Ούτε με Πόποβιτς στον Παναθηναϊκό και Τζάκσον στον Ολυμπιακό

Είναι σαφές πως η συντριπτική πλειονότητα των φίλων του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού είναι από «παγωμένοι» και ανήσυχοι μέχρι και αρνητικά διακείμενοι στο άκουσμα των ονομάτων των (υποψηφίων ή σίγουρων) διαδόχων του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Ντούσαν Ίβκοβιτς αντίστοιχα. Λογική αντίδραση, αφού αποχωρούν οι κορυφαίοι του είδους στην Ευρώπη και προ των πυλών βρίσκονται προπονητές που θα δώσουν για πρώτη φορά «εξετάσεις» στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αμφίβολο είναι αν οι καλώς εννοούμενα κακομαθημένοι φίλοι των «αιωνίων» θα είχαν πολύ διαφορετική αντιμετώπιση αν αντί του «Ζοτς» ερχόταν ο φίλος του από τους Σπερς Γκρεγκ Πόποβιτς κι ο πολυπρωταθλητής Φιλ Τζάκσον αποφάσιζε να εγκαταλείψει τη σύνταξη για να πάρει τη θέση του «Ντούντα».

Οποιαδήποτε σύγκριση θα είναι δεδομένα άδικη για τους διαδόχους. Είναι σχεδόν απίθανο κάποιος να επαναλάβει όσα ο Ομπράντοβιτς στα 13 του χρόνια στον πάγκο του Παναθηναϊκού ή να μπει κάποιος στη ζυγαριά με τα θαύματα του Ίβκοβιτς στην τελευταία του χρονιά στον Ολυμπιακό. Τα «ο Ζέλικο θα τα έκανε έτσι…» ή «με τον Ντούσαν θα ήταν διαφορετικά» θα ήταν μία εκ προοιμίου λάθος στάση των φίλων των δύο ομάδων, όχι μόνο τώρα-πριν καν οι διάδοχοι πιάσουν δουλειά-αλλά κυρίως μετά τα στραβοπατήματα που σίγουρα θα υπάρξουν στην πορεία.

Όμως, φίλοι των «αιωνίων», τα ονόματα δεν παίζουν μπάσκετ. Τι έκανε ο Παναθηναϊκός με Παβλίτσεβιτς, Κόμαζετς και Γκάλη ή ο Ολυμπιακός με Γκέρσον, Κλέιζα και Τσίλντρες; Και από την άλλη ποιος περίμενε πώς θα εξελιχθούν για τους μεν οι Διαμαντίδης και Μπατίστ, για τους δε οι Παπανικολάου και Χάινς;

Τα πράγματα είναι απλά: όπως ο καθένας έχει δικαίωμα στην αμφιβολία για τους νέους προπονητές των «αιωνίων», έτσι και στους διαδόχους των Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα στην… εργασία. Αφήστε τους, λοιπόν, να δουλέψουν, να παρουσιάσουν το έργο τους και θα τους κρίνουμε όλοι εκ του αποτελέσματος. Όχι εκ προοιμίου…