Πρόκριση που αξίζει έκτο αστέρι

Έχει κατακτήσει πέντε φορές την κορυφή της Ευρώπης, αλλά απλώς και μόνο η πρόκριση του Παναθηναϊκού επί της Μπαρτσελόνα στο Final 4 της Ευρωλίγκας συνιστά άθλο εφάμιλλο των ισάριθμων αστέρων, που κοσμούν την πολύ βαριά φανέλα του και που πιθανώς να γίνουν έξι σε σαράντα ημέρες από τώρα.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Δεν είναι μόνο η ποιότητα του αντιπάλου, οι... διασυνδέσεις του ή το γεγονός ότι υποχρεώνει την οικοδέσποινα του Final 4 να είναι απούσα από τη δική της γιορτή, αλλά και οι σκόπελοι που ξεπέρασε για να φτάσει σε αυτό το σπουδαίο επίτευγμα. Κι αν στα ματς της Βαρκελώνης το εμπόδιο λεγόταν «διαιτησία», στο τρίτο ματς «πίεση του φαβορί» και σε όλη τη σειρά «κούραση», στο τέταρτο βρέθηκε αντιμέτωπος με απρόσμενες απώλειες, όπως τον τραυματισμό του Νίκολας και τα γρήγορα φάουλ του Διαμαντίδη. Ο Παναθηναϊκός όμως κατέθεσε μία ακόμη μεγαλοπρεπή επίδειξη του χαρακτήρα πρωταθλητή που έχει σφυρηλατήσει κι εξέθεσε τη γύμνια της Μπαρτσελόνα. Όχι σε ποιότητα ή βάθος πάγκου, αλλά σε προσωπικότητα και προπονητή.

Την ώρα που οι ακριβοπληρωμένοι σούπερ σταρ των Καταλανών ήταν άφαντοι και σε αυτό το δίχως αύριο για τους ίδιους παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός ανέδειξε σε ρόλο πρωταγωνιστή τον Νικ Καλάθη και τον Ίαν Βουγιούκα. Ο ομογενής γκαρντ δεν ήταν σε αυτό το ματς απλώς ο... βαστάζος του Διαμαντίδη, αλλά ένας πραγματικός ηγέτης. Αφύσικα ώριμος (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) για την ηλικία του στην οργάνωση του αγώνα, προσηλωμένος στην άμυνα και το πλάνο του προπονητή, ο μέχρι χθες κολεγιόπαις από τη Φλόριντα βροντοφώναξε πως δεν είναι πλέον παιδάκι, αλλά άνδρας με καρδιά και «καρύδια». Ομοίως και ο Ίαν Βουγιούκας, που δεν περιορίστηκε στα... ρεπό του Μπατίστ, αλλά πέτυχε υπερπολύτιμους πόντους και βοήθησε τα μέγιστα στην άμυνα απαντώντας σε όσους τον θεωρούν μαλθακό και παίκτη «μικρών» αγώνων.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατανίκησε στη σκακιέρα τον Τσάβι Πασκουάλ, όχι απλώς παίρνοντας το μέγιστο από όλους (πλην του Τέπιτς) τους παίκτες του, αλλά και σε επίπεδο τακτικής, «βιδώνοντας» σε ένα ακόμη παιχνίδι τον Ναβάρο και την υπόλοιπη επιθετική λειτουργία των Καταλανών, αλλά και βρίσκοντας τον τρόπο να πάρει η ομάδα του ΚΑΙ στο τέταρτο ματς τη μάχη των ριμπάουντ. Η υπεροπλία της «Μπάρτσα» σε πληθώρα γκαρντ και ψηλών έμεινε στη θεωρία, καθώς ο Διαμαντίδης έπαιξε για τρεις και ο Καλάθης έβαλε τα γυαλιά στον συνομήλικό του Ρούμπιο, ενώ ο έφηβος Μπατίστ, με τον ιπτάμενο Φώτση, τον πολύπειρο Τσαρτσαρή και τον Βουγιούκα του τέταρτου αγώνα κυριάρχησαν στους αιθέρες.

Ο Παναθηναϊκός με αυτή την εικόνα οδηγείται ως φαβορί στο Final 4 της Βαρκελώνης, αφού η Μπαρτσελόνα και ο Ολυμπιακός θα απουσιάζουν, ενώ οι υπόλοιποι δεν φοβίζουν. Αλλά-πραγματικά-ποιος μπορεί να φοβίσει αυτόν τον Παναθηναϊκό αφού δεν το έκανε το απόλυτο φαβορί της διοργάνωσης; Η απάντηση είναι μόνο ο κακός του εαυτός. Αυτός που είχε εμφανιστεί μέχρι το Φεβρουάριο, αλλά αντικαταστάθηκε ως δια μαγείας από μία ομάδα με απαράμιλλο πάθος, χαρακτήρα πρωταθλητή και υποδειγματική τακτική στο παρκέ. Κι αυτός που-δυστυχώς-διάλεξε ο Ολυμπιακός να εμφανίσει στο χειρότερο δυνατό σημείο της σεζόν απέναντι στη Σιένα.

ΥΓ: Τη στενοχώρια που σκέπασε τη Βαρκελώνη μετρίασε η πρόκριση της Σιένα επί του Ολυμπιακού και η αποφυγή ελληνικού εμφυλίου σε ξένο έδαφος. Γιατί η καταλανική πρωτεύουσα έχει πολύ όμορφη αρχιτεκτονική και δεν έχει ανάγκη από... ανοικοδόμηση. Έστω κι αν το Βερολίνο μάς δίδαξε προ διετίας πως εκτός συνόρων οι οπαδοί είναι φρόνιμοι.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com