Ο λιγότερο προβληματικός αιώνιος κέρδισε

Τα ελαφρυντικά είναι πολλά αλλά η αλήθεια μία. Οι αιώνιοι εμφανίστηκαν κακοί στο πρώτο ντέρμπι, αλλά ο Ολυμπιακός επικράτησε έχοντας τα λιγότερα προβλήματα και τις περισσότερες σταθερές από τον Παναθηναϊκό. Η δεύτερη αγωνιστική μετά από σχεδόν επτάμηνη απραξία δεν προσφέρεται για ασφαλή συμπεράσματα για τη συνέχεια, αλλά ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος για κανέναν και το καλεντάρι είναι αμείλικτο.

Η στόχευση του Ολυμπιακού σε άμυνα κι επίθεση

Ο κόουτς Μπαρτζώκας ορθότατα έδωσε το στίγμα από την πρώτη πεντάδα που επέλεξε στο ματς. Γνωρίζοντας πως ο Παπαπέτρου είναι ο βασικός (ου μην και μοναδικός) δημιουργός του Παναθηναϊκού, έβαλε τον ορκισμένο αμυντικό Παπανικολάου από το πρώτο δευτερόλεπτο σκιά του και ταυτόχρονα τον υπεραθλητή ΜακΚίσικ να κυνηγά παντού τον Νέντοβιτς. Ο Αμερικανός ήταν ο κρυφός MVP του ματς, όχι όπως τον περασμένο Μάρτη με «θορυβώδη» καρφώματα αλλά με εξαιρετική άμυνα, καλή δημιουργία (3 ασίστ στο πρώτο δεκάλεπτο) και σκορ σε κάθε ευκαιρία.



Πέρα από τους δύο αμυντικούς στόχους, ο Ολυμπιακός είχε ξεκάθαρους και στην επίθεση. Χτύπησε κάθε μιτς ματς, με τον Πρίντεζη να εκθέτει όποιον δύσμοιρο κλήθηκε να τον περιορίσει, βρήκε συνεργασίες κοντά στο καλάθι και έτσι ολοκλήρωσε το δεκάλεπτο με 8/10 δίποντα και το ημίχρονο με 10/14 από το ζωγραφιστό. Στον αντίποδα, με τον Μάρτιν να κάνει τρομερή δουλειά σαν τελευταίο αμυντικό οχυρό, αλλά και τον Έλις να κλείνει την αιμορραγία των ριμπάουντ (4 χαμένα στην πρώτη περίοδο, 2 συνολικά σε δεύτερη και τρίτη) ο Παναθηναϊκός είχε 5/15 δίποντα στο δεκάλεπτο και 8/15 από το ζωγραφιστό στο ημίχρονο.

Μηδέν δημιουργία και… no heroes

Το τεράστιο πρόβλημα του Παναθηναϊκού στη δημιουργία, που επιτάθηκε από την απουσία του Μποχωρίδη και την αχρείαστη προσθήκη Σάικς-που έχει ανάλογα κουσούρια με τον άνθρωπο που αντικαθιστά (Τζάκσον)-βγάζει μάτι. Ο δε Σαντ-Ρόος προσπαθώντας να αποδείξει πως μπορεί να σταθεί στο «1» υποπίπτει σε υπερβολές και δεν αρκείται σε όσα μπορεί δεδομένα να κάνει καλά στο παρκέ. Οι αριθμοί στην προκειμένη περίπτωση λένε την αλήθεια: οι «πράσινοι» έβγαλαν το ματς με 9 ασίστ, καμία στην τελευταία περίοδο (!) και περισσότερες τις 4 της τρίτης, εισπράττοντας μόλις 22 από τους 78 πόντους του μέσα από δημιουργία.



Με τέτοιες επιδόσεις μπορείς να κερδίσεις μόνο με… ηρωισμούς, αλλά αυτοί του συγκινητικού Παπαπέτρου που ξεκουράστηκε για μόλις 47 δευτερόλεπτα και τα έβαζε με όλη την άμυνα δεν αρκούσαν. Με τον Νέντοβιτς από νωρίς εκτός ρυθμού (και τελικά χειρότερο του παρκέ στον δείκτη +/- με -11) , τον φιλότιμο Φόστερ με εκλάμψεις και ψηλούς που δεν έχουν προσωπική φάση αλλά ούτε πλέον και… Καλάθη να τους «ταΐζει», ο Παναθηναϊκός έγινε μονοδιάστατος και προβλέψιμος. Δεν σημάδεψε ποτέ τους φθαρμένους με φάουλ σέντερ του Ολυμπιακού, μήτε επιστράτευσε τον μοναδικό ψηλό του που θα μπορούσε να τους «χτυπήσει», τον Βουγιούκα και ποντάροντας μόνο σε ατομικές ενέργειες, fast break και επιθετικά ριμπάουντ δεν μπορείς να κερδίσεις. Απορίες προκαλεί επίσης γιατί δεν πάτησε παρκέ στο δεύτερο ημίχρονο ο θετικότατος στο πρώτο Κασελάκης και γιατί ο Γουάιτ έπαιξε περισσότερο από Μήτογλου και Μπέντιλ.

Ο Ολυμπιακός θέλει χρόνο, ο Παναθηναϊκός… αλλαγές

Προφανέστατα ουδείς είναι έτοιμος. Επίσης προφανώς η πρώτη εικόνα δεν πείθει πως μιλάμε για διεκδικητές πρόκρισης στα playoffs. Επίσης η «παρηγοριά» πως παραπατάνε ακόμη και ομάδες όπως η Εφές και η Ρεάλ, ίσως να είναι παραπλανητική…

Η διαφορά όμως είναι πως ο Ολυμπιακός δείχνει πιο ορθολογικά δομημένος από τον Παναθηναϊκό. Μπορεί ένας δεύτερος κλασικός πλέι μέικερ ή ένα βαρύ πεντάρι να ήταν χρήσιμα για ασφάλεια στο ρόστερ, αλλά με το σταδιακό φορμάρισμα του Σλούκα (που παραδοσιακά αναδεικνύεται περισσότερο όταν βρίσκεται στο τιμόνι μιας καλοκουρδισμένης μηχανής) και την επάνοδο του Ζαν-Σαρλ θα λυθούν πολλά προβλήματα. Νίκες, δε, σαν αυτή στο ΟΑΚΑ, έστω κι αν δεν συνοδεύτηκε από πειστική εμφάνιση, απορροφούν την πίεση, αν και ο οργανισμός της ΚΑΕ δείχνει πιο έτοιμος να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις σε σχέση με την προ τετραετίας απομάκρυνση του Μπαρτζώκα μετά από την ήττα στο άδειο (τότε λόγω τιμωρίας) ΟΑΚΑ.



Ο Παναθηναϊκός, από την άλλη, δείχνει να έχει ανάγκη αλλαγές, αλλά όχι και την οικονομική πολυτέλεια να τις κάνει. Επιλογές τύπου Τζάκσον και Σάικς μοιάζουν ανεξήγητες, χωρίς τη δυνατότητα να προσφέρουν σκορ με συνέπεια σε υψηλό επίπεδο, χωρίς οργανωτικές αρετές και με τεράστιες αδυναμίες που τους καθιστούν μόνιμο στόχο των αντιπάλων επιθέσεων. Ο δε Γουάιτ μοιάζει σκιά του παίκτη που γνωρίσαμε στην Ζαλγκίρις, διστακτικός στο άλλοτε αποτελεσματικό μακρινό σουτ, ανενεργός στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη από τη στιγμή που λείπει ο οργανωτής που θα τον αξιοποιήσει, αλλά παραδόξως και ευάλωτος στην προσωπική άμυνα.

Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος για αμφότερους. Η απουσία κόσμου, που σε κανέναν δεν αρέσει, το μόνο που ίσως μπορεί να προσφέρει είναι ηρεμία και κρίσεις με πιο καθαρό μυαλό.

ΥΓ1: Πραγματικό λαβράκι ο Χασάν Μάρτιν. Στα σκάρτα 16 λεπτά που πάτησε παρκέ ήταν πολύ επιδραστικός σε άμυνα κι επίθεση και ο παίκτης με τον υψηλότερο δείκτη +/- στο γήπεδο. Αν πλαισιώνεται από παίκτες που θα καλύπτουν τα νώτα του όταν βγαίνε σε βοήθεια για μπλοκ και θα καμουφλάρουν το έλλειμμα μεγέθους του στα ριμπάουντ (όπως έκανε κάποτε ο Άντιτς για τον Χάινς) ο Ολυμπιακός θα πάρει ακόμη περισσότερα από τον Αμερικανό.

ΥΓ2: Η δουλειά στο κορμί του Παπαγιάννη είναι εμφανής. Στο ντέρμπι βρέθηκε πάνω στις αλλαγές να κυνηγά αντίπαλα γκαρντ και στις περισσότερες περιπτώσεις λειτούργησε εξαιρετικά. Με γρήγορα πλάγια βήματα, κυνήγησε ως το τέλος τις φάσεις και αν δεν έκανε τάπα έκρυβε τον ήλιο. Δυστυχώς, για τον ίδιο, απουσιάζει ο γκαρντ που στην άλλη πλευρά του παρκέ θα εκμεταλλευτεί το μέγεθός του και ακόμη δεν έχει εξελίξει το παιχνίδι του με πλάτη για να έχει προσωπική φάση ή πάσα.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis