Παναθηναϊκός με κρίση ταυτότητας

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Ουδείς αμφιβάλλει πως η διοίκηση του Παναθηναϊκού θέλει να επαναφέρει την ομάδα στην κορυφή, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που διέθεσε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος για ένα ακόμη καλοκαίρι, άλλωστε, αποτελούν αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο. Οι «πράσινοι», ωστόσο, μοιάζουν να έχουν χάσει τον προσανατολισμό και την ταυτότητά τους αναζητώντας τον τρόπο για να κάνουν το μεγάλο τους στόχο πράξη.

Αυτό δεν προκύπτει τόσο από το αγωνιστικό τους προφίλ, αλλά κυρίως από τις επιλογές τους. Το παράδοξο είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν άρχισε να περνά αυτή την παρατεταμένη κρίση ταυτότητας το καλοκαίρι του 2012, όταν και θα ήταν φυσιολογικό μετά τη μαζική φυγή Ομπράντοβιτς, Ιτούδη και πλήθους αστέρων, αλλά άρχισε να την περνά πάνω που είχε αποδείξει προς πάσα κατεύθυνση πως μπορεί να τα καταφέρει από αρκετά καλά (στην Ευρώπη) ως περίφημα (στις εγχώριες διοργανώσεις) και χωρίς αυτούς.

Μετά το νταμπλ του 2013 οι επιλογές που έγιναν αποδείχτηκαν εκ του αποτελέσματος λανθασμένες. Στο δεύτερο χρόνο της πρώτης θητείας του Πεδουλάκη το πλάνο της σκληροτράχηλης ομάδας εγκαταλείφθηκε και ο στόχος της ευρωπαϊκής υπέρβασης με πιο ελκυστικό μπάσκετ αποδείχτηκε ανέφικτος με τη συγκεκριμένη στελέχωση. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς κλήθηκε να φτιάξει έναν Παναθηναϊκό πιο όμορφο και νεανικό, αλλά ο απρόσιτος και σκληρός Μαυροβούνιος αποδείχτηκε πως δεν είχε ούτε τις δυνατότητες ούτε τα μέσα να τα καταφέρει. Ο σούπερ πετυχημένος σε εθνικό επίπεδο αλλά το ακριβώς αντίθετο σε συλλογικό Σάσα Τζόρτζεβιτς αποδείχτηκε ένα ρίσκο που δεν βγήκε αποτυγχάνοντας να διαχειριστεί ένα ακριβότερο ρόστερ και να αξιοποιήσει τους Έλληνες και κάπως έτσι φτάσαμε στην επιστροφή του Πεδουλάκη.

Κι αν η αυτή είχε τη μορφή επιστράτευσης στο φινάλε της περασμένης σεζόν για να σωθεί οτιδήποτε αν σωζόταν από μια κάκιστη χρονιά, η διατήρησή του στο τιμόνι παρά την απώλεια του πρωταθλήματος έμοιαζε με φυσική επιλογή. Η πορεία των πραγμάτων απέδειξε πως η εμπιστοσύνη στον «Άρτζι» άρθηκε πολύ εύκολα, σχεδόν αβίαστα. Ο Παναθηναϊκός δεν στήριξε το ρίσκο που πήρε αναθέτοντας τη δημιουργία μιας ομάδας που θα παίζει ελκυστικό και παραγωγικό μπάσκετ σε έναν προπονητή που δεν είχε μέχρι τότε τα «υλικά» για να παρουσιάσει στους «πράσινους» κάτι τέτοιο, αλλά με την ως τότε καλή διαχείριση του κάθε φορά διαθέσιμου και σαφώς πιο οικονομικού ρόστερ είχε κερδίσει την ευκαιρία να δοκιμαστεί στο να φτιάξει έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό.



Μάλλον η διοίκηση δεν εμπιστεύθηκε ποτέ πραγματικά απόλυτα τον Πεδουλάκη για το νέο πρότζεκτ, κάτι που πιστοποιείται από τα περί όρου για πρόσληψη ξένου προπονητή που θα ειδικεύεται στο επιθετικό πλάνο στο συμβόλαιο. Κι αν ο «Άρτζι» έπραξε μία φορά λάθος που αποδέχτηκε έναν τέτοιο όρο, ίσως επειδή πίστευε πως η διοίκηση δεν θα προχωρούσε ποτέ σε ένα τέτοιο «καπέλωμα», η ΚΑΕ φέρει απείρως μεγαλύτερη ευθύνη που υποθήκευσε από την αρχή μία σχέση εμπιστοσύνης, όπως πρέπει να είναι αυτή μεταξύ προπονητή και διοίκησης, με έναν τέτοιο όρο ή με δηλώσεις περί απωθημένου με τη μη πρόσληψη του Πίνι Γκέρσον.

Σύμφωνοι, ο Πεδουλάκης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Η ομάδα που παρουσίασε ως τώρα στη σεζόν όχι απλώς δεν διαθέτει το επιθετικό πνεύμα στο οποίο επένδυσε ο Παναθηναϊκός, αλλά μοιάζει να στερείται και της σκληράδας για την οποία παραδοσιακά φημίζονταν οι ομάδες του «Άρτζι», με αποκορύφωμα την εικόνα διάλυσης ή παραίτησης τη Δευτέρα στο ΣΕΦ. Κι ασφαλώς αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί να αποδίδεται απλώς και μόνο στην έλλειψη του Τζέιμς, ακόμη κι αν δεν μιλάμε για τον Μάικ, αλλά για τον… ΛεΜπρόν.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πως παρότι έχει μεγάλους στόχους και διαθέτει τα μέσα (χρήματα) για να τους διεκδικήσει, δεν γνωρίζει πώς να το πετύχει και το κυριότερο δεν διαθέτει την υπομονή να το καταφέρει. Όποιος περίμενε μετά το 2012 και με πολύ ισχυρότερους οικονομικά αντιπάλους ο Παναθηναϊκός να σαρώνει τα ευρωπαϊκά όπως την προηγούμενη 15ετία ή στη μετα-Διαμαντίδη εποχή έναν Παναθηναϊκό με τόσα νέα πρόσωπα να αλλάζει μονομιάς φιλοσοφία χωρίς παρενέργειες σαν να γυρίζει διακόπτη, ασφαλώς πρέπει να είναι προετοιμασμένος για την αποτυχία. Ακόμη κι αν επιστρέψει ΤΩΡΑ ο Ομπράντοβιτς ή ο Ιτούδης ή αν προσληφθεί ο… Γκρεγκ Πόποβιτς ο Παναθηναϊκός είναι αδύνατο εν μια νυκτί να γίνει αυτό που επιτάσσουν σουρεαλιστικές προσδοκίες.

Οι επιλογές και οι αντιδράσεις στο πράσινο στρατόπεδο μοιάζουν σπασμωδικές, σχεδόν αντανακλαστικές, χωρίς ψυχρή λογική αλλά εν βρασμώ. Με την ίδια νοοτροπία ίσως να μην είχε επιβιώσει ούτε ο… Ομπράντοβιτς μετά τη ρήξη του με τον Αλβέρτη το 2000 ή δέκα χρόνια μετά, στην ήττα από το Μαρούσι και τον πρόωρο αποκλεισμό από την Ευρωλίγκα. Και είναι επόμενο, με τέτοια νοοτροπία, το κάλεσμα του Παναθηναϊκού σε οποιονδήποτε προπονητή που κάποτε θα ήταν από μόνο του τιμή και χρυσή επαγγελματική ευκαιρία να έχει γίνει πλέον ένα τεράστιο ρίσκο και μια αποστολή στην οποία είναι μάλλον αδύνατο να πετύχει κάποιος.

Η αγάπη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου για τον Παναθηναϊκό είναι αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη. Ίσως όμως εκδηλώνεται με λάθος τρόπο και με αποφάσεις όπου το συναίσθημα κυριαρχεί της λογικής. Γιατί όταν αγαπάς κάτι πολύ, μπορείς να το αγκαλιάσεις με σκοπό να το προστατεύσεις αλλά μπορεί από υπερβάλλοντα ζήλο να του προκαλέσεις ασφυξία.

Follow @ChristosRobolis