Προκρίθηκε γιατί δεν γινόταν να χάσει

«Κερδίσαμε γιατί δεν μπορούσαμε να χάσουμε…». Αυτή η φράση συντρόφευε από την πρώτη στιγμή το ταξίδι της ταινίας «1968» που βγήκε προ λίγων μηνών στους κινηματογράφους με στόχο να θυμίσει στους παλιούς και να διδάξει στους νέους το έπος του Καλλιμάρμαρου σε μια προσπάθεια να τονωθεί το πληγωμένο αίσθημα των φίλων της ΑΕΚ. Πού να’ ξερε ο Μάκης Αγγελόπουλος όταν αποφάσιζε να χρηματοδοτήσει την παραγωγή της ταινίας ή όταν ο Τάσος Μπουλμέτης έγραφε το σενάριο και τη σκηνοθετούσε πως τους επόμενους μήνες η ΑΕΚ θα έγραφε σύγχρονη ιστορία, πρώτα με την κατάκτηση του Κυπέλλου και πλέον με την πρόκριση στο Final 4 του Basketball Champions League που σφραγίστηκε ανήμερα της συμπλήρωσης ενός αιώνα από την κατάκτηση του Κυπελλούχων. Τέτοια σενάρια δεν μπορεί να σκαρφιστεί κανείς πέρα από την ίδια τη ζωή…

Αυτό που πέτυχε η ΑΕΚ ισοδυναμεί με άθλο. Μεγαλύτερο από την ανατροπή του -10 στην Τσεχία. Η Στρασμπούρ δεν είναι Νίμπουρκ, αλλά η πρωτοπόρος της γαλλικής λίγκας, με σχεδόν διπλάσιο μπάτζετ από την «Ένωση», παίκτες με θητεία στην Ευρωλίγκα και ένα γήπεδο πραγματική έδρα. Όμως η φετινή ΑΕΚ δεν λογαριάζει από αυτά. Αντίπαλοι, μπάτζετ, διαφορές, προβλήματα με φάουλ ή τραυματισμοί (σαν του Χάρις) δεν τη σκοτώνουν, αλλά την κάνουν πιο δυνατή.

Το πλάνο του Ντράγκαν Σάκοτα ήταν εξαιρετικό. Ο έλεγχος του ρυθμού (μέχρι και εντολή για αποφυγή διεκδίκησης επιθετικών ριμπάουντ δόθηκε για να υπάρχει η ασφάλεια των γρήγορων επιστροφών) ήταν το βασικό του μέλημα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων η αποστολή εξετελέσθη. Όπως και στο πρώτο ματς δεν έλειψαν η ζημιά από τα χαμένα ριμπάουντ (υπολογισμένο ρίσκο λόγω της άμυνας με αλλαγές) και τα εύκολα λάθη, αλλά η ΑΕΚ είχε τον τρόπο να τα αντιπαρέλθει.

Σε αντίθεση με την ομάδα του 1968, που ήταν η ΑΕΚ του αείμνηστου Αμερικάνου, η σύγχρονη version είναι μια… αμερικανική ΑΕΚ. Με όσα καλά και κακά συνεπάγεται αυτό… Η αθλητικότητα και η ικανότητα στο ένας με έναν που προσφέρουν οι πέντε Αμερικανοί στην ομάδα είναι πασιφανές πως έπαιξαν τεράστιο ρόλο για να φτάσει ως εδώ. Όμως τα ανόητα φάουλ των Τζέιμς, Χάντερ και τα λάθη του Γκριν λίγο έλειψε να εκτροχιάσουν την ομάδα. Αν δεν έχαναν έστω και για λίγα λεπτά το μυαλό τους, η «Ένωση» θα κέρδιζε και μέσα στο Στρασβούργο. Αντ’ αυτού κινδύνεψε να αποκλειστεί, αλλά εκεί «μίλησαν» οι Έλληνες που μπορεί να μην είναι… όλη η ΑΕΚ όπως το 1968, αλλά σίγουρα είναι υπερπολύτιμοι και όπως και στο πρώτο ματς ήταν εκείνοι που «μίλησαν» όταν το πράγμα έδειχνε να στραβώνει. Ο Σάκοτα έβαλε μεγάλα σουτ, ο Ξανθόπουλος πρόσφερε στον Γκριν την ευκαιρία να ηρεμήσει στον πάγκο προτού επιστρέψει σοβαρός στο φινάλε, ο Βασιλόπουλος έπαιξε απίστευτες άμυνες, ο Μαυροειδής όταν τον… εγκατέλειψαν Τζέιμς και Χάντερ τα’ βαλε με τα θηρία και τα κατάφερε, ενώ ο Λαρεντζάκης έδωσε από την αρχή το σύνθημα.

Το φινάλε του αγώνα, με το τρομερό τρίποντο με ταμπλό από τον Πάντερ, ήταν σαν να παραφράζει το σλόγκαν του «1968». Γιατί τελικά, ΑΕΚ «… Προκρίθηκε, γιατί δεν γινόταν να χάσει».

Υπάρχει όμως και συνέχεια. Σε έναν μήνα από τώρα, το ΟΑΚΑ θα θυμίζει… Παναθηναϊκό Στάδιο. Και αυτή η ΑΕΚ δείχνει ικανή, με 15 χιλιάδες και βάλε φίλους της στο πλευρό της (και ίσως άλλους τόσους έξω από αυτό, όπως το 1968), να γράψει νέο σενάριο σε ταινία με τίτλο «2018».

Follow @ChristosRobolis