Το δαχτυλίδι των Σέλτικς είναι ο θρίαμβος της ομάδας και της λογικής

Το μπάσκετ επιβραβεύει αυτούς που το σέβονται. Αυτούς που «χτίζουν» πετραδάκι-πετραδάκι, που έχουν πίστη, που προχωρούν σε διορθώσεις και δεν επιχειρούν να… κόψουν δρόμο προς την επιτυχία. Και σε έναν κόσμο του ΝΒΑ όπου πολλές ομάδες γίνονται συχνά ανυπόμονες διαλύοντας τα δικά τους θεμέλια προς απαίτηση της «εύκολης» επιτυχίας, οι Σέλτικς θριάμβευσαν επειδή δεν έκαναν τίποτα από τα παραπάνω.

Μπορεί να τους πήρε 16 χρόνια για να επιστρέψουν στην κορυφή, αλλά το έκαναν πανάξια και πέραν της παραμικρής αμφισβήτησης. Όσοι απέδωσαν στην αποδυναμωμένη Ανατολή ή τους τραυματισμούς των μεγαλύτερων αστέρων του ανταγωνισμού τους στα playoffs την εύκολη πορεία τους μέχρι τους τελικούς, κατάπιαν τη γλώσσα τους βλέποντας την ομάδα της Βοστώνης να καταπίνει και τους Μάβερικς στο τέλος της διαδρομής. Μιας πορείας που άρχισε πολλά χρόνια πριν, πέρασε από κακοτράχαλα σοκάκια, από αναταράξεις αλλά έβγαλε στην κορυφή.



Ο πρώτος σπόρος μπήκε 7-8 χρόνια πριν, όταν ο Ντάνι Έιντζ είχε την οξύνοια να διακρίνει στον Τζέιλεν Μπράουν και τον Τζέισον Τέιτουμ, αμφότερων Νο 3 στα ντραφτ το 2016 και το 2017 αντίστοιχα, τους παίκτες πάνω στους οποίους θα έστηνε τη νέα βερσιόν των Σέλτικς. Ό,τι ακολούθησε μόνο τυχαίο δεν ήταν, καθώς η ομάδα της Βοστώνης έφτασε έξι φορές στους τελικούς της Ανατολής στα οκτώ χρόνια μετά την επιλογή των Διόσκουρων. Στην πορεία υπήρξαν «φωνές» να χωρίσουν το δίδυμο αφού θεωρούσαν πως δεν αρκεί για να τους οδηγήσει στον υπέρτατο στόχο του δαχτυλιδιού, υπήρξαν απαιτήσεις για προσθήκη ενός φτασμένου σούπερ σταρ, υπήρξε κριτική μήπως οι δύο «J» τελικά δεν ήταν φτιαγμένοι από το μέταλλο του πρωταθλητή ή όχι συμβατοί αγωνιστικά παίζοντας περίπου στην ίδια θέση. Όμως το front office, στο οποίο μεταπήδησε από τον πάγκο ο Μπραντ Στίβενς, δεν πανικοβλήθηκε, έκλεισε τα αυτιά, δούλεψε μεθοδικά και δικαιώθηκε πανηγυρικά.

Την ώρα που άλλοι διεκδικητές έχαναν εύκολα την πίστη τους στο πλάνο θυσιάζοντας την «μαγιά» τους στον βωμό της γρήγορης δημιουργίας μιας super team (βλέπε Μπακς, Κλίπερς, Σίξερς, Σανς, Νετς και όχι μόνον), οι Σέλτικς έδειξαν εμπιστοσύνη στα δικά τους παιδιά και απέδειξαν πως οι πραγματικές υπερ-ομάδες δεν δημιουργούνται από ένα σύνολο σούπερ σταρ ατάκτως ερριμμένων, αλλά με στοχευμένες κινήσεις που μπορεί να ήταν πολύ λιγότερο εντυπωσιακές από του ανταγωνισμού, αλλά αποδείχτηκαν πολύ πιο ουσιαστικές και αποτελεσματικές. Η απόφαση να δώσουν τον τρίτο της τριανδρίας, Μάρκους Σμαρτ, στο Μέμφις, όπως και τους Μπρόγκντον και Γουίλιαμς επίσης με ανταλλαγή, ξένισε αρκετούς, αλλά η έλευση των Πορζίνγκις και Χόλιντεϊ πρόσφερε στον Τζο Μαζούλα ακριβώς τα κομμάτια που έλειπαν για να συμπληρωθεί το παζλ.



Με αυτές τις κινήσεις οι Σέλτικς δημιούργησαν μια πραγματικά ασυναγώνιστη ομάδα. Χωρίς ξεκάθαρους πρωταγωνιστές και ρολίστες, αλλά με ισότιμα στελέχη σε βάθος 6-7 παικτών, με καταπληκτικές αποστάσεις, σουτ από όλες τις θέσεις, ικανότητα για αποτελεσματική άμυνα σε κάθε αλλαγή και ποικιλία επιλογών στην επίθεση. Ο Χόλιντεϊ ήταν το πρώτο ανάχωμα στην καταπληκτική τους άμυνα αλλά ουδόλως διακοσμητικός στην επίθεση, ο Γουάιτ αποτέλεσε έναν πολυλειτουργικό γκαρντ με αξιοθαύμαστη ισορροπία στο παιχνίδι του, ο Χόρφορντ στα 38 του πιστοποίησε πως παραμένει ένας από τους εξυπνότερους και πιο ανθεκτικούς ψηλούς, ο Πορζίνγκις πρόσφερε νέα διάσταση σε άμυνα κι επίθεση παρά τις απουσίες που έγραψε λόγω της γνωστής ευπάθειας σε τραυματισμούς, οι… αντιτουριστικοί Πρίτσαρντ και Χάουζερ τιμώρησαν όσους τους υποτίμησαν, ενώ Τέιτουμ και Μπράουν ηγήθηκαν χωρίς να νοιάζονται ποιος θα είναι πρώτος στη μαρκίζα.

Κάπως έτσι, οι Σέλτικς έκαναν μια από τις καλύτερες κανονικές περιόδους όλων των εποχών με 64-18 έχοντας την καλύτερη επίθεση, τη δεύτερη καλύτερη άμυνα και το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό στα τρίποντα (38,9%). Είχαν 14 νίκες περισσότερες από τον πλησιέστερο αντίπαλο στη Ανατολή και επτά από τους πρώτους της Δύσης, ενώ στα playoffs γνώρισαν μόλις τρεις ήττες σε 19 παιχνίδια, χωρίς στην πραγματικότητα να απειληθούν ποτέ. Ούτε καν από το Ντάλας, που έκανε μεν άλματα από πέρσι μετά και τις καλές προσθήκες σε ρολίστες που έκανε πριν και στη διάρκεια της σεζόν, αλλά δεν έμοιαζε ακόμη έτοιμο για τον τίτλο. Μπορεί οι Μάβερικς να είχαν τον καλύτερο (Ντόντσιτς), πιθανώς και τον δεύτερο καλύτερο παίκτη στη σειρά (Ίρβινγκ), αλλά οι Σέλτικς είχαν μια πολύ πιο ισορροπημένη και ώριμη ομάδα για να κατακτήσει την κορυφή. Ίσως μόνο οι Νάγκετς να μπορούσαν να συγκριθούν μαζί τους σε ομοιογένεια, ρόλους και αυτοματοποιημένο παιχνίδι, αλλά αυτοί έπεσαν πάνω στο νεανικό θράσος των Τίμπεργουλβς που τους έδειραν, τους απορρύθμισαν και εν τέλει τους εκθρόνισαν.

Όλα τα φόντα για να γίνουν δυναστεία

Οι εποχές των δυναστειών στο ΝΒΑ μοιάζουν να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Το επίπεδο του ανταγωνισμού είναι τόσο υψηλό και οι αστάθμητοι παράγοντες (με κυριότερο τους τραυματισμούς) είναι τόσο πολλοί, που έχουμε να δούμε την ίδια ομάδα να κάνει το back-to-back από τους Γουόριορς του 2017-2018, με διαφορετικό πρωταθλητή έκτοτε μέχρι και το 2024. Οι Σέλτικς αυτοί, ωστόσο, δείχνουν ικανοί όχι μόνο να υπερασπιστούν τα κεκτημένα, αλλά και για να φτιάξουν μια δυναστεία σε ένα περιβάλλον που κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι.

Οι δύο ηγέτες τους είναι στο prime τους, με τον Τέιτουμ 26 και τον Μπράουν 28 ετών, ενώ όλος ο κορμός τους έχει συμβόλαιο για την επόμενη σεζόν και οι περισσότεροι για 2-3 χρόνια επιπλέον. Περισσότερο όμως από τα πρόσωπα, η ομάδα της Βοστώνης δείχνει να έχει την τεχνογνωσία και συνάμα την υπομονή και την πίστη στο πλάνο για να επαναλάβει τη φετινή της επιτυχία. Άλλωστε οι ανταγωνιστές αποδείχτηκε πως έχουν μίλια να διανύσουν για να καλύψουν την απόσταση και όχι την ψυχραιμία ή το καθαρό μυαλό για να ακολουθήσουν τη συνταγή της επιτυχίας χωρίς να πηδούν τα απαραίτητα βήματα που οδηγούν στην κορυφή.



ΥΓ: Η ανταλλαγή Χόλιντεϊ-Λίλαρντ αποδείχτηκε αποτυχημένη για τους Μπακς. Όχι γιατί ο ένας είναι καλός παίκτης και ο άλλος όχι, αλλά γιατί όλα στο μπάσκετ είναι χημεία και ισορροπία. Και το Μιλγουόκι σε ένα γερασμένο και ταλαιπωρημένο από τραυματισμούς ρόστερ αφαίρεσε τον άνθρωπο που πρόσφερε μια κάποια ισορροπία για να προσθέσει έναν άλλο που έκανε την ομάδα… μπροστόβαρη. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρόσφερε τον «ισορροπιστή» Χόλιντεϊ ως δώρο στους Σέλτικς, που μόλις έγινε διαθέσιμος στην αγορά ήξεραν ακριβώς τι έπρεπε να κάνουν για να προσθέσουν το κομμάτι που έλειπε και να ξεφύγουν πάρα πολύ από τους πιο σοβαρούς διεκδικητές της Ανατολής.