Πετά στα σκουπίδια την τελευταία χρονιά του Διαμαντίδη

Μια κακή μέρα στη δουλειά δικαιούνται όλοι. Όμως ο Παναθηναϊκός έχει εξαντλήσει προ πολλού αυτή τη δικαιολογία, καθώς αυτές που σπανίζουν είναι οι καλές του μέρες κι εκείνες που πλέον τείνουν να γίνουν κανόνας είναι οι προβληματικές εμφανίσεις.

Τα «καμπανάκια» ηχούσαν από το ματς με τη Μάλαγα, αλλά φαίνεται πως η νίκη τότε έκρυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Έξι μέρες μετά ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δεν έδειξε βελτιωμένος και συνετισμένος, αλλά παρουσιάστηκε ακόμη χειρότερος.

Στατικός και προβλέψιμος στην επίθεση, ευάλωτος, αργός στις περιστροφές και συχνά αδιάβαστος στην άμυνα, αυτός ο Παναθηναϊκός όχι απλώς δεν μπορεί να έχει βλέψεις για Final Four, αλλά αν δεν διορθωθεί-με δραστικές παρεμβάσεις εδώ και τώρα-κινδυνεύει να αποχαιρετήσει νωρίς την Ευρωλίγκα καταστρέφοντας την τελευταία χρονιά του Δημήτρη Διαμαντίδη, στην οποία όφειλε να ήταν τουλάχιστον αντάξιος της πορείας του. Γιατί η επόμενη σεζόν χωρίς το σημείο αναφοράς της ομάδας θα είναι ούτως ή άλλως πολύ δύσκολη…

Όσα έδειξε ή μάλλον δεν έδειξαν οι «πράσινοι» στο ΟΑΚΑ απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα δεν αποτελούν είδηση. Απλώς όλες οι αδυναμίες και τα λάθη ξεδιπλώθηκαν στον υπερθετικό βαθμό. Κάποιες αφορούν στο «χτίσιμο» της ομάδας κι άλλες τη λειτουργία και το κοουτσάρισμά της. Ας αραδιάσουμε μερικές μόνο…

-η παρουσία τριών σέντερ με τα ίδια χαρακτηριστικά δεν βγάζει πουθενά. Ο Ραντούλιτσα έχει μεν ποιότητα, αλλά αποτελεί «τρύπα» στην άμυνα, εκνευρίζεται με το παραμικρό. Ο Κούζμιτς είναι λιγότερο επίφοβος στα μετόπισθεν, αλλά και ακίνδυνος στην επίθεση. Ο Παπαγιάννης απλώς χρειάζεται χρόνο. Δεν είναι μόνο πως με τρεις πανομοιότυπους ψηλούς δεν μπορείς να παίξεις επιθετική άμυνα και να έχεις γρήγορες περιστροφές. Είναι και ότι οι δύο Σέρβοι δεν προσφέρουν ούτε ριμπάουντ, ούτε τάπες και έφτασαν να εκτίθενται απέναντι σε Τσίρμπες και Στίματς που χάρη στην έξυπνη τακτική του Ράντονιτς βαρέθηκαν να ξεμοναχιάζουν αντιπάλους μέσα στη ρακέτα.

-Ο Παναθηναϊκός διαθέτει τρεις σμολ φόργουορντ από τους οποίους εισπράττει από ελάχιστα ως τίποτα. Ο Πάβλοβιτς μοιάζει να παίζει χωρίς κίνητρο, ο Γιάνκοβιτς με άγχος να αποδείξει πως εκείνος πρέπει να είναι βασικός, ενώ ο Χαραλαμπόπουλος ακόμη και σε βραδιές που οι άλλοι δύο είναι κακοί μένει θεατής.

-Η δημιουργία του Παναθηναϊκού εξαντλείται στις εμπνεύσεις του Διαμαντίδη και του Καλάθη. Ελάχιστες επιθέσεις μοιάζουν βγαλμένες από το πινακάκι του προπονητή. Η κατακόρυφη πτώση της παραγωγής σκορ της ομάδας στα τελευταία ματς (ΑΕΚ, Μάλαγα, Κηφισιά, Ερυθρός Αστέρας) δεν είναι τυχαία.

-Ο Φελντέιν εξακολουθεί να παίζει... αχαλίνωτος. Ένας πρωτάρης στην Ευρωλίγκα, ακόμη και με δεδομένο επιθετικό ταλέντο, είναι αδιανόητο να παίζει για 38 λεπτά και να κάνει Ο,ΤΙ θέλει, να παίρνεις ΟΣΕΣ επιθέσεις θέλει να ενεργά αναρχοαυτόνομα.

-Το έλλειμμα ενέργειας είναι σαφές. Ο 35αρης Διαμαντίδης δεν μπορεί να τρέχει όπως πριν μια πενταετία, ούτε ο περίπου συνομήλικος Φώτσης να πηδά όπως παλαιότερα. Καλάθης και Γκιστ καλούνται να μπαλώσουν περισσότερες τρύπες από όσες μπορούν με κίνδυνο να «καούν» ή να τραυματιστούν.

-Κι όλα τα παραπάνω, ενώ εδώ και μήνες «φωνάζει» η ανάγκη ενίσχυσης της ομάδας με έναν αθλητικό ψηλό και έναν ακόμη περιφερειακό, τη στιγμή που υπάρχει κενή θέση ξένου.

Ασφαλώς ο Παναθηναϊκός δεν είναι ακόμη ξεγραμμένος. Ήττες σαν κι αυτή από τον Ερυθρό Αστέρα μπορεί να θέτουν σε μεγάλο κίνδυνο ακόμη και αυτή την πρόκριση στα προημιτελικά, αλλά υπάρχει χρόνος-αν διαβαστούν σωστά και αντιμετωπιστούν καταλλήλως-όχι μόνο να εκλείψει αυτός, αλλά και να εξασφαλιστεί το πλεονέκτημα έδρας. Όχι όμως όπως βαδίζει αυτή τη στιγμή η ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς, που είναι ο πρώτος υπεύθυνος για την εικόνα της ομάδας.

ΥΓ: Η επιβολή προστίμου από τη διοίκηση της ΚΑΕ είναι ένα μέτρο, αλλά ίσως όχι το κατάλληλο. Το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη διάθεσης, αλλά διαφορετικό.

Follow @ChristosRobolis