Ποιος θα τολμήσει να κατηγορήσει τον Ολυμπιακό;

Όταν φτάνεις στη στρατόσφαιρα με τα δικά σου φτερά, δεν μπορεί κανείς να σε κατηγορήσει γιατί δεν πήγες μέχρι το διάστημα ή επειδή πέταξε πιο ψηλά από σένα ένα διαστημόπλοιο…

Ο Ολυμπιακός μπορεί να αισθάνεται περήφανος για τη διαδρομή του μέχρι το προτελευταίο σκαλοπάτι της Ευρωλίγκας και το γεγονός ότι γλίστρησε κι έπεσε (αδικώντας τον εαυτό του και χαλώντας κάπως την τελευταία εντύπωση) δεν τον γκρεμίζει από την κορυφογραμμή, ούτε ασφαλώς ακυρώνει όλη του την προσπάθεια.

Η Φενέρμπαχτσε είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης γιατί έκανε το καλύτερο finish στη σεζόν. Μια ομάδα που δεν έπειθε καν πως είχε θέση στα play offs μέχρι το Μάρτιο, μεταμορφώθηκε σε μία μηχανή που λειτούργησε στην εντέλεια όταν κρίνονταν όλα. Με ώθηση από την κερκίδα και οδηγό τον καλύτερο του είδους, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έφτασε πανάξια σε αυτό που ήταν ο προορισμός της. Ίσως όλα τα παραπάνω να ήταν διαφορετικά αν ο τελικός διεξαγόταν αλλού, πόσω μάλλον στο ΣΕΦ… Αλλά με υποθέσεις δεν γίνεται δουλειά…

Ουσιαστικά η Φενέρ λειτούργησε όπως ο Ολυμπιακός, αλλά όχι σε ένα ματς-όπως συνηθίζουν οι «ερυθρόλευκοι» των πολλών ανατροπών-αλλά στη διάρκεια μιας σεζόν. Ξεκίνησε άσχημα, βρέθηκε να κυνηγά τους υπολοίπους, αλλά στην τελική ευθεία αράδιασε στο παρκέ, σε play offs, ημιτελικό και τελικό, όλες εκείνες τις αρετές που τελικά φέρνουν την υπεροχή έναντι του ανταγωνισμού. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, δε, αποστόμωσε όσους είχαν το θράσος να τον πουν… ξεπερασμένο, αναχρονιστικό και μακριά από τη λογική του σύγχρονου μπάσκετ.

Ο Ολυμπιακός με παρόμοια αστοχία με αυτή του πρώτου αγώνα, όχι ανάλογη αποτελεσματικότητα στο μακρινό σουτ, χάνοντας τη μάχη των ριμπάουντ και με παίκτες-κλειδιά να υστερούν, δεν ήταν δυνατό να παραμείνει στο ματς. Θα ήταν παράδοξο να διεκδικήσει τη νίκη σε έναν τελικό με πρωταγωνιστές τους Μπιρτς, Μιλουτίνοφ και Μάντζαρη, όταν κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει ούτε μία φορά σε όλη τη σεζόν. Ο Σπανούλης δεινοπάθησε από την άψογη ομαδική άμυνα πάνω του, ο Πρίντεζης κατανάλωνε τόση ενέργεια για να τα βάλει με τα θηρία στην άμυνα ή να τα ξεπεράσει στην επίθεση που ήταν αναποτελεσματικός στα τελειώματα, ενώ ο Παπανικολάου, ο Παπαπέτρου και ο Αγραβάνης δεν πρόσφεραν από τις θέσεις των φόργουορντ όσα δύο βράδια νωρίτερα.

Ποιος όμως να τολμήσει να κατηγορήσει αυτά τα παιδιά; Ποιος μπορεί να τους ψέξει επειδή δεν έκαναν ένα ακόμη θαύμα; Ποιος μπορεί να έχει παράπονο από μια ομάδα με το όγδοο ή ένατο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα, που είδε τελικά την πλάτη μόνο μίας, που έχει τριπλάσιο προϋπολογισμό, τον κορυφαίο προπονητή της Ευρώπης κι έπαιζε στην έδρα της το ματς της ιστορίας της;

Ο Ολυμπιακός δεν έχει να απολογηθεί σε κανέναν που δεν κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Και είναι βέβαιο πως με τις στέρεες βάσεις που έχει το δικό του υγιέστατο οικοδόμημα η παρουσία σε ένα ακόμη Final Four, σε έναν ακόμη τελικό ή πιθανώς και μία ακόμη κούπα είναι στον ορίζοντα. Η δίψα, άλλωστε, υπάρχει. Το βλέμμα του Σπανούλη, που έχει κατακτήσει τα πάντα αλλά ήθελε κι άλλο ένα, τα λέει όλα…

Follow @ChristosRobolis