Ο παίκτης που δεν βλέπει κανέ-Ναν και αυτός που «φωνάζει» πως λείπει από τον Ολυμπιακό

Οι λάτρεις του μπάσκετ αλλά και όσοι αναθεματίζουν την τοξικότητα θα πιούν/πιούμε το ποτήρι μέχρι τελευταίας σταγόνας. Οι καλύτεροι τελικοί στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος από όλες τις απόψεις εντός των τεσσάρων γραμμών, θα κριθούν σε πέμπτο ματς την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ (21:15) και ο Παναθηναϊκός συνδυάζοντας ποιότητα, χαρακτήρα και ψυχραιμία έχει φέρει την παρτίδα στο δικό του μέρος απέναντι στον Ολυμπιακό που σπατάλησε ένα διπλό match ball.

Οι «πράσινοι», πιο υποψιασμένοι σε σχέση με την εκκίνηση της σειράς και το πραγματικό πλεονέκτημα έδρας που δίνει τελικά μόνο το Game 5 στο «σπίτι» σου, δείχνουν να έχουν τον πρώτο λόγο. Όμως σε μια σειρά με τόσο μικρές διαφορές, ουδείς μπορεί να ξεγράψει τους «ερυθρόλευκους» που μόλις 35 μέρες πριν είχαν κερδίσει πέμπτο ματς στη Βαρκελώνη και τα τελευταία χρόνια έχουν ανατρέψει πολλάκις τα προγνωστικά. Πριν τον τελικό των τελικών, όμως, ας δούμε τα σημεία που έκριναν το Game 4.

Επένδυσε στην άμυνά του, έσπειρε τη νευρικότητα, όπως στο Βερολίνο

Πιθανώς το πρωτάθλημα να κριθεί υπέρ του Παναθηναϊκού όπως κρίθηκε και ο τελικός της Ευρωλίγκας. Γιατί οι «πράσινοι» κατάφεραν να μείνουν όρθιοι στην… κατηφόρα του πρώτου ημιχρόνου, να βρεθούν πίσω με κολακευτική για αυτούς διαφορά βάσει της εικόνα τους και με τη μεταμόρφωσή τους στο δεύτερο ημίχρονο γύρισαν τούμπα την ψυχολογία. Αυτό ξεκίνησε από την άμυνα, όπου μετά τους 54 του Βερολίνου από τη Ρεάλ, ο Παναθηναϊκός δέχτηκε 51 στο πρώτο εικοσάλεπτο του ΣΕΦ, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο είχε παθητικό μόλις 26 και 34 πόντους αντίστοιχα. Η βελτίωση στην πίεση στην μπάλα, τις περιστροφές και τα hustle plays κράτησαν τους «ερυθρόλευκους» στα 3/12 δίποντα και στα 5/19 τρίποντα (από 12/19 και 6/9 αντίστοιχα στο πρώτο μέρος), με 7 ασίστ για 4 λάθη (είχαν 12-2 στο ημίχρονο). Κι όσο ο Παναθηναϊκός έμενε κοντά ή προσπερνούσε, τόσο έσπερνε την αμφιβολία και τη νευρικότητα στο φαβορί (γιατί τέτοιο ήταν ο Ολυμπιακός μετά το 2-0, μετά το 2-1, αλλά και με +7 στο ημίχρονο του Game 4), όπως είχε κάνει και κόντρα στη Ρεάλ. Κι όσο περνούσε ο χρόνος, τόσο η αυτοπεποίθηση των «πράσινων» γιγαντωνόταν και το άγχος κυρίευε τον αντίπαλο (13/24 στις βολές στο δεύτερο ημίχρονο, η πιο τρανή απόδειξη), μέχρι να τον λυγίσει και να τον σπάσει.

Μία σου και μία μου

Ο Ολυμπιακός άλλαξε την τακτική αντιμετώπισης του Λεσόρ στο Game 4 μετά τη ζημιά που του έκανε στο τρίτο παιχνίδι. Εκεί ο Γάλλος έπαιρνε την μπάλα στο κέντρο της ρακέτας και σε απόσταση 1-2 μέτρων από το καλάθι έχοντας την πολυτέλεια να γυρίσει (εκμεταλλευόμενος το εξαιρετικό του footwork, την έκρηξή του και τα τελειώματα και με τα δύο χέρια) και από τις δύο πλευρές απέναντι στον Μιλουτίνοφ ή τον Πετρούσεφ. Ο Μπαρτζώκας χθες στο ΣΕΦ το αντιμετώπισε αυτό στέλνοντας βοήθεια, στο βάθος της ρακέτας, έναν παίκτη (συνήθως γκαρντ και τον Γκος) για να κλείνει τη μια πλευρά περιστροφής του Λεσόρ και πράγματι ο Γάλλος έμεινε στο πρώτο μέρος στους 4 πόντους. Στο δεύτερο μέρος ο Αταμάν «κόπιαρε» την τακτική του Ολυμπιακού στην αντιμετώπιση του Λεσόρ για να σταματήσει τον Μιλουτίνοφ. Αντί για άμυνα άρνησης από μπροστά (που συνήθως διαλυόταν με μια back door πάσα ή ένα απλό high-low από τον Ολυμπιακό) με έναν παίκτη, ο Τούρκος έστελνε διαρκώς βοήθεια στον Σέρβο, συνήθως τον Χουάντσο, ενώ για πρώτη φορά στη σειρά χρησιμοποιήθηκαν σωστά τα φάουλ. Οι «ερυθρόλευκοι» μην έχοντας σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό, κατέφυγαν σε αρκετά μακρινά σουτ, όπου όμως μετά το 6/9 του πρώτου μέρους είχαν 5/19 στο δεύτερο.

Έλειπε ο Γουόκαπ, αλώνιζε ο Ναν

Κανένας παίκτης δεν μπορεί να «σβήσει» τον Ναν. Αν όμως ΕΝΑΣ μπορεί να τον περιορίσει ή έστω να τον κάνει να μοχθήσει για να σκοράρει, είναι ο Γουόκαπ. Ο κορυφαίος αμυντικός της Ευρωλίγκας, ωστόσο, έπαιξε κάτι… δευτερόλεπτα στην τελευταία περίοδο του ΣΕΦ. Σε αυτό το διάστημα, ο καλύτερος σκόρερ των ευρωπαϊκών γηπέδων ανάσανε, πέτυχε 13 πόντους και πρόσφερε άλλους 4 με δύο ασίστ, ενώ σε όλο το προηγούμενο ματς είχε 12 πόντους και 2 ασίστ. Ο Αταμάν δεν είχε κανένα πρόβλημα να αφήσει την μπάλα στα χέρια του Ναν, που δεν έβλεπε… κανέναν αντίπαλο. Ο Γκος ή ο Κάνααν αδυνατούσαν να τον συγκρατήσουν, ενώ ακόμη χειρότερα ήταν τα πράγματα όταν έπαιρνε με την πρώτη αλλαγή στο σκριν πάνω του τον Πίτερς (κυρίως) ή ακόμη και τον Παπανικολάου. Είναι προφανές πως η συγκεκριμένη επιλογή δεν βγήκε καθόλου στον Γιώργο Μπαρτζώκα, αφού ακόμη κι αν έγινε για… επιθετικούς λόγους, οι παίκτες που πήραν τα λεπτά του Τεξανού στο τέταρτο δεκάλεπτο δεν πρόσφεραν λύσεις.

Το… χαμένο σημάδι του Ολυμπιακού

Στο μεγαλύτερο μέρος της σειράς, μέχρι τουλάχιστον και το πρώτο ημίχρονο του Game 4, ο Ολυμπιακός αρίστευε στο «σημάδι» των αδύναμων αμυντικών κρίκων του Παναθηναϊκού. Για παράδειγμα, ο Γκος ή και ο Γουόκαπ είχαν εντολή να ποστάρουν κάθε φορά που έβρισκαν απέναντί τους τον (εμφανώς επηρεασμένο από τους φετινούς τραυματισμούς) Σλούκα ή τον Ναν βρίσκοντας από αυτή τη συνθήκη σκορ ή δημιουργία σε αμέτρητες κατοχές. Στον τέταρτο τελικό ο Ολυμπιακός πήρε 3:15 πριν το ημίχρονο το τρίτο φάουλ του Ναν, ωστόσο ο Αμερικανός έπαιξε σχεδόν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο χωρίς η επίθεση των Πειραιωτών να επιχειρήσει να του επιτεθεί επαρκώς για να τον φθείρει κι άλλο και να απαλλαγεί από τον… βραχνά του. Παράλληλα, ο Αταμάν χρησιμοποίησε τον Σλούκα για λιγότερο από τρία λεπτά στην τελευταία περίοδο, αφαιρώντας από τον Ολυμπιακό την επιλογή να του επιτεθεί. Κοινώς, χάθηκε ένα εύκολο… σημάδι για τους «ερυθρόλευκους», σε μια φάση του αγώνα που ήταν βραχυκυκλωμένοι και νευρικοί.

Ο κρυφός MVP Χουάντσο

Η εύκολη ανάγνωση είναι «ένας παίκτης 2,3 εκατ. ευρώ ετησίως είχε 7 πόντους και 7 ριμπάουντ σε 27 λεπτά, σιγά τα… ωά». Για όποιον όμως έστω και λίγο «μυρίζει» το άθλημα, είναι προφανές πως πέρα από τους προφανείς πρωταγωνιστές (Ναν, Γκραντ, Λεσόρ κατά σειρά) του Παναθηναϊκού στο Game 4, ο αφανής ήρωας ήταν ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Αντικατέστησε τον ευάλωτο αμυντικά Μήτογλου, πρόσφερε… βάθος στην άμυνα μπαλώνοντας ως άλλος «λίμπερο» κάθε τρύπα, έδινε βοήθειες όπου και όπως έπρεπε, πάλεψε στα ριμπάουντ, έκανε αμέτρητα hustle plays και θωράκισε με την παρουσία του τα μετόπισθεν, χωρίς να είναι… διακοσμητικός στην επίθεση. Ο Ισπανός σε ένα παιχνίδι που η ομάδα του είχε 128,8 πόντους παθητικό ανά 100 κατοχές, είχε με τον ίδιο στην πεντάδα μόλις 117! Το πιο εντυπωσιακό «προχωρημένο» στατιστικό, ωστόσο, είναι πως όσο αγωνιζόταν ο… ηθοποιός, ο Παναθηναϊκός υποχρέωνε τους αντιπάλους του να εκτελούν με 36,8% στα δίποντα, ποσοστό μακράν του δευτέρου καλύτερο στο ματς.

Ο άνιωθος «Λάρι» και ο παίκτης που λείπει

Είναι σαφές, το παραδέχτηκε και ο Γιώργος Μπαρτζώκας, το αντιλήφθηκε και ο πλέον αδαής: ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση από την «υποχρέωση» της νίκης σε ένα παιχνίδι που δίνει τίτλο. Όπως συνέβη και στον ημιτελικό του Final 4 της Ευρωλίγκας, όπου για τουλάχιστον ένα ημίχρονο έμοιαζε με πρωτάρη ηθοποιό που τον έβγαλαν σπρώχνοντας στη σκηνή, τυφλώθηκε από τα φώτα και έπαθε… σεντόνι. Οι «ερυθρόλευκοι» είναι μια εξαιρετική ομάδα, ένα πραγματικό σύνολο που η λειτουργία του κάνει τα μέλη του να αναδεικνύουν τις περισσότερες αρετές και να καμουφλάρουν τις αδυναμίες τους αποδίδοντας πολύ καλύτερα από τις πραγματικές τους δυνατότητες και από ό,τι θα απέδιδαν σε ένα άλλο περιβάλλον. Όμως ακόμη και η καλύτερη «μηχανή» μπορεί να βραχυκυκλώσει ή να χαλάσει. Και σε αυτή την όχι σπάνια συνθήκη έχει αποδειχτεί κατ’ επανάληψη πως λείπει ο παίκτης με τον συνδυασμό προσωπικότητας και κλάσης που θα επαναφέρει το τρένο στις ράγες, θα μεταγγίσει σιγουριά και στους υπόλοιπους, θα τους δείξει με… πράξεις, με ένα προσωπικό καλάθι ή ένα μεγάλο play, πως όλα θα πάνε καλά. Ένας… Ναν δηλαδή ή κάτι σαν και αυτόν. Δεν είναι τυχαίο πως ο καλύτερος παίκτης του απίστευτα αγχωμένου Ολυμπιακού χθες ήταν ο Λαρεντζάκης, ένα παιδί που είναι «άνιωθο», δεν καταλαβαίνει από άγχος και συνθήκες πίεσης. Αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό ζητούμενο για την ενίσχυση της ομάδας το καλοκαίρι, ανεξάρτητα από το πώς θα καταλήξει ο πέμπτος τελικός.

«Μικρές» αλλά καθοριστικές κινήσεις από Αταμάν

Οι τελικοί ή… «τελικοί» κερδίζονται πρώτα πνευματικά. Κι ο Εργκίν Αταμάν είναι μετρ στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων. Ο Τούρκος μπορεί να μην είναι ο κόουτς του πλούσιου playbook ή των άπλετων τρικ, αλλά γνωρίζει ίσως καλύτερα από τον καθέναν πώς να κουμαντάρει τα συναισθήματα της ομάδας του. Εμφανίστηκε στην προθέρμανση στο ΣΕΦ με ακουστικά, θαρρείς και ήθελε να στείλει μήνυμα στους παίκτες του να… αποκλείσουν τον θόρυβο από την κερκίδα. Κάλεσε τάιμ άουτ στα 84’’ και με το σκορ μόλις στο 5-0 κάνοντας ηλεκτροσόκ στην ομάδα του πριν την παρασύρει το ρεύμα χωρίς επιστροφή. Ακόμη και μετά τη νίκη και το 2-2, στη… φιέστα που είχε στηθεί στο ΟΑΚΑ ο Αταμάν δεν εμφανίστηκε με υψωμένες τις γροθιές, αλλά με σηκωμένο τον δείκτη του χεριού του φροντίζοντας να υπενθυμίσει σε όλους, κυρίως όμως στους παίκτες του, πως χρειάζονται «one more».



ΥΓ: Η τοξικότητα θα μας συντροφεύει για 2-3 μέρες ακόμη κι ελπίζουμε όχι περισσότερο, γιατί με την Εθνική ομάδα δεν πρέπει να «παίζει» κανένας για τα μικροσυμφέροντά του. Όποιος θέλει να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο θα σταθεί στο γεγονός ότι βλέπουμε τους καλύτερους τελικούς στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος αλλά ασχολούμαστε (δικαίως ή αδίκως, ίσως δεν έχει σημασία) περισσότερο με τα τριγύρω. Αν θέλουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισογεμάτο, θα διαπιστώσουμε πως εν μέσω πολεμικού κλίματος, οι οπαδοί (ναι, ακόμη και οι πιο θερμόαιμοι) έχουν δείξει απροσδόκητη αυτοσυγκράτηση και ωριμότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που όμως δεν χαλούν τη γενική εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε το ίδιο με τους πρωταγωνιστές, που αντί να συνταχθούν με την ψύχραιμη στάση των κοινών τους, κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να τα ξεσηκώσουν.