Πρώτα αδίκησε τον εαυτό του και μετά αδικήθηκε

Για κάτι λιγότερο από 30 λεπτά ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να προτάξει ως άλλοθι για τη δεύτερη ήττα του στη Μαδρίτη κανένα διαιτητικό σφύριγμα. Μόνος του φρόντισε να βρεθεί με την πλάτη στα σχοινιά βγαίνοντας παντελώς εκτός του πλάνου που είχε λειτουργήσει πολύ καλά δύο βράδια νωρίτερα.

Παρά το καλό πρώτο πεντάλεπτο οι «πράσινοι» εκτροχιάστηκαν στη συνέχεια. Η άμυνα δεν ήταν όσο επιθετική απαιτείτο βλέποντας τους γηπεδούχους να κυκλοφορούν πανεύκολα την μπάλα και να σκοράρουν χωρίς κόπο και ιδρώτα μέσα στο ζωγραφιστό. Ενδεικτικό είναι πως η Ρεάλ είχε 18/19 δίποντα στο 25’, όταν το σκορ ήταν 67-46. Στην άλλη πλευρά του παρκέ τα πράγματα δεν ήταν καλύτερα, με τον Καλάθη σε κακή μέρα (έχοντας και την υποχρέωση να κυνηγά τον «ζεστό» για πρώτη φορά στη σειρά Ντόντσιτς) και τον Τζέιμς να χάνει το μυαλό του θυμίζοντας τον παίκτη με τις παρωπίδες στο μεγαλύτερο διάστημα της πρώτης του θητείας με τα πράσινα και στην εκκίνηση της δεύτερης. Ο Αμερικανός πήρε 12 από τα 23 σουτ της ομάδας του στο πρώτο ημίχρονο (!), ένα αναχρονιστικό μπάσκετ με το οποίο καμία ομάδα δεν μπορεί να κερδίσει τη Ρεάλ στο σπίτι της.

Ο Πασκουάλ άργησε, αλλά όταν άλλαξε το πλάνο γύρισε τούμπα το ματς. Χρησιμοποιώντας σχήματα με τρεις εκ των Γκιστ, Σίνγκλετον, Γκέιμπριελ και Αντετοκούνμπο κατά περίσταση, με ματς απ ζώνες και αντικαθιστώντας τον αρνητικό Τζέιμς με τον παθιασμένο και για πρώτη φορά συγκεντρωμένο στη σειρά Παππά κατάφερε να βγάλει από τα νερά της τη Ρεάλ. Ο δε Καλάθης βρήκε ρυθμό και παρέα με τον Σίνγκλετον οδήγησαν στο -3 δίνοντας την αίσθηση πως η ανατροπή βαίνει προς ολοκλήρωση. Κάπου εκεί κάποια περίεργα σφυρίγματα φρέναραν ξανά τον Παναθηναϊκό απαγορεύοντας τη διεκδίκηση της ολικής επαναφοράς. Το επιθετικό φάουλ στον Σίνγκλετον χρειαζόταν μεγάλη θέληση για να δοθεί, όπως και για να μην τιμωρηθεί το «τάκλιν» του Ντόντσιτς στον Αντετοκούνμπο εκτός φάσης. Κι επειδή σε τέτοιες καταστάσεις συνήθως ό,τι μπορεί να πάει στραβά θα πάει, ο Ντόντσιτς με ένα τυχερό τρίποντο έκρινε ουσιαστικά το ματς και την πρόκριση.

Και τώρα τι;

Ο αποκλεισμός του Παναθηναϊκού με τα υπάρχοντα δεδομένα μοιάζει με τέλος εποχής. Η αποχώρηση από την Ευρωλίγκα δείχνει ειλημμένη απόφαση και οι προεκτάσεις αυτής της απόφασης δεν μπορεί παρά να επηρεάσουν άμεσα αγωνιστικά την ομάδα, που θα είναι δύσκολο να πείσει όχι μόνο τους καλύτερους αλλά πιθανώς και όλους τους παίκτες του ρόστερ να μετακομίσουν στο ανερχόμενο αλλά για την ώρα πολύ λιγότερο ανταγωνιστικό και προβεβλημένο Basketball Champions League.

Ο Παναθηναϊκός έχει πολλά δίκια να φωνάζει για την αντιμετώπισή του από την Ευρωλίγκα. Όπως και η Χίμκι, η Μπασκόνια και άλλες ομάδες. Όπως έχει επίσης δίκιο να αμφισβητεί την κεφαλή μιας διοργάνωσης που «υποχρεώνει» τους μετόχους της να επενδύουν δεκάδες εκατομμύρια με πενιχρή ανταπόδοση, έστω κι αν αυτό το σκηνικό υπάρχει εδώ και χρόνια και όχι φέτος που το έθεσε επί τάπητος ενώπιον όλων ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Το λάθος είναι ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός διεκδίκησε το δίκιο του και που θεωρήθηκε από πολλούς εταίρους από πολιτικώς μη ορθόν μέχρι και προσβλητικό. Αλλά και ότι αποφάσισε να ανοίξει ένα μέτωπο με την Ευρωλίγκα χωρίς πρώτα να έχει βεβαιωθεί πως θα έχει συμμάχους στην προσπάθεια ανατροπής του υπάρχοντος καθεστώτος. Αν είχε προετοιμάσει καλύτερα το έδαφος, με λιγότερες κραυγές και περισσότερη διπλωματία, τότε σίγουρα δεν θα φάνταζε ως ο… τρελός που φωνάζει για όλα και κανείς δεν του δίνει σημασία. Γιατί οι δυσαρεστημένοι από διαιτησία, έσοδα και όχι μόνο στην Ευρωλίγκα είναι σίγουρα περισσότεροι από τους ευχαριστημένους ή τους αδιάφορους (άλλωστε με εξαίρεση Γιαννακόπουλος, Αγγελόπουλος και Αρμάνι καμία άλλη ιδιοκτησία δεν πληρώνει από την τσέπη της).

Ο Παναθηναϊκός επέλεξε να ανοίξει την πόρτα και να βγει από το μαντρί. Αν θα ακολουθήσουν άλλοι στην έξοδο είναι αμφίβολο. Και τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα θα προσπαθήσει να τραβήξει το δρόμο του έξω μεν από ένα περιβάλλον που ένιωθε ότι τον έπνιγε, αλλά και με τους κινδύνους που ελλοχεύουν για το μέλλον του μακριά από αυτή την «ασφάλεια». Η ιστορία θα δείξει αν η απόφαση αυτή μπορεί να φέρει μια επανάσταση για το ευρωπαϊκό μπάσκετ με μπροστάρη τον ίδιο ή αν θα τον πλήξει, ίσως και ανεπανόρθωτα.

ΥΓ1: Ο Νικ Καλάθης δεν θα πάει στο Final 4, αλλά θα είναι κατάφορη αδικία αν δεν κερδίσει το βραβείο του MVP.

ΥΓ2: Για να μιλήσεις για δόλο πρέπει να έχεις αποδείξεις. Ελλείψει αυτών, τόσα και τέτοια κραυγαλέα διαιτητικά λάθη που έγιναν στα playoffs της Ευρωλίγκας, σε όλες ανεξαιρέτως τις σειρές αλλά κυρίως στα ΠΑΟ-Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ-Χίμκι, δεν μπορούν να αποδοθούν οπουδήποτε αλλού πέρα από ανικανότητα διαιτητών.

Follow @ChristosRobolis