Ο Γκραντ που εξελίσσεται σε… Γουόκαπ του Παναθηναϊκού και τα κουσούρια του Λεσόρ

Στην ιεράρχηση των καλοκαιρινών προσθηκών του Παναθηναϊκού ο Τζέριαν Γκραντ τοποθετείτο από τους περισσότερους στην τελευταία θέση, πίσω ακόμη κι από τον Κάιλ Γκάι ή τον Όλεκ Μπαλτσερόφσκι. Με την… στάμπα του παίκτη Eurocup, ερχόμενοι από το οποίο τόσοι και τόσοι απέτυχαν τα τελευταία χρόνια στους «πράσινους», αλλά και λόγω του ανταγωνισμού με γκαρντ επιπέδου Σλούκα και Βιλντόσα, ο Αμερικανός υποτιμήθηκε λίγο-πολύ από όλους και προεξοφλήθηκε πως θα αποτελούσε τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Κι όμως, εξελίσσεται στην καλοκαιρινή «ληστεία» του Εργκίν Αταμάν, ο οποίος «μέτρησε» καλύτερα από όλους στην αγορά τον Γκραντ και κυρίως τον μεταμορφώνει σε αυτό που χρειάζεται το υπάρχον ρόστερ.

Ο πολύς κόσμος είχε στο μυαλό του τον Γκραντ ως έναν καλό παίκτη αλλά για τον… Προμηθέα, έναν άσο που απέτυχε στην Αρμάνι Μιλάνο («νεκροταφείο» για τόσους και τόσους παίκτες) και ξέχασε πως ο ίδιος άνθρωπος και όχι άλλος ήταν το νούμερο 19 στο ντραφτ του 2015, είχε 287 εμφανίσεις με ρόλο-17,9 λεπτά κατά μέσο όρο-στο ΝΒΑ, αλλά και πως αυτός που αποκτήθηκε δεν ήταν ένας τυχαίος παίκτης του Eurocup αλλά ο MVP. Η οξυδέρκεια του Αταμάν και η δεκτικότητα του Γκραντ ήταν, όμως, τα στοιχεία που έχουν μετατρέψει τον Αμερικανό όχι σε ένα χρήσιμο παίκτη του ροτέισον, αλλά πλέον σε απαραίτητο.



Ο Τούρκος προπονητής αντιλαμβανόμενος τις δομικές αδυναμίες της περιφέρειας που σχηματίστηκε το καλοκαίρι, δεν είχε άλλη επιλογή από το να σμιλέψει τον Γκραντ, έστω και στα 31 του, στον παίκτη όχι που ξέραμε ως τώρα, αλλά αυτόν που είχε ανάγκη το υπάρχον ρόστερ. Χωρίς να του αφαιρέσει την μπάλα από τα χέρια, όπως έπραξε η Αρμάνι αφοπλίζοντάς τον πλήρως, ο Αταμάν βρήκε στο πρόσωπο του Γκραντ τον… ισορροπιστή. Τον παίκτη που αποδέχεται πως δεν έχει το ταλέντο στη δημιουργία των Σλούκα και Βιλντόσα, αλλά μπορεί να κατεβάσει με ασφάλεια την μπάλα και να την κυκλοφορήσει με ελάχιστα λάθη παίρνοντας τις προσπάθειες που του αναλογούν χωρίς υπερβολές. Και την ίδια ώρα τον παίκτη που σε ΟΛΑ τα περιφερειακά σχήματα είναι αναγκαίος, γιατί συνδυάζει μέγεθος, αθλητικότητα και πλέον προσήλωση (που δεν είχε σε τέτοιο βαθμό ως τώρα στην καριέρα του) στο αμυντικό κομμάτι, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα υπόλοιπα γκαρντ του ρόστερ.

Όλα αυτά αποτυπώνονται και στατιστικά, καθώς ο Γκραντ:

-έχει τον καλύτερο δείκτη +/- στον φετινό Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα με +4,1.

-πετυχαίνει 9,3 πόντους και δημιουργεί άλλους 9,6 κατά μέσο όρο κάνοντας μόλις 1,4 λάθη για 3,9 ασίστ ανά αγώνα.

-στο διάστημα που βρίσκεται στο παρκέ ο Παναθηναϊκός πετυχαίνει 114,2 πόντους ανά 100 κατοχές (110,8 ο μέσος όρος της ομάδας) και δέχεται 105,6 πόντους ανά 100 κατοχές (110,6 ο μέσος όρος της ομάδας), με το +8,6 πόντοι ανά 100 κατοχές να είναι η κορυφαία επίδοση της ομάδας.

-έχει τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής από όλους και δεν έχει λείψει από κανέναν αγώνα.

Είναι χαρακτηριστικό πως στον χθεσινό αγώνα, σε 28:29, είχε 5 ασίστ χωρίς λάθος, μαζί με 4 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα, ενώ «εξαφάνισε» με την άμυνά του τον ποιοτικότερο παίκτη της Ζαλγκίρις, Κίναν Έβανς, ο οποίος πέτυχε 6 πόντους παίρνοντας μόλις 5 σουτ και έκανε 5 λάθη σε 31:09.



Στο πρόσωπο του Γκραντ, ο Παναθηναϊκός βρίσκει έναν ρολίστα που δεν αγόρασε αλλά… πλάθει ο προπονητής του. Έναν παίκτη που μπορεί να πλαισιώσει ιδανικά τον Σλούκα (και τον Βιλντόσα), ο οποίος ειδικά τώρα στα 33 του χρειάζεται δίπλα του έναν… Γουόκαπ (χωρίς ασφαλώς να έχει φτάσει στα επίπεδα αμυντικής απόδοσης του άσου του Ολυμπιακού), όπως είχε τα προηγούμενα χρόνια στον Ολυμπιακό, προκειμένου να τον απελευθερώνει για να προσφέρει αυτά που μπορεί σε δημιουργία, σκοράρισμα και λήψη αποφάσεων, αποφορτισμένος από την πολλή «βρώμικη» δουλειά. Κι όλα αυτά ο Γκραντ τα έφερε σε «συσκευασία» που κόστισε περίπου μισό εκατομμύριο, λιγότερο από κάθε άλλη προσθήκη, αν συμπεριληφθούν και τα buy out που πληρώθηκαν για άλλους παίκτες.

Ο Λεσόρ μπορεί να παίξει πολύ καλύτερα

Ο Ματίας Λεσόρ έχει προσφέρει αρκετά ως τώρα στον Παναθηναϊκό, αλλά σίγουρα μπορεί να δώσει πολλά περισσότερα. Η περσινή μαγική σεζόν του στην Παρτιζάν και στα χέρια του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που έχει τη σπάνια ικανότητα να απογειώνει καριέρες και κασέ, τον έφερε στον δρόμο των «πράσινων» που τον έχρισαν βασικό σέντερ τους και τον χρυσοπλήρωσαν. Δίχως, ασφαλώς, να έχει απογοητεύσει μέχρι τώρα, ο Γάλλος σέντερ έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης, που ξεκινούν από το… μυαλό.

Η εκρηκτικότητα αυτού του θηρίου είναι χορταστική στο μάτι και ξεσηκωτική για την κερκίδα, αλλά συχνά σπαταλάται με λάθος τρόπο. Ο Λεσόρ κουβαλά το κουσούρι αρκετών αθλητικών ψηλών (και ΝΒΑερ) που δίνουν την αίσθηση πως επιδιώκουν μια θεαματική τάπα από μια άμυνα ουσίας που δεν θα μπει ποτέ στα highlights, ενίοτε ούτε στην στατιστική. Αντίστοιχα, στην επίθεση μοιάζει συχνά με αγρίμι που φορά παρωπίδες και πάει να σπάσει τοίχο αντί να δει μια εύκολη πάσα από το short roll. Η ορμή αυτή συχνά, λοιπόν, γυρίζει μπούμερανγκ στον Παναθηναϊκό, που δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τίποτα από το βασικό του πεντάρι. Όχι τουλάχιστον όσο ακόμη ο Μπαλτσερόφσκι και ο Αντετοκούνμπο προσαρμόζονται στις απαιτήσεις του top level και ο Μήτογλου ελλείψει Χουάντσο δεν επιτρέπεται να ανέβει στο «5» για λίγα λεπτά.



Θα πει κανείς πως είναι αργά για τον Λεσόρ να αλλάξει αγωνιστικό προφίλ και… μυαλά, αλλά επιτρέψτε μας να διαφωνήσουμε. Ένας παίκτης που μέχρι πέρσι, πριν την ευλογημένη συνεργασία του με τον μεγάλο «Ζοτς», θεωρείτο ένας ψηλός στο όριο του επιπέδου μεταξύ Eurocup και Ευρωλίγκας, κατάφερε στα 27 του να γίνει μέλος της κορυφαίας πεντάδας της Ευρωλίγκας. Γιατί, λοιπόν, στα 28 του να μην εξελιχθεί περαιτέρω και να γίνει αυτός που πραγματικά χρειάζεται ο Παναθηναϊκός;

ΥΓ1: Ο Κέντρικ Ναν είναι προφανές πως χρειάζεται χρόνο. Η αγωνιστική απραξία από τον Απρίλιο, ο εντελώς διαφορετικός μπασκετικός κόσμος στον οποίο ήρθε και οι λιγοστές προπονήσεις που επιτρέπει το ασφυκτικό καλεντάρι δεν βοηθούν στο να δείξει άμεσα ποιος είναι. Ο Αμερικανός έχει-ωστόσο-την διάθεση να μάθει και αναμφίβολα την ποιότητα για να ανταποκριθεί. Ας λείπουν, λοιπόν, τα άδικα και βιαστικά συμπεράσματα.

ΥΓ2: Για τον Ντίνο Μήτογλου τα λόγια περιττεύουν. Τόσο εντυπωσιακή βελτίωση αγωνιστικά και κυρίως πνευματικά σε αθλητή που κινδύνεψε η καριέρα του, είναι-δίχως υπερβολή-πρωτοφανής. Γερός να’ ναι και θα μας προσφέρει ωραία πράγματα και το καλοκαίρι με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (που μοιάζει να ταιριάζει ιδανικά) στην Εθνική. Αμήν!