Παιδιά ενός κατώτερου θεού

Δεν είναι ντροπή, ας το ομολογήσουμε! Όποιος παρακολούθησε το Final 4 του NCAA και δεν ένιωσε ζήλια, απλώς ψεύδεται. Ποιος από αυτούς που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται ακόμη με το μπάσκετ δεν θα ήθελε να βιώσει μία τέτοια εμπειρία, ως παίκτης ή ως απλός θεατής; Δυστυχώς οι Έλληνες φοιτητές, παρότι κάθε άλλο παρά στερούνται ευφυΐας ή ταλέντου των συνομήλικών τους στις ΗΠΑ, είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Για τουλάχιστον ένα τριήμερο τα κολεγιόπαιδα των ΗΠΑ βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής ενός ολόκληρου έθνους, υποσκελίζοντας τους «επαγγελματίες» του ΝΒΑ. Μόνο μία χούφτα από αυτούς θα κάνουν αξιόλογη καριέρα του ΝΒΑ, λίγο περισσότεροι θα φτάσουν να βγάλουν καλά λεφτά από το μπάσκετ, αρκετοί θα καταλήξουν να αναζητούν την τύχη τους εκτός Αμερικής, αλλά όλοι τους, από τους εξωφυλαρούχες των πάγκων, μέχρι τους συμφοιτητές, τις κοπελιές και τις οικογένειες τους θα έχουν ζήσει μία ανεπανάληπτη εμπειρία. Από αυτές που θα μπορούν να διηγούνται με περηφάνια στα εγγόνια τους μια μέρα και που «χαράσσουν» ανεξίτηλα τα νεανικά τους χρόνια.

Την ίδια ώρα, ο πανεπιστημιακός αθλητισμός στην Ελλάδα μοιάζει με κακόγουστο αστείο και η ανεξάντλητη πηγή ταλέντου καθώς και η αναμφισβήτητη τεχνογνωσία που υπάρχει, τουλάχιστον στο μπάσκετ, πηγαίνει χαμένη. Τέτοιος δεν υπήρχε στις εποχές των παχιών αγελάδων και θα ήταν τουλάχιστον ουτοπικό να τον αναζητούμε τώρα που δεν υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν καθηγητές, θέρμανση, βιβλία ή κόλλες χαρτί για τις εξετάσεις μαθητών και φοιτητών. Ενώ οι συνομήλικοί τους στις ΗΠΑ συνδυάζουν το μεράκι τους με τις σπουδές κι έχουν το «μαξιλαράκι» πως ακόμη κι αν δεν πετύχουν στο μπάσκετ, θα έχουν στα χέρια τους ένα... χαρτί με αξία, οι Έλληνες φοιτητές ωθούνται στον πανεπιστημιακό «κομματοσκυλισμό», χτίζοντας το μέλλον τους στις σαθρές βάσεις ενός σάπιου συστήματος.

Τι νόημα έχει όμως να λέμε τα ίδια; Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο αντίστοιχο περσινό κείμενο της στήλης. Ένα χρόνο μετά και τίποτε δεν έγινε καλύτερο, ούτε καν έμεινε στάσιμο. Η ελληνική νεολαία «βαλτώνει» στο βούρκο που δημιούργησαν οι προγενέστεροι και δεν υπάρχει κλαδί για να πιαστεί ή χέρι να την τραβήξει έξω...

ΥΓ: Σε αγωνιστικό επίπεδο, αν ένας παίκτης ξεχώρισε από το Final 4 του NCAA είναι ο Άντονι Ντέιβις. Όχι φυσικά για την απαράμιλλη ασχήμια του, αλλά για τις τεράστιες δυνατότητές του. Στα 19 του χρόνια, πρωτοετής στο Κεντάκι, με μπόι στα 2,08μ., κοψιά Κέβιν Γκαρνέτ (δηλαδή «στεγνός», με τεράστια χέρια), κινήσεις κοντά στο καλάθι που θυμίζουν Τιμ Ντάνκαν, ευφυής και ικανότατος αμυντικός, ο σμικτοφρύδης άσος δείχνει να είναι το next big thing του ΝΒΑ.