Πρόκρισης ξεκίνημα, νέοι αγώνες

Η μεγάλη ώρα έφτασε. Η εθνική ομάδα ξεκινά τη Δευτέρα ένα ταξίδι που ευχή όλων είναι να είναι μακρινό και να λήξει στα τέλη του Αυγούστου με τη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η πρόκριση για το Πεκίνο περνά από την Αθήνα και το Προολυμπιακό Τουρνουά για την ομάδα του Παναγιώτη Γιαννάκη, που καλείται να επιβεβαιώσει τα προγνωστικά και να εξασφαλίσει ένα από τα τρία εισιτήρια για τη μεγάλη διοργάνωση της Κίνας.

Το μονοπάτι σίγουρα δεν είναι δύσβατο, αλλά δεν είναι στρωμένο και με ροδοπέταλα. Ομάδες όπως η Γερμανία των ΝΒΑερ Νοβίτσκι και Κέιμαν, η Σλοβενία που παρά τις απουσίες (Σμόντις, Λόρμπεκ) έχει τάσεις… εκδίκησης για ό,τι συνέβη στα προημιτελικά του Ευρωμπάσκετ, αλλά και οι απρόβλεπτες Κροατία, Πόρτο Ρίκο, Βραζιλία και Καναδάς δεν είναι αμελητέες ποσότητες. Αυτό για το οποίο όμως θα πρέπει να ανησυχεί περισσότερο η επίσημη αγαπημένη είναι ο κακός της εαυτός. Ασφαλώς και οι μόλις τρεις εβδομάδες προετοιμασίας δεν είναι επαρκείς για να «δέσει» η ομάδα, ειδικά από τη στιγμή που έχει αρκετά νέα πρόσωπα-περισσότερα από κάθε άλλη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια-και προσπαθεί να προσθέσει νέα στοιχεία στο παιχνίδι της. Επιπλέον οι μόλις δύο εβδομάδες ξεκούρασης που είχε η πλειονότητα των παικτών (όσοι αγωνίζονται στους «αιώνιους») δεν είναι αρκετές για να γεμίσουν οι μπαταρίες.

Ας μη σταθούμε όμως στα «κατά», αφού τα «υπέρ» δείχνουν και είναι περισσότερα. Η επιστροφή των Φώτση και Σχορτσιανίτη στην ομάδα αποτελεί τη μεγάλη διαφορά. Ο πρώτος μπορεί να προσφέρει (και αυτό είναι πασιφανές από τα φιλικά) ταχύτητα, μακρινό σουτ, τάπες και κυρίως αμυντικό και επιθετικό ριμπάουντ. Ο δεύτερος ερχόμενος κατά βάση από τον πάγκο μπορεί να δώσει λίγα πλην όμως ποιοτικά λεπτά παιχνιδιού και να αλλάξει τις ισορροπίες μέσα στη ρακέτα. Νέα είσοδος στην ελληνική ομάδα μπορεί να χαρακτηριστεί κι αυτή του Γιάννη Μπουρούση, ο οποίος πλέον είναι έτοιμος να μετατραπεί από συμπληρωματικός παίκτης σε βασικό σέντερ και τα πρώτα δείγματα στα φιλικά είναι εξαιρετικά. Η αναβάθμισή του αυτή φαίνεται να τον έχει απελευθερώσει και από το άγχος, αφού δείχνει πλέον να έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στις κινήσεις του.

Το υπάρχον ρόστερ προσφέρει στον Παναγιώτη Γιαννάκη εναλλακτικούς τρόπους επίθεσης, που ήταν το βασικό πρόβλημα στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας, όπου το παιχνίδι της εθνικής έδειχνε κάπως μονοδιάστατο. Η άμυνα πάντως ασφαλώς και παραμένει το βασικό μέλημα αυτής της ομάδας.

Όσον αφορά στις επιλογές του «δράκου», η λογική λέει πως ο Μιχάλης Πελεκάνος προτιμήθηκε ως αντι-Χατζηβρέττας-ένας παίκτης-εργαλείο δηλαδή για ειδικές αποστολές-από τον Τσαλδάρη (κυρίως) και τον Καλαμπόκη, ενώ ο Γιώργος Πρίντεζης προτιμήθηκε αντί του Στράτου Περπέρογλου για τις θέσεις «3-4». Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης κρίθηκε αναγκαίος για να πλαισιώσει τους ψηλούς, δεδομένου ότι ο Σχορτσιανίτης δεν μπορεί να αγωνιστεί ακόμη για πολλά λεπτά και πέραν του Μπουρούση δεν υπάρχει άλλος κλασικός σέντερ.

Κάποιοι ήδη έσπευσαν να κατηγορήσουν τον Παναγιώτη Γιαννάκη πως διάλεξε τα… δικά του παιδιά στον Ολυμπιακό, Πρίντεζη και Πελεκάνο, αφήνοντας εκτός τον «πράσινο» Περπέρογλου. Ήταν αναμενόμενο να ακουστούν τέτοιες ανοησίες είτε από τη μία είτε από την άλλη πλευρά. Δεν είναι καθόλου απίθανο αν επιλεγόταν ο Περπέρογλου αντί του Πρίντεζη οι ίδιοι να έλεγαν πως ο ομοσπονδιακός τεχνικός θέλει να... κουράσει (!) τον παίκτη του Παναθηναϊκού και να ξεκουράσει τους δικούς του εν όψει του νέου πρωταθλήματος.

Καλό θα ήταν αυτοί οι... καλοθελητές είτε να σωπάσουν είτε να μείνουν μακριά από το ΟΑΚΑ για το Προολυμπιακό Τουρνουά. Η εθνική δεν τους έχει ανάγκη και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στο «Τουρνουά Ακρόπολις», όπου παρά το φιλικό χαρακτήρα των αγώνων και το προχωρημένο της ώρας έναρξης περίπου 5.000 φίλαθλοι (με όλη τη σημασία της λέξεως) ανά αγώνα ήταν παρόντες. Παρακολούθησαν το νέο ξεκίνημα της ομάδας, χειροκρότησαν τους παίκτες της εθνικής και όχι τους παίκτες του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού και επιβράβευσαν κάθε όμορφη προσπάθεια των αντιπάλων. Οι… άλλοι, οι ευκαιριακοί που θυμούνται τις ομάδες τους μόνο στα ντέρμπι, που προσπαθούν να κυνηγούν φαντάσματα και που ανακαλύπτουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν σαν τον Δον Κιχώτη, ας περιοριστούν-αφού δεν γίνεται διαφορετικά-στις αγριότητες που κάνουν στα ντέρμπι ή τους τελικούς της Α1 κι ας αφήσουν «αμόλυντη» την ομάδα όλων των Ελλήνων, που είναι (ή τουλάχιστον έτσι πρέπει) πάνω από συλλόγους και οπαδισμούς.

Καλή μας επιτυχία!