Όταν έκανε το Βερολίνο… ΟΑΚΑ

Αν ο Παναθηναϊκός έχανε στο Βερολίνο, αποτέλεσμα στο οποίο έβαινε με μαθηματική ακρίβεια βάσει της εικόνας του στα πρώτα 25 λεπτά αγώνα, θα έμοιαζε ανίκανος για κάτι αξιόλογο στη φετινή Ευρωλίγκα. Η ήττα θα ισοδυναμούσε με περιορισμό των φιλοδοξιών του σε απλή πρόκριση καθιστώντας παράλληλα σχεδόν ανέφικτο στόχο το πλεονέκτημα έδρας και μάλλον άπιαστο όνειρο το Final Four. Λογικό, αφού μια ομάδα που φέτος είχε κερδίσει μόνο την Τουρόβ στην Πολωνία και είχε χάσει ΟΛΑ τα δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια της (συμπεριλαμβανομένων κι αυτών με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα, όπου ζορίστηκε εκτός έδρας και απέναντι σε πολύ λιγότερο δυνατούς αντιπάλους), δεν θα μπορούσε να έχει ρεαλιστικές βλέψεις για να βρεθεί στη Μαδρίτη πηγαίνοντας στα προημιτελικά με μειονέκτημα έδρας και υποχρέωση να κερδίσει τουλάχιστον μια φορά μακριά από το ΟΑΚΑ.

Το υποθετικό αυτό σενάριο έμεινε-ευτυχώς-στην άκρη. Γιατί ο Παναθηναϊκός του τελευταίου δεκαπενταλέπτου, με εξαίρεση μια μικρή «τρικυμία» στο τελευταίο τρίλεπτο, έδειξε να αντιλαμβάνεται πως δεν έχει λόγο να μην παίζει με την ίδια ενέργεια στην άμυνα κι αυτοπεποίθηση στην επίθεση όταν βγαίνει από το «σπίτι» του. Ίσως, βέβαια, να έπαιξε το ρόλο της και η πράσινη εξέδρα που έδωσε χρώμα και ηχητική… ΟΑΚΑ στην «O2 World Arena».

Το 42-31 στα 4:31 πριν το τέλος της τρίτης περιόδου έγινε 50-61 στα 3:25 πριν το φινάλε. Σε αυτά τα έντεκα λεπτά ο Παναθηναϊκός έπαιξε σύμφωνα με το βάρος της φανέλας σε ένα γήπεδο που τη «φόρτωσε» πριν από πεντέμισι χρόνια με ένα επιπλέον-το πέμπτο-αστέρι. Το πάθος σε άμυνα και ριμπάουντ, τομείς που είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα μέχρι τότε, ξεχείλιζε, στην επίθεση απέπνεε σιγουριά και έφερε «τούμπα» το ματς. Η ενέργεια του απορρυθμισμένου μέχρι τότε λόγω φάουλ Γκιστ, η ωριμότητα του Γιάνκοβιτς που με τέτοια ματς κάνει upgrade στο «λογισμικό» του, η ασφάλεια σε συνδυασμό με τις ανάσες στον Διαμαντίδη που πρόσφερε το κατέβασμα της μπάλας από τον Νέλσον, το απρόβλεπτο στοιχείο από τη θέση «5» που πρόσφερε η πολλαπλή απειλή του Μαυροκεφαλίδη σε αντίθεση με το προβλέψιμο παιχνίδι του ταλαιπωρημένου Μπατίστα και φυσικά ο συνδυασμός αθλητικότητας που ταιριάζει σε… παιδί με το κρύο αίμα που προβλέπεται από τα 34+ χρόνια και τις παραστάσεις του Φώτση έκαναν τελικά τη διαφορά. Κι όλα αυτά σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός είχε ξανά υποχρεωτικά «κοντό» rotation, παίζοντας χωρίς «δυάρι», αφού ο Παππάς ήταν στην Αθήνα και ο Σλότερ φανερά επηρεασμένος από τον τραυματισμό του, αλλά και χωρίς πολλές επιλογές στο «5» από τη στιγμή που ο Λαουάλ είναι ακόμη ανενεργός.

Η νίκη στο Βερολίνο είναι πραγματικό χρυσάφι. Πέρα από το γεγονός ότι δίνει στον Παναθηναϊκό ξεκάθαρο προβάδισμα πλέον για πρόκριση και ελπίδα για πλεονέκτημα έδρας (που λογικά θα κριθεί από τα αποτελέσματά του στα διαδοχικά ματς με Μακάμπι στο Τελ Αβίβ και Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ), το «διπλό» επί της Άλμπα απελευθερώνει ψυχολογικά τον Παναθηναϊκό. Αποβάλλει το βάρος της έλλειψης νικών μακριά από το «άντρο» του που έτεινε να γίνει σύμπλεγμα και ταυτόχρονα του διατρανώνει την πεποίθηση πως-ακόμη κι αν τελικά δεν έχει πλεονέκτημα έδρας στα προημιτελικά-δεν θα’ ναι χαμένος από χέρι κόντρα σε οποιονδήποτε αντίπαλο. Με τη σταδιακή επάνοδο των τραυματιών και την ενεργοποίηση του Λαουάλ, δε, το rotation θα γίνει πιο ορθολογικό, οι ανάσες θα μοιράζονται πιο «δίκαια», οι «βασικοί» θα είναι πιο φρέσκοι και ο Παναθηναϊκός θα αποκτήσει δικαίωμα στην ελπίδα.

Follow @ChristosRobolis