Σκληρό μάθημα ρεαλισμού στον Ολυμπιακό

Το ματς με τη Ρεάλ ήταν ιδανικό για να συνειδητοποιήσει ο Ολυμπιακός (αν δεν το είχε συνειδητοποιήσει ήδη) πώς έχουν τα πράγματα στη νέα Ευρωλίγκα.

Στην έδρα της κατ’ εξοχήν ομάδας με τον πιο τρελό ρυθμό στην Ευρώπη, οι «ερυθρόλευκοι» που είχαν κάνει δεύτερη φύση τους τα τελευταία χρόνια το σετ παιχνίδι πήραν μια γεύση για το τι τους περιμένει στη νέα διοργάνωση. Υψηλό τέμπο, εκδήλωση πολλών επιθέσεων στα 8-10 δευτερόλεπτα και κατά συνέπεια περισσότερες κατοχές και υψηλότερο σκορ. Ο Ολυμπιακός δεν έδειξε ακριβώς ανέτοιμος να ακολουθήσει αυτό το μοτίβο, αλλά θα μπορούσε να το κάνει πολύ καλύτερα και θα διεκδικούσε τη νίκη μέχρι το τέλος αν δεν του έλειπαν κάποια πράγματα.

Πρώτο και σημαντικότερο, η συμπαράσταση στον Σπανούλη. Ο ηγέτης του Ολυμπιακού δέχτηκε ανελέητο ξύλο, άλλοτε μέσα στα όρια των κανονισμών και κάποιες στιγμές εκτός αυτών. Ο άνθρωπος που αποκτήθηκε με σκοπό να τον αποφορτίσει, είτε παίζοντας δίπλα του είτε αντ’ αυτού, ο Έρικ Γκριν, ήταν άφαντος. Για τις δυνατότητές του δεν αμφιβάλλουμε, ωστόσο θα πρέπει να προσαρμοστεί πιο γρήγορα στο δύσκολο ρόλο του να έρχεται από τον πάγκο και να αξιοποιεί στο μέγιστο το χρόνο που θα παίρνει. Και για έναν παίκτη ρυθμού, που έχει συνηθίσει να βρίσκεται περισσότερη ώρα στο παρκέ και να παίρνει περισσότερες μπάλες, αυτό δεν είναι εύκολο, ειδικά στο κορυφαίο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Με τον Μάντζαρη να παραμένει διστακτικός από ιδιοσυγκρασία στην επίθεση και τον Χάκετ να παίζει μάλλον λιγότερο από όσο δικαιούται, μοιραία το βάρος στις πλάτες του αρχηγού γίνεται συχνά δυσβάσταχτο.

Δεύτερη και όχι αμελητέα αδυναμία, αυτή στο «5». Ο Ολυμπιακός πήρε το υπολογισμένο ρίσκο να περιμένει τον Γιανγκ, αλλά για την ώρα δεν του βγαίνει. Παίζει σαν να φοβάται μήπως τραυματιστεί και για έναν σέντερ που ξεχώριζε για το δυναμισμό του αυτό συνιστά μεγάλο πρόβλημα. Στην… παλιά Ευρωλίγκα, όπου η πρώτη φάση εύκολα ή δύσκολα θα ξεπερνιόταν και το κοντέρ μηδένιζε στο Top 16, ο Ολυμπιακός θα είχε την πολυτέλεια να περιμένει ακόμη και 2-3 μήνες τον βασικό του σέντερ, ωστόσο στο νέο format κάθε απώλεια, από την πρώτη μέρα, μετρά στο τελικό ταμείο. Ειδικά από τη στιγμή που ο Μπιρτς παρά την υποσχόμενη παρουσία του θα χρειαστεί χρόνο προσαρμογής στη φιλοσοφία της ομάδας και το επίπεδο κορυφής, ο βελτιωμένος Αγραβάνης συνεχίζει να γκρεμίζει ό,τι χτίζει με τα ανεξέλεγκτα νεύρα του (υπεύθυνος που το ματς ξέφυγε στα τέλη της τρίτης περιόδου) και ο Μιλουτίνοφ παρά την εμφανή του πρόοδο είναι ψηλός που μπορεί να ανταποκριθεί μόνο σε συγκεκριμένα σχήματα και καταστάσεις.

Το τελικό -18 αδικεί τον Ολυμπιακό και δεν αντικατοπτρίζει την εικόνα του αγώνα. Ίσως όμως να είναι πιο ευπρόσδεκτο, για να κάνει περισσότερο εμφανείς τις δεδομένες αδυναμίες και να διορθωθούν το ταχύτερο δυνατό, από ό,τι μια πιο τιμητική ήττα που θα μπορούσε να αποκρύψει τα προβλήματα. Ασφαλώς η ήττα αυτή δεν σημαίνει πολλά, όπως και δεν θα σήμαινε μια πιθανή νίκη. Σε έναν μαραθώνιο 30 αγωνιστικών δεν θα βγει στον αφρό ο καλύτερος σε μια, δυο, πέντε ή δέκα βραδιές, αλλά αυτός που θα είναι περισσότερο συνεπής, με τα λιγότερα σκαμπανεβάσματα, την καλύτερη δυνατότητα αντιμετώπισης κρίσεων (διαχείριση ηττών ή και… νικών, τραυματισμών κλπ.) και πιο ανθεκτικός. Και φυσικά αυτός που μαθαίνει από τα λάθη του, όπως οφείλει να κάνει ο Ολυμπιακός…

ΥΓ: Η αλλαγή των κανονισμών και η ευκολία που σφυρίζονται τα αντιαθλητικά φάουλ πλέον θα σηκώσουν πολύ θόρυβο. Το γράμμα του νόμου δεν είναι απολύτως σαφές, η κρίση του διαιτητή αποτελεί αστάθμητο παράγοντα και θα χρειαστεί αρκετός χρόνος για να προσαρμοστούν όλοι: παίκτες, ρέφερι, δημοσιογράφοι και φίλαθλοι.

Follow @ChristosRobolis