεση με την Νταρουσάφακα, που με πολύ πιο «ελαφριά» φανέλα και με παίκτες που ξεχειλίζουν από ταλέντο αλλά όχι από προσωπικότητα έδειξε να παθαίνει υψοφοβία και να λιγοψυχεί μετά τη νίκη επί της ΤΣΣΚΑ και από το 5-2 «βούτηξε» στο 5-5.

Το παιχνίδι με την Νταρουσάφακα ήταν τελικός. Για την ακρίβεια, έγινε περισσότερο μετά την ήττα από τη Μακάμπι. Και σε αντίθεση με τη χαλαρότητα που παρουσίασαν στο παιχνίδι του ΣΕΦ ή στην προηγούμενη επίσκεψή τους στην Πόλη κόντρα στη Γαλατά και η οποία τιμωρήθηκε με δύο εκτός προγράμματος ήττες, οι «ερυθρόλευκοι» αυτή τη φορά ήταν έτοιμοι για πόλεμο.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος διάβασε άριστα το ματς και το διαχειρίστηκε ακόμη καλύτερα. Η επιλογή των μη αλλαγών στα σκριν, κόντρα στην αμυντική τακτική που ακολουθούσε μέχρι τώρα, επέτρεψε στην ομάδα του να αντιμετωπίσει καλύτερα τη δράση των Αμερικανών της Νταρουσάφακα, που διαπρέπουν στο ένας εναντίον ενός, αλλά όχι και στις συνεργασίες. Η καλή κυκλοφορία και η ευστοχία από την περιφέρεια στην επίθεση επέτρεψε να ανοίξει το γήπεδο και να βρει πεδίο δράσης κυρίως ο Πρίντεζης, ενώ οι ευκαιρίες αιφνιδιασμού αξιοποιήθηκαν όποτε παρουσιάστηκαν και πλην εξαιρέσεων δεν εκβιάστηκαν.

Το κυριότερο στοιχείο, ωστόσο, ήταν άλλο: ο κόουτς του Ολυμπιακού παρουσίασε ευελιξία στο δικό του rotation. Αξιοποίησε τα 11/12 του ρόστερ, πήρε πράγματα από όλους και δεν δίστασε να τους επιβραβεύσει διατηρώντας τους στο παρκέ ακόμη και σε χρονικά σημεία που συνήθως δεν βρίσκονται στην πεντάδα. Στην κατηγορία αυτή ανήκουν πρωτίστως ο Γκριν και ο Χάκετ, που διαπίστωσαν πως ο προπονητής δεν έχει… προσωπικά μαζί τους και πως όταν προσφέρουν αυτά που μπορούν θα αυξάνουν δικαιωματικά το χρόνο τους στο παρκέ. Έτσι ο θολωμένος και εξαντλημένος Ολυμπιακός των 6-7 παικτών στον αγώνα με τη Γαλατάσαραϊ έμοιαζε με Λερναία Ύδρα στην οποία περίσσευαν ενέργεια, λύσεις και ιδέες.

Η θέση «5» παραμένει ένα ερωτηματικό. Ο Μιλουτίνοφ είχε εξαιρετικά διαστήματα στο ματς παίζοντας σαν βασικός σέντερ, από τη στιγμή που ο Μπιρτς απορρυθμίστηκε από το πρόβλημα των φάουλ και ο Γιανγκ ακόμη ψάχνεται. Το πρόβλημα του Αμερικανού τελικά μάλλον δεν είναι η φοβία για τον τραυματισμό του, αλλά μάλλον το αντίθετο: η υπερβολική επιθυμία να πείσει πως είναι καλά, με αποτέλεσμα να από την υπερπροσπάθεια να μην σκέφτεται, κάτι απαραίτητο για μια ομάδα που έχει αρχές ΚΑΙ στις δύο πλευρές του παρκέ.

Άλλο ένα σημαντικό στοιχείο που σπανίζει στις μεγάλες εκτός έδρας νίκες του Ολυμπιακού είναι το εξής: αυτή τη φορά δεν χρειάστηκε κάποιο «εκκωφαντικό» ματς από τον αρχηγό του για να βγει νικητής. Ο Σπανούλης απέδειξε όμως πόσο πολύτιμος μπορεί να είναι ακόμη και σε μια βραδιά με μόλις 13 πόντους προσφέροντας σταθερά σε δημιουργία αποφεύγοντας τα λάθη και παίζοντας εξαιρετική άμυνα. Άλλη μια απόδειξη πως φέτος διαθέτει περισσότερο από ποτέ την ωριμότητα να αντιλαμβάνεται πως μονάδα μέτρησης της σπουδαιότητας δεν είναι οι πόντοι.

Το 6-4 στο φινάλε του 1/3 της διαδρομής της Ευρωλίγκας είναι ένα αρκετά ικανοποιητικό «ταμείο» για τον Ολυμπιακό. Κι αυτό γιατί με τρεις ήττες που οι ανταγωνιστές του δύσκολα θα βρουν (με Μπασκόνια, Παναθηναϊκό και Νταρουσάφακα εκτός έδρας) υπερκάλυψε το χάντικαπ που δημιούργησαν οι δύο γκέλες που εκείνοι πιθανότατα θα αποφύγουν (με Γαλατάσαραϊ και Μακάμπι). Εχθρός του καλού, ασφαλώς, είναι το καλύτερο. Η ομάδα βρίσκεται εμφανώς σε τροχιά οκτάδας, αλλά για να μην παρεκκλίνει της πορείας της απαιτούνται λιγότερες στραβοτιμονιές και περισσότερη συνέπεια. Για να μην μοιάζει ο φετινός Ολυμπιακός ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, αλλά μόνο για το πρώτο…

Follow @ChristosRobolis