Πόσα γκαρντ είχαν, είπαμε, Λιθουανία και Γαλλία;

Η πρόκριση Λιθουανίας και Γαλλίας στον τελικό του Ευρωμπάσκετ πιστοποιεί αυτό που όλοι αντιληφθήκαμε, ως Έλληνες με… επώδυνο τρόπο, σε αυτή τη διοργάνωση: ότι τελικά δεν προχωρούν και δεν διακρίνονται οι ομάδες με το περισσότερο ταλέντο, αλλά οι ομάδες με την περισσότερη ενέργεια και τους πιο διακριτούς ρόλους.

Πολλή κουβέντα έγινε για τον αριθμό των γκαρντ που πήρε στη Σλοβενία ο Αντρέα Τρινκιέρι. Αλήθεια, πόσους γκαρντ έχουν η Λιθουανία και η Γαλλία που πέρασαν στον τελικό; Η «Λιέτουβα» δεν έχει ΚΑΝΕΝΑΝ κλασικό οργανωτή, με τον εξαιρετικό Καλνιέτις να παίζει αναγκαστικά το ρόλο αυτό και να τον βοηθούν Πότσιους και Σεϊμπούτις. Οι «τρικολόρ», με τη σειρά τους, έχουν τον τεράστιο Τόνι Πάρκερ και πολύ ολίγον από Ντιό και Ντε Κολό.

Το θέμα δεν είναι ποσοτικό. Δεν είναι καν μόνο ποιοτικό. Είναι υπόθεση ισορροπίας, χημείας και ρόλων. Η δική μας Εθνική είχε τρεις γκαρντ που έπρεπε να κάνουν τα πάντα, να σκοράρουν, να οργανώνουν και να… κυνηγούν τους αντιπάλους τους στην άμυνα, εκείνες που προχώρησαν είχαν διακριτά καθήκοντα για καθέναν από αυτούς. Καλνιέτις και Πάρκερ «προφυλάχθηκαν» από τους προπονητές τους, οι οποίοι τους έδωσαν τη δυνατότητα έτσι να αξιοποιήσουν στο έπακρο τα ατού τους και να κρύψουν τις αδυναμίες τους.

Γιατί, λοιπόν, Λιθουανία και Γαλλία έφτασαν στον τελικό; Όχι γιατί έχουν το περισσότερο ταλέντο, ούτε επειδή είναι πιο «δεμένες» ομάδες από τις υπόλοιπες ή έχουν πιο… μάγκες παίκτες. Τα κατάφεραν γιατί έχουν διακριτούς ρόλους με ηγέτες αλλά και χαμάληδες, περίσσευμα ενέργειας και προπονητές που δεν δίστασαν να κάνουν «δύσκολες» επιλογές. Η Γαλλία έχει τον Πάρκερ, που μπορεί να πάρει ένα παιχνίδι μόνος του, έχει εξαιρετικούς αθλητές, αλλά έχει και τον Πιετρούς που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από αυτό που ξέρει καλά, να παίζει άμυνα, έχει κι έναν προπονητή που δεν δίστασε να κρατήσει για πολλή ώρα στον πάγκο τον αρνητικό Μπατούμ. Η Ισπανία είχε την πληρέστερη γραμμή γκαρντ, πολλούς σταρ που ήθελαν να κερδίσουν το ματς μόνοι τους, αλλά ανεπαρκείς ρολίστες, μικρό βάθος κι έναν προπονητή πολύ πιο «μικρό» από τους παίκτες του. Η Λιθουανία μπορεί να είχε μικρότερη ισορροπία στο ρόστερ από την Κροατία, ίσως και λιγότερο ατομικό ταλέντο, αλλά διαθέτει έναν πολύ καλύτερο διαχειριστή αυτού, τον Καζλάουσκας αντί του Ρέπεσα.

Καμία ταινία δεν έκοψε πολλά εισιτήρια έχοντας μόνο αστέρες πρωταγωνιστές κι όχι καλούς δεύτερους ρόλους, «τίμιους» κομπάρσους αλλά και επιβλητικό σκηνοθέτη.

Follow @ChristosRobolis