Ο Παναθηναϊκός του Γκιστ όλα τα μπορεί

Έχουν γραφτεί εκατοντάδες αράδες για ψηλούς που έγιναν εκατομμυριούχοι από τις πάσες του Διαμαντίδη, του Σπανούλη και άλλων γκαρντ που ξέρουν πώς να τους αξιοποιούν. Το αυτό, ωστόσο, διαβάζεται και… ανάποδα. Για να μπορέσει ένας κοντός να εφαρμόσει αυτό το σχέδιο, έχει την ανάγκη ενός παίκτη που θα μπορεί μετά το σκριν να «ορμά» με φόρα προς τη ρακέτα και να τελειώνει τις φάσεις. Γιατί, στην τελική, όση ανάγκη έχει ο ψηλός τον γκαρντ, άλλη τόση έχει και ο δεύτερος τον πρώτο…

Αυτή είναι η πιο σημαντική πτυχή της επιστροφής του Τζέιμς Γκιστ. Ασφαλώς ο Αμερικανός θα θωρακίσει ακόμη κι άλλο την ούτως ή άλλως αποτελεσματική άμυνα του Παναθηναϊκού, αλλά περισσότερο τη βοήθειά του χρειαζόταν και χρειάζεται η επίθεση. Με αυτόν στην πεντάδα του ο Παναθηναϊκός έγινε από ομάδα που παίζει σχεδόν αποκλειστικά ένας εναντίον ενός ή με ποπ άουτ ένα σύνολο που προσθέτει το πικ εν ρολ στο ρεπερτόριό του και αποκτά νέα διάσταση στο παιχνίδι του. Ο Καλάθης βρήκε τον άνθρωπό του, ενώ μέχρι και ο Τζέιμς «έστησε» ένα τέτοιο με τον Γκέιμπριελ βλέποντας πώς γίνεται… Κι ασφαλώς, όταν υποχρεώνεις τον αντίπαλο να φυλά τα νώτα του, υπάρχουν περισσότερα περιθώρια για σουτ, το οποίο ο Παναθηναϊκός παίρνει από ΟΛΟΥΣ τους παίκτες του.

Ο Γκιστ, βεβαίως, δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που ήρθε η υπερπολύτιμη νίκη επί της Ρεάλ. Ο Σίνγκλετον συνέχισε τις εκνευριστικά σταθερά καλές εμφανίσεις του, ο Φελντέιν έμοιαζε να παίρνει την προσωπική του ρεβάνς για τα λάθη στον αγώνα της Μαδρίτης μέχρι ορθώς να τον αποσύρει ο Πασκουάλ όταν παρασύρθηκε από το πάθος του, ο Ρίβερς παραμένει ο πιο συνεπής σουτέρ της ομάδας, ο Μπουρούσης παίρνοντας μόνο μια προσπάθεια μπόρεσε να φανεί χρήσιμος σπάζοντας με τις πάσες του τα νταμπλ-τιμ, ο Καλάθης έμοιαζε μετά από καιρό να παίζει με περισσότερη αυτοπεποίθηση και πιστώνεται το μεγαλύτερο (όχι όμως αποκλειστικό) μερίδιο στην εξολόθρευση του Γιουλ…

Και φυσικά υπήρχαν ο Τζέιμς και ο Παππάς. Ο πρώτος παραμένει ένας παίκτης που ωθεί τους γύρω του από το να θέλουν να τον καρυδώσουν μέχρι να τον φιλήσουν, ακόμη και μέσα στο ίδιο ματς και με απόσταση λίγων δευτερολέπτων. Κόντρα στη Ρεάλ ξύπνησε μόνο το δεύτερο ένστικτο, καθώς εξέθεσε την προβληματική περιφερειακή της άμυνα, πίεσε στην μπάλα, πήρε ριμπάουντ, μοίρασε ασίστ και ήταν (με βάση τη δική του ιδιαίτερη μονάδα μέτρησης) ώριμος. Ο δεύτερος αδικείται κατάφορα από τη στατιστική, αλλά πλέον έχει αντιληφθεί και ο ίδιος πως αυτή μικρή σημασία έχει. Η λύσσα (γιατί έτσι μόνο περιγράφεται) που αγωνίζεται είναι το στοιχείο που τον μετατρέπει από ένα αιώνιο επιθετικό ταλέντο σε έναν υπερπολύτιμο παίκτη πρώτης γραμμής, που δεν χρειάζεται να σκοράρει για να ξεχωρίσει.

Ο Παναθηναϊκός πλέον αποβάλλει το άγχος της πρόκρισης και αποκτά ακόμη περισσότερο την ήδη υπάρχουσα πεποίθηση πως στο ΟΑΚΑ μπορεί να κερδίσει τους πάντες. Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι πως η πρόκριση στο Final Four προϋποθέτει τουλάχιστον μια μεγάλη νίκη εκτός έδρας, μιας και στα play offs θα πάει με μειονέκτημα. Μέχρι οι «πράσινοι» να πείσουν πως πέρα από κάποιες Αρμάνι, Γαλατά και Μπάμπεργκ μπορούν να τα καταφέρουν και κόντρα στις ομάδες του Top 4 μακριά από το «κάστρο» τους, ας διατηρήσουμε τις επιφυλάξεις μας…

Follow @ChristosRobolis