Η... ανώμαλη προσγείωση στην οπαδική πραγματικότητα και οι τελικοί που δεν τελείωσαν

Στο προχθεσινό κείμενο, ο υπογράφων είχε σκεφτεί πόσο ωραίο θα ήταν μαζί με τους παίκτες του Παναθηναϊκού να άφηνε ένα λουλούδι για τον Παύλο Γιαννακόπουλο στο ΟΑΚΑ και ο Βασίλης Σπανούλης. Χωρίς καμία διάθεση κριτικής στον αρχηγό του Ολυμπιακού, που απέδειξε με δηλώσεις (μετά το ματς) και πράξεις (στεφάνι) ότι δεν είναι αγνώμων.

Πίστευα πως ακόμη και οι λιγοστοί που θα αντιδρούσαν σε μια τέτοια χειρονομία θα αποδοκιμάζονταν στο ΟΑΚΑ από τους πολλούς που θα ήθελαν να προστατέψουν την ιερότητα της στιγμής. Δύο μέρες μετά αποδείχτηκε πως η συγκεκριμένη σκέψη ήταν λάθος και η στενοχώρια είναι μεγάλη, όχι για το λάθος (όσοι εργάζονται κάνουν και ξανακάνουν λάθη, είναι αναπόφευκτο), αλλά γιατί αποδείχτηκε με τις αποδοκιμασίες κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη πως ακόμη απέχουμε πολύ από την απλή ανθρώπινη συμπεριφορά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη, τουλάχιστον σε τέτοιες στιγμές.

Δυστυχώς η μικρή πλην θορυβώδης μειοψηφία των ανόητων, που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν αντιλήφθηκαν πως έτσι προσέβαλαν τον ίδιο τον εκλιπόντα και έπληξαν το κλίμα ευλάβειας που υπήρχε, συνεχίζει να κάνει κουμάντο στη μεγάλη πλην όμως σιωπηρή πλειοψηφία των νοημόνων. Δεν χωρά αμφιβολία πως οι πολλοί Παναθηναϊκοί είναι αυτοί που χειροκρότησαν τον Γιώργο Πρίντεζη στο ΟΑΚΑ μετά το θάνατο του πατέρα του πριν δύο χρόνια, όπως οι πολλοί Ολυμπιακοί είναι αυτοί που μετά την απώλεια του Παύλου Γιαννακόπουλου αναγνώρισαν τις κινήσεις του στην τραγωδία της Θύρας 7. Είναι και αυτοί οπαδοί, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι!

Πού θα πάει, κάποια στιγμή η λογική θα επικρατήσει. Ή τουλάχιστον θα πεθάνουμε με αυτή την ελπίδα. Μέχρι τότε, όσοι τολμούμε θα οραματιζόμαστε έναν υγιή αθλητισμό, όπου θα υπάρχει μεν αντιπαλότητα αλλά θα υπάρχουν και στιγμές στις οποίες θα αντιλαμβάνονται όλοι πως όσα τους χωρίζουν είναι ασήμαντα και μάταια. Κι ας τρώμε, όπως σήμερα, τα μούτρα μας εμείς οι ονειροπόλοι...

Ο πρωταθλητής... στις τρεις νίκες

Αν κάτι μας έχει διδάξει η ιστορία με δαύτους, είναι πως ποτέ δεν πρέπει να τους ξεγράφεις. Τα παραδείγματα πολλά. Από το πιο χαρακτηριστικό όλων, το έπος της Κωνσταντινούπολης το 2012 απέναντι στην ΤΣΣΚΑ από τους μεν, μέχρι την ανατροπή στους τελικούς του 2014 με τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στον πάγκο από τους δε. Γι’ αυτό όποιος θεωρεί πως οι τελικοί… τελείωσαν, κάνει μεγάλο λάθος.

Ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει την υπεροχή σε όλα, όχι μόνο σε νίκες. Φαίνεται να υπερτερεί ψυχολογικά, ενεργειακά και μπασκετικά απέναντι σε έναν Ολυμπιακό που μετά τον πρώτο τελικό ή καλύτερα μετά το πρώτο ημίχρονο του δεύτερου αγώνα μοιάζει να βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Όμως επειδή ούτε οι «πράσινοι» έχουν παίξει κάποιο διαστημικό μπάσκετ στα δύο τελευταία ματς, ούτε οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να παίξουν χειρότερα από ό,τι στα τελευταία 60 αγωνιστικά λεπτά, ας μην προτρέχει κανείς.

Στην παρούσα φάση ο χειρότερος σύμβουλος είναι η σιγουριά και η αίσθηση υπεροχής για παίκτες και κόσμο του Παναθηναϊκού από τη μια πλευρά, και από την άλλη η απογοήτευση και η έλλειψη εμπιστοσύνης για παίκτες και κόσμο του Ολυμπιακού. Οι «πράσινοι» θα έχουν κάνει το πρώτο λάθος αν παρουσιαστούν ανάλογα πνευματικά απροετοίμαστοι με το πρώτο ματς και οι «ερυθρόλευκοι» θα τους μιμηθούν αν πιστέψουν πως η μεγάλη τους ευκαιρία χάθηκε στον δεύτερο τελικό και πως έκτοτε δεν υπάρχει επιστροφή.

Υπάρχουν όμως και αμιγώς μπασκετικοί λόγοι για να μη θεωρήσουμε τη σειρά τελειωμένη. Για τον Παναθηναϊκό, η αγωνιστική κατάσταση του Γκιστ μετά το διάστρεμμά του στον τρίτο τελικό είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Μπορεί ο Αμερικανός να μη διανύει την καλύτερη περίοδο φόρμας του, αλλά πρόκειται για μια από εκείνες τις περιπτώσεις παικτών που η πολυτιμότητά τους φαίνεται περισσότερο όταν λείπουν παρά όταν αγωνίζονται. Χωρίς τον (υγιή) Γκιστ ο Παναθηναϊκός είναι αναγκασμένος να αλλάξει την αμυντική του τακτική, αφού ο Βουγιούκας δεν έχει την ευκινησία για να παίξει άμυνα με αλλαγές και ο θετικότατος Όγκαστ την εμπειρία για να ανταποκριθεί τακτικά για περισσότερα από λίγα λεπτά. Για τον Ολυμπιακό, μοιάζει αδύνατο κάποια στιγμή να μην βρεθούν ταυτόχρονα σε καλή μέρα 3-4 ή και περισσότεροι από τους παίκτες του που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Μέχρι στιγμής αυτό δεν έχει συμβεί, ούτε καν στον πρώτο τελικό που κερδήθηκε με Σπανούλη και Πρίντεζη σε κακή βραδιά. Οι «ερυθρόλευκοι» μπορούν να ελπίζουν πως αν… κάτσει ένα καλό ματς σε αρκετούς παίκτες ταυτόχρονα, μπορούν να κερδίσουν όχι μόνο στο ΣΕΦ, αλλά και ξανά στο ΟΑΚΑ.

Αντί επιλόγου, μια προτροπή: Ας απολαύσουμε όλοι τον τέταρτο και αν προκύψει τον πέμπτο τελικό. Γιατί όσο κι αν κάποιοι το θεωρούν/με δεδομένο, τίποτα δεν εγγυάται πως το επίπεδο των «αιωνίων» θα παραμείνει το ίδιο ψηλό τα επόμενα χρόνια. Με τα συμβόλαια Καλάθη και Σπανούλη (κι όχι μόνον αυτά) να λήγουν, την οικονομική κρίση και τη βαριά φορολόγηση να συνεχίζονται, αλλά και τις αντοχές των οικογενειών που στηρίζουν τις ομάδες να δοκιμάζονται διαρκώς, θα πρέπει να εκτιμούμε όλοι αυτό που ζούμε εδώ και αρκετά χρόνια και ουδόλως να το υποτιμούμε…

Follow @ChristosRobolis