Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια. Και αντίστροφα…

Στην υπέροχη ταινία «Μαθήματα αμερικανικής ιστορίας», ο νεαρός πρωταγωνιστής στην έκθεσή του (spoiler alert) λίγο πριν δολοφονηθεί γράφει πως «… όταν κάποιος έχει πει κάτι με τον καλύτερο τρόπο και δεν μπορείς να το ξεπεράσεις, μπορείς να το κλέψεις». Στην περίπτωση των τελικών των αιωνίων η λαϊκή σοφία φτάνει και περισσεύει για να περιγραφεί η συνολική εικόνα. «Όποιος δεν έχει μυαλό, έχει πόδια», μας έλεγαν από μικρούς και αυτό το γνωμικό, που διαβάζεται και αντίστροφα, εφαρμόζεται κατά περίσταση από το Game 1 μέχρι και το Game 4 της σειράς. Και πιθανότατα θα βρει εφαρμογή και στον τελικό των τελικών την Κυριακή.

Το Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός μοιάζει περισσότερο με μια μάχη της ομάδας που έχει μυαλό αλλά υστερεί σε πόδια με αυτή που έχει πόδια αλλά υστερεί σε μυαλό. Όποιος βρίσκει μεγαλύτερη ισορροπία μεταξύ των δύο αυτών κομβικών παραμέτρων κερδίζει στο τέλος.

Οι «πράσινοι» κυριάρχησαν στον τέταρτο τελικό χάρη στο πλεόνασμα ενέργειάς τους. Εκμεταλλευόμενοι την έδρα και την κουβέντα περί διαιτησίας στον τρίτο τελικό, έπαιξαν από την αρχή ασφυκτική άμυνα στα όρια του φάουλ απέναντι σε έναν αντίπαλο που δεν μπορούσε να ακολουθήσει στο ίδιο τέμπο μακριά από την έδρα του και με άδειο το ντεπόζιτο. Ο Γκιστ για πρώτη φορά μετά τον τραυματισμό του θύμισε απροσπέλαστο εμπόδιο για γκαρντ μέχρι και σέντερ, οι υπόλοιποι πίεζαν σαν λυσσασμένοι και με αυτά και με αυτά ο Παναθηναϊκός πήρε 26 πόντους από λάθη αντιπάλου και 15 από αιφνιδιασμό μετρώντας 12 κλεψίματα και 4 τάπες. Όταν, δε, αποφεύχθηκαν οι υπερβολές όπως στο ξεκίνημα (όταν οι γηπεδούχοι είχαν επτά τρίποντα κι ένα δίποντο στις πρώτες οκτώ επιθέσεις τους) ή το φινάλε (όταν όλα όμως είχαν κριθεί) και το μυαλό έβαλε φρένο στα πόδια και τον ενθουσιασμό (ήτοι 17 ασίστ και 7 λάθη), τα πράγματα απλοποιήθηκαν και ο Παναθηναϊκός νίκησε εύκολα δίχως μάλιστα να είναι ιδιαίτερα εύστοχος (μόλις 38% στα σουτ). Ο Καλάθης πιστοποίησε πόσο παίκτης ψυχολογίας είναι: ένα άστοχο σουτ ή μια κακή επιλογή, που συνοδεύεται συχνά από μουρμούρα από την κερκίδα, είναι ικανά να τον βγάλουν off για όλη τη βραδιά. Παίζοντας χθες χωρίς πίεση, με εξασφαλισμένη την… κατανόηση των φιλάθλων λόγω της ασθένειάς του, έκανε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι κερδίζοντας επάξια το προνόμιο να γίνει για πρώτη φορά το όνομά του σύνθημα στο ΟΑΚΑ.

Ο Ολυμπιακός, στον αντίποδα, είναι πασιφανές πως πέρα και πάνω από όλα έχει ζήτημα αντοχών. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι μέσα σε 50 μέρες έχει δώσει μια σειρά πέντε αγώνων στα play offs της Ευρωλίγκας, δύο «τελικούς» στο Final Four και άλλους τέσσερις στο πρωτάθλημα, αλλά και σε ατυχίες (τραυματισμοί Χάκετ, Λοτζέσκι) ή αστοχίες (επιλογή Γουότερς) που κόντυναν επικίνδυνα το rotation και αύξησαν την επιβάρυνση στους βασικούς του. Η επιλογή του Γιάννη Σφαιρόπουλου να αποσύρει οριστικά από το τρίτο δεκάλεπτο Σπανούλη και Πρίντεζη και να χρησιμοποιήσει ελάχιστα έκτοτε τον Μάντζαρη δεν ήταν τόσο «λευκή πετσέτα», αλλά περισσότερο συναίσθηση της ανάγκης να εξοικονομηθούν ανάσες για αυτούς που έχουν τραβήξει το περισσότερο κουπί. Δεν είναι σύμπτωση ότι οι διακριθέντες της ομάδας σε αυτή τη σειρά δεν είναι οι συνήθεις ύποπτοι αρχηγοί του, αλλά οι πιο φρέσκοι Μιλουτίνοφ, Γκριν και Παπανικολάου. Το πλάνο, οι αυτοματισμοί και οι συνεργασίες, στοιχεία στα οποία ο Ολυμπιακός υπερέχει του αντιπάλου, δεν αρκούν αν δεν έχεις την ενέργεια να τα εκτελέσεις απέναντι σε τόσο επιθετικές άμυνες και οι «ερυθρόλευκοι» χθες βράδυ δεν είχαν ούτε τις δυνάμεις αλλά ούτε και το καθαρό μυαλό. Αυτό καθρεφτίστηκε τόσο στον αριθμό ρεκόρ των 23 τους λαθών, όσο και στους καυγάδες του Σπανούλη με Παππά και Γκιστ.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο Game 5. Όποια από τις δύο ομάδες παντρέψει καλύτερα την ψυχραιμία με το πάθος και το μυαλό με την ενέργεια θα στρογγυλοκαθίσει στην κορυφή. Ό,τι προηγήθηκε δεν μετρά κι αυτό ισχύει ίσως όχι μόνο για τους τελικούς αλλά και για όλη την πορεία των δύο «αιωνίων» μέχρι την κατάληξη το βράδυ της Κυριακής. Δεν είναι υπερβολή πως οι κόποι όλης της χρονιάς κρίνονται για αμφότερους σε 40 λεπτά. Γιατί για τον μεν Ολυμπιακό αν χαθεί και ο δεύτερος εγχώριος τίτλος μέσα στο σπίτι του από τον Παναθηναϊκό θα επισκιαστεί η υπερβατική πορεία του στην Ευρωλίγκα, αλλά ενδεχόμενη κατάκτηση του πρωταθλήματος για τρίτη σερί χρονιά δεν θα αφήσει κανέναν με παράπονο. Για τον δε Παναθηναϊκό πιθανή απώλεια του πρωταθλήματος δεν θα χωνευτεί εύκολα από ένα κοινό που καλόμαθε στους μεγάλους τίτλους και ήδη εδώ και μια πενταετία στερείται διακρίσεων στην Ευρωλίγκα, αλλά αν ολοκληρωθεί η ανατροπή το νταμπλ είναι ικανό να αναιρέσει την εσωστρέφεια και τα προβλήματα που ταλάνισαν την ομάδα σχεδόν από την αρχή της σεζόν. Κοινώς… the winner takes it all.

ΥΓ1: Η κοινή είσοδος Γιαννακόπουλου και Αγγελόπουλων στο γήπεδο, ακόμη κι αν έγινε για το… θεαθήναι, ήταν ένα καλό σύνθημα εκτόνωσης του πολεμικού κλίματος.

ΥΓ2: Μακάρι να φτάσουμε στο σημείο οι φωτογραφίες πιτσιρικάδων φίλων του Ολυμπιακού με τον Διαμαντίδη πέρσι στο ΣΕΦ ή με τον Πρίντεζη χθες στο ΟΑΚΑ να μην συνιστούν καν είδηση άξια αναφοράς. Δυστυχώς φτάσαμε να αντιμετωπίζουμε τέτοιες εικόνες με έκπληξη.

Follow @ChristosRobolis