Πόσο πιο χαμηλά θα πέσει;

Κι όμως, δεν έχουν περάσει παρά μόνο οκτώ χρόνια και κάτι μήνες από την ημέρα που η ΑΕΚ κατακτούσε το πρωτάθλημα αποδεικνύοντας-τότε-πως υπάρχει ζωή και πέρα από τους δύο «αιώνιους». Έκτοτε χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα, η ιστορική αυτή ομάδα, εκείνη που χάρισε στο ελληνικό μπάσκετ την πρώτη του μεγάλη επιτυχία, μικραίνει όλο και περισσότερο... Αγωνιστικά και όχι μόνο.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Η παρουσία του ηρωικού Δήμου Ντικούδη είναι το μοναδικό κομμάτι που συνδέει εκείνη την ομάδα-θαύμα με το ζοφερό σήμερα. Οι ηρωικοί βετεράνοι Έλληνες παίκτες, μαζί με τους μετριότατους (πλην του φευγάτου Άντονι Γκράντι) ξένους και κοινοτικούς της ομάδας δίνουν έναν δύσκολο αγώνα με στόχο την παραμονή κι αν τα τελευταία χρόνια η φανέλα με το δικέφαλο στο στήθος αρκούσε για να αποφευχθεί ο υποβιβασμός, δεν είναι απαραίτητο πως θα αρκεί ες αεί.

Το μέτριο ρόστερ, ωστόσο, δεν είναι αυτό που «μικραίνει» την ΑΕΚ. Ούτε ενδεχόμενος υποβιβασμός θα διαγράψει την ιστορία της. Το όνομα της ομάδας πλήττεται περισσότερο όταν «παρακαλά» για να χρησιμοποιήσει το Ελληνικό στο οποίο δεν λειτουργεί ο ηλεκτρονικός πίνακας, δεν υπάρχει η απαιτούμενη θέρμανση και οι παίκτες κάνουν μπάνιο με κρύο νερό. Όταν στους παίκτες της δεν οφείλονται απλώς χρήματα, αλλά δεν παρέχονται αναγκαία πράγματα, όπως φάρμακα. Όταν η διοίκησή της ζητεί τη βοήθεια ή την ανοχή των αρμοδίων οργάνων για να παίξει στο πρωτάθλημα. Όταν το μέλλον της βασίζεται μόνο στην ανιδιοτελή αγάπη και τις... αντοχές ανθρώπων όπως ο Μηνάς Γκέκος...

Η διοίκηση έχει ευθύνες, αλλά όχι τις περισσότερες, γιατί δεν κληρονόμησε τίποτα περισσότερο από χρέη. Ο Μπάμπης Καραμανλής βρέθηκε να κολυμπά σχεδόν μόνος του σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα, με την-αναμφισβήτητη-αγάπη του για την ΑΕΚ να του δίνει δύναμη να συνεχίσει, αλλά να τον οδηγεί και σε λάθη.

Το «και ξανά-ξανά, θα γίνεις βασίλισσα» που τραγουδούσαν οι οπαδοί της ΑΕΚ στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η αγαπημένη τους ομάδα βρισκόταν σε αντίστοιχα δύσκολη κατάσταση, δείχνει τόσο μακρινό. Στην πλειοψηφία του ο κόσμος της ομάδας, ούτε καν αυτοί οι 1.500 που έκαναν τότε «καυτή» έδρα το «Γεώργιο Μόσχος» ή λίγο αργότερα οι «μπλε», όπως τους έλεγε ο Γιάννης Ιωαννίδης, στο ΟΑΚΑ, δεν συγκινούνται από τις διαρκείς κραυγές αγωνίας ή το κάλεσμα συμπαράστασης παικτών, προπονητή και διοίκησης.

Μην τους αδικούμε. Στους καιρούς που ζούμε και με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι λογικό αυτή να είναι η τελευταία έγνοια τους. Πόσω μάλλον όταν στον ορίζοντα δεν υπάρχει Λεφάκης, Φιλίππου ή κάποιος άλλος σωτήρας για να δώσει μία ελπίδα.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com