Πράσινη Λερναία Ύδρα

Δεν είναι μικρό πράγμα να καλείσαι λίγες ώρες πριν από ένα παιχνίδι να αγωνιστείς χωρίς τον κορυφαίο σκόρερ και ριμπάουντερ σου. Όμως ο φετινός Παναθηναϊκός δείχνει ικανός να αντιπαρέρχεται και τις αναποδιές και ελλείψει του Εστέμπαν Μπατίστα «ξεπήδησαν» άλλα κεφάλια που κατασπάραξαν την Μπάγερν και έφεραν μια ακόμη άνετη νίκη στο ΟΑΚΑ. Δεν είναι και καμιά έκπληξη, αφού οι «πράσινοι» φέτος διαθέτουν μεγάλο πλουραλισμό και αναδεικνύουν πολλούς και διαφορετικούς πρωταγωνιστές.

Η απουσία του Ουρουγουανού σέντερ ανέτρεψε το πλάνο του Παναθηναϊκού, όχι όμως και τον ίδιο. Χάθηκε το σημείο αναφοράς στη ρακέτα και η μοναδική πηγή σκορ (ή δημιουργίας) με πλάτη στο καλάθι τη στιγμή που ο Γκιστ δεν ήταν συγκεντρωμένος και βρέθηκε σε κακή μέρα, έλειψε το αντίπαλο δέος για τους βαρείς σέντερ της Μπάγερν στην άμυνα, αλλά το καλό παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Για δεύτερη συνεχή εβδομάδα ο Μαυροκεφαλίδης έμοιαζε… φτεροπόδαρος κόντρα στους «δεινοσαύρους» των αντιπάλων και το μακρινό του σουτ άνοιξε τους διαδρόμους για τη ρακέτα, ενώ παράλληλα επέτρεψε με την πάροδο του χρόνου να βελτιωθεί η κυκλοφορία της μπάλας (με μηδέν λάθη στο πρώτο μέρος και μόλις πέντε στα μέχρι το φινάλε) και να βγουν ελεύθερα σουτ. Σλότερ, Φώτσης, Παππάς και Γιάνκοβιτς ήταν «ζεστοί» και κάπως έτσι η παραγωγή στην επίθεση έφτασε στα συνήθη υψηλά φετινά επίπεδα.

Στην άμυνα, ελλείψει Μπατίστα ο Παναθηναϊκός υποχρεώθηκε να ταμπουρωθεί, έχασε μεν αρκετά ριμπάουντ αλλά δεν πληγώθηκε μέσα στη ρακέτα και οι Βαυαροί που… προκλήθηκαν να «χτυπήσουν» από μακριά έριχναν… άσφαιρα (4/23 τρίποντα), ενώ ήταν αδύνατο να νικήσουν με τον ΜακΚάλεμπ υποχρεωμένο να εγκαταλείψει το αγαπημένο του παιχνίδι των διεισδύσεων, να υποχρεούται να εκτελεί από μακριά, τον Τζέντοβιτς σε κακή βραδιά να μην προσφέρει και τον υπερταλαντούχο Μίτσιτς να αποχωρεί τραυματίας.

Ο στόχος, όπως δήλωναν στον Παναθηναϊκό από την αρχή της σεζόν, αλλά περισσότερο «καθήκον» βάσει του βάρους φανέλας του, της πρόκρισης στο Top 16 επετεύχθη. Κι ασφαλώς ουδείς μένει εκεί. Όχι επειδή το επιτάσσει η ευρωπαϊκή ιστορία της ομάδας, αλλά επειδή η εικόνα του «τριφυλλιού» μέχρι τώρα δείχνει πως υπάρχουν οι δυνατότητες να φτάσει πολύ πιο μακριά. Πλέον στην εξίσωση μπαίνουν ο αυξημένος βαθμός δυσκολίας λόγω του ισχυρότερου ανταγωνισμού, ενδεχομένως και η πίεση των αυξημένων προσδοκιών που δημιουργεί η ίδια η ομάδα με τις εμφανίσεις της.

Οι μεγάλες εξετάσεις για τον Παναθηναϊκό είναι μπροστά του. Φενέρ στην Πόλη (στο παιχνίδι που θα δείξει αν προλαβαίνει τη δεύτερη θέση), Αρμάνι στο Μιλάνο και Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ περιλαμβάνει (μαζί με ΠΑΟΚ στην Πυλαία για τον ημιτελικό του Κυπέλλου και Ολυμπιακό στο ΣΕΦ για το πρωτάθλημα) το μενού του Δεκεμβρίου. Εκεί θα φανεί αν η χορταστική στο μάτι ομάδα του Ιβάνοβιτς θα φανεί ανθεκτική και παράλληλα ικανή όχι για μια απλώς καλή πορεία, αλλά και για μεγαλεία στη φετινή Ευρωλίγκα.

ΥΓ: Απλώς… κρίμα για όσους έβριζαν στη διάρκεια του ενός λεπτού σιγή για τον οπαδό του Ερυθρού Αστέρα, με σκεπτικό (;) ότι «… ο φίλος του εχθρού μου είναι και δικός μου εχθρός». Όταν χάνεται ένας άνθρωπος παύει να είναι ερυθρόλευκος, πράσινος, κιτρινόμαυρος ή οποιασδήποτε άλλης απόχρωσης. Είναι ο γιος κάποιου, ο αδερφός κάποιου, ο φίλος κάποιου, ενδεχομένως ο πατέρας κάποιου… Είναι ένας συνάνθρωπος. Η αγανάκτηση της μεγαλύτερης μερίδας του κοινού στο ΟΑΚΑ αποδεικνύει πως τουλάχιστον υπάρχει ακόμη ελπίδα και λογική.

Follow @ChristosRobolis