Ρε σεις, μήπως έχουμε πρωτάθλημα;

Η περήφανη νίκη του ΠΑΟΚ επί του Παναθηναϊκού ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά ενδείξεων, ίσως κι αποδείξεων, πως τελικά το ελληνικό πρωτάθλημα είναι καλύτερο από ό,τι νομίζουμε. Δεν πρόκειται, δα, για μεμονωμένο περιστατικό, καθώς είχε προηγηθεί ο αντίστοιχος θρίαμβος της Νέας Κηφισιάς επί του Ολυμπιακού, ενώ οι μέχρι προ ολίγων ετών ανίκητοι στα μάτια των υπολοίπων της κατηγορίας «αιώνιοι» έχουν ζοριστεί σε αρκετά ακόμη παιχνίδια. Πλέον φαντάζουν πολύ περισσότερο «τρωτοί» από το πρόσφατο παρελθόν, όταν η πρωτιά στην κανονική περίοδο κρινόταν σχεδόν αποκλειστικά από τα αποτελέσματα στα ντέρμπι και τις διαφορές τους.

Οι λόγοι του... ξαφνικού ενδιαφέροντος είναι πολλοί κι εντοπίζονται τόσο στις ομάδες που έκαναν «δικομματικό» (ένεκα των ημερών) το πρωτάθλημα, όσο και στην άνοδο των υπολοίπων. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός εξακολουθούν να έχουν εικοσαπλάσιο και βάλε μπάτζετ από τις υπόλοιπες ομάδες, όμως υπάρχουν πια πολλά «αλλά»: πλέον τα έτη φωτός στην απόσταση των προϋπολογισμών έχουν μειωθεί, όπως αντίστοιχα και τα μπάτζετ των διεκδικητών του τίτλου από τα 30+ στα 10+ εκατ. ευρώ. Επίσης το από βαρύ ως εξοντωτικό πρόγραμμά τους στην Ευρωλίγκα, με αδιάκοπα ματς-«φωτιά» και συνεχή κοπιαστικά ταξίδια είναι λογικό να επηρεάζει την απόδοσή τους στις εγχώριες διοργανώσεις, πράγμα που ισχύει και για τους «πλούσιους» της Ισπανίας, της Τουρκίας και των άλλων χωρών.

Όμως ας μην ψάχνουμε μόνο «δικαιολογίες» για τη… θνητότητα του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού κι ας απονείμουμε-επιτέλους-τα εύσημα και στους υπολοίπους. Κατ’ αρχάς στον ΠΑΟΚ και τον Άρη, που απαλλάσσονται σταδιακά από τις «αμαρτίες» των παλαιότερων διοικήσεων, νοικοκυρεύουν τα οικονομικά τους, απλώνουν τα πόδια τους μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα και χρόνο με το χρόνο ανεβάζουν τον πήχη. Ο «Δικέφαλος του Βορρά», δε, διατηρεί και την ελπίδα εμπλοκής του Ιβάν Σαββίδη στην ΚΑΕ, γιατί-κακά τα ψέματα-δίχως ένα αντίστοιχα «γερό» πορτοφόλι, είναι ακόμη αδύνατο να συναγωνιστεί Γιαννακόπουλους και Αγγελόπουλους. Τέτοιο βρήκε στο πρόσωπο του Μάκη Αγγελόπουλου η ΑΕΚ, η οποία προσθέτοντας μεταγραφές επιπέδου Ευρωλίγκας στη μαγιά ιστορίας και κόσμου που από τη φύση της διαθέτει, δείχνει ικανή-με υπομονή και συνέπεια-να ζήσει ξανά μεγαλεία ενός παρελθόντος που παρότι δεν είναι τόσο μακρινό, μέχρι το Σεπτέμβριο φάνταζε παλαιολιθικό.

Προσθέστε στην εξίσωση υγιείς ομάδες της επαρχίας που «διψά» για καλό μπάσκετ, όπως τον φιναλίστ πλέον του Κυπέλλου Απόλλωνα Πατρών, το Ρέθυμνο που έχει χάσει μόνο από «αιώνιους» και «Δικεφάλους», τον Κόροιβο, τον ΚΑΟΔ και τα Τρίκαλα που κάνουν κάθε παιχνίδι στο γήπεδό τους γιορτή, τον πλέον καθιερωμένο στη μεγάλη κατηγορία Κολοσσό, τη Νέα Κηφισιά και τον Πανελευσινιακό που είναι ομάδες με ελληνικό κορμό και υγεία, φυσικά και τον Πανιώνιο που προσπαθεί να ορθοποδήσει στη μετα-Λιανό εποχή…

Φυσικά και δεν είμαστε ACB, όπου πρωτοπόρος είναι η Μάλαγα, Μπαρτσελόνα και Ρεάλ μπορούν να χάσουν οπουδήποτε και τουλάχιστον 6-7 ομάδες έχουν ποιότητα, μπάτζετ, γήπεδα και λαϊκή βάση επιπέδου Ευρωλίγκας. Ούτε TBL, όπου όχι απλώς «Φενέρ» κι Εφές σκορπούν χρυσάφι, αλλά ακόμη και οι ουραγοί μπορούν να αποκτήσουν παίκτες με κασέ τύπου Βούγιατσιτς. Για να μην αναφερθούμε καν απύθμενα πορτοφόλια της Ρωσίας (ΤΣΣΚΑ, Λοκομοτίβ, Ούνιξ, Χίμκι).

Τέτοιου είδους συγκρίσεις, με πολύ μεγαλύτερες αγορές και αρκετά ως πάρα πολύ ισχυρότερες οικονομίες είναι άδικες και με προδικασμένο αποτέλεσμα. Είναι λάθος, δε, να κάνουμε συγκρίσεις ΚΑΙ με ό,τι συνέβαινε στα μέρη μας στα 90’s αναπολώντας τις εποχές της εφήμερης αφθονίας με τα «ασύδοτα» μπάτζετ. Δεδομένων των οικονομικών και λοιπών συνθηκών σε μια χώρα που βουλιάζει στην κρίση, το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος δεν απέχει πολύ από αυτό στο οποίο μπορούσε ρεαλιστικά να είναι. Δίχως αυτό να σημαίνει πως έστω κι έτσι τα περιθώρια βελτίωσης δεν είναι σημαντικά, οργανωτικά, ποιοτικά, αγωνιστικά και όχι μόνον.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, τη γκρίνια σαν καλομαθημένα πλουσιόπαιδα που τους τελείωσε το χαβιάρι κι ας σκεφτούμε πως πέραν του «εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο», ισχύει και το «υπάρχουν και χειρότερα» κι ας ελπίσουμε να μην τα βιώσουμε και καταντήσουμε να βλέπουμε μόνο… δορυφορική. Γιατί άλλο το... πρωτάθλημα που θα θέλαμε, κι άλλο το πρωτάθλημα που μπορούμε να έχουμε.

Follow @ChristosRobolis