Παναθηναϊκός… στην εποχή των «δεινοσαύρων»

Οι επιλογές των παικτών που θα στελεχώσουν τη front line του φετινού Παναθηναϊκού μαρτυρούν, μετά και την τελευταία προσθήκη του Όγκνιεν Κούζμιτς, μια αλλαγή στη φιλοσοφία της ομάδας. Μια φιλοσοφία που θα ήταν τελείως διαφορετική αν το παζλ των ψηλών συμπλήρωνε ο Στεφάν Λάσμε.

Οι «πράσινοι» κατέκτησαν τα δύο τελευταία τους νταμπλ ενστερνιζόμενοι τη νέα μπασκετική μόδα, που θέλει τις ομάδες να στηρίζονται σε ημίψηλους σέντερ (undersized που λένε και οι Αμερικανοί), που ό,τι στερούνται σε ύψος, ταλέντο και παιχνίδι με πλάτη, το κερδίζουν σε αθλητικά προσόντα, ταχύτητα και αλτικότητα. Λάσμε και Γκιστ είχαν κάνει θραύση για μια διετία στην Ελλάδα και πολλές ζημιές στην Ευρώπη.

Ο Παναθηναϊκός με τις φετινές προσθήκες του στη γραμμή των ψηλών δείχνει να εγκαταλείπει πλήρως αυτό το μοντέλο και να επιστρέφει στην… εποχή των «δεινοσαύρων», σε μια περίοδο που αν δεν έχουν αφανιστεί, τείνουν να εκλείψουν ως είδος. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς επέλεξε τρεις σέντερ που μοιάζουν πολύ, σωματοδομικά κι όχι μόνο. Η αρχή έγινε με την παραμονή του Παπαγιάννη, που πείστηκε πως θα πάρει περισσότερες ευκαιρίες κι εγκατέλειψε την ιδέα της επιστροφής στις ΗΠΑ, η συνέχεια έγινε με τον πιο έτοιμο των τριών Ραντούλιτσα, που προορίζεται για βασικός, και το φινάλε έγινε με την πρώτη «εφεδρεία», τον Κούζμιτς.

Η αλήθεια είναι πως η επιλογή του τελευταίου ξένισε. Κι αυτό γιατί ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να ψάχνει έναν αθλητικό σέντερ για να συμπληρώσει τους υπάρχοντες κι όχι έναν τρίτο με παρόμοια χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό, άλλωστε, κινείτο για τον Τάιους αρχικά και τον Λάσμε στη συνέχεια, που θα πρόσφεραν περισσότερη ενέργεια, πιο γρήγορα πόδια και παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη στη θέση «5». Αντ’ αυτών ο Παναθηναϊκός επέλεξε τον Κούζμιτς, έναν ακόμη 7-footer (μετά τον Παπαγιάννη των 2,17μ. και τον Ραντούλιτσα των 2,13μ., ήρθε κι ένας τρίτος των 2,13μ.), με καλές κινήσεις κοντά στο καλάθι, καλή τεχνική, καλή μπασκετική αντίληψη, αλλά και δεδομένες αδυναμίες που προκύπτουν από τη σωματοδομή του.

Προς Θεού, ουδείς λέει πως ο Κούζμιτς είναι κακός παίκτης. Απεναντίας, είναι ένας πολύ ποιοτικός ψηλός, δεν είναι τυχαίο ότι έπαιξε-έστω κι ελάχιστα-στους πρωταθλητές του ΝΒΑ και μπορεί να προσφέρει πολλά αν προσαρμοστεί στο υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας, από το οποίο δεν έχει ακόμη παραστάσεις. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά το αν ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν έναν ακόμη τέτοιου τύπου σέντερ ή κάτι διαφορετικό.

Με την υπάρχουσα σύνθεση στη front line και τουλάχιστον μέχρι να εκτίσει ο Τζέιμς Γκιστ την τιμωρία του και να ενεργοποιηθεί ξανά στις αρχές Δεκεμβρίου, οι «πράσινοι» δείχνουν να έχουν μεν άριστο παιχνίδι στο low post, αλλά ταυτόχρονα και να στερούνται σβελτάδας μέσα στη ρακέτα, πέραν του (34χρονου) Φώτση. Μοιάζουν ευάλωτοι στο πικ εν ρολ, στις αλληλοκαλύψεις στην άμυνα και χωρίς παιχνίδι στη στρατόσφαιρα, όπου με Διαμαντίδη και Καλάθη ένας αθλητικός σέντερ θα έκανε 3-4 alley-hoop ανά παιχνίδι.

Την ώρα που η Μπαρτσελόνα συμπληρώνει τον Τόμιτς με τους Σάμιουελς και Λαουάλ, η Εφές τον Κρστιτς με τον Ντάνστον και τον Τάιους, η ΤΣΣΚΑ τον Φρίλαντ με τον Χάινς, η Ρεάλ τον Αγιόν με τον Σλότερ και ο Ολυμπιακός τον Μιλουτίνοφ με τον Χάντερ και τον Γιανγκ, ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μη διαθέτει την ίδια «ποικιλία» επιλογών στους ψηλούς. Έχει τρεις περίπου ίδιους παίκτες, που μοιάζει αδύνατο να παίξουν μαζί.

Οι επιλογές ανήκουν, προφανώς, στον Τζόρτζεβιτς και ο ίδιος θα κριθεί εκ του αποτελέσματος. Γνωρίζει, άλλωστε, άριστα Ραντούλιτσα και Κούζμιτς, που τους έχει και στην προετοιμασία με την εθνική Σερβίας, και μένει να φανεί τι έχει στο μυαλό του και πώς θα τους αξιοποιήσει. Εκ του αποτελέσματος θα φανεί αν θα βγουν αληθινοί όσοι πιστεύουν πως το μέγεθος μετρά ή κάποιοι θα βρεθούν να πουν κρίμα το μπόι σου… Παναθηναϊκέ.

ΥΓ: Πιθανώς ο Παναθηναϊκός να χρειάζεται μια ακόμη προσθήκη, ενός παίκτη για τη θέση «2», καθώς ο Νίκος Παππάς θα χρειαστεί χρόνο για να επιστρέψει και να βρει ρυθμό.

Follow @ChristosRobolis