Ένα ντέρμπι με αντίστροφο δίδαγμα για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό

Το θέαμα ήταν άσχημο, ενίοτε αποκρουστικό, οι δύο ομάδες απέχουν πολύ ακόμη από αυτό που μπορούν, ωστόσο το τρίτο ντέρμπι της σεζόν πρόσφερε πολύτιμα μαθήματα στον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Μάλιστα το δίδαγμα είναι… αντίστροφο, αφού οι μεν «πράσινοι» αντιλαμβάνονται ότι μόνο με αμυντική ισορροπία και στόχευση μπορούν να κερδίσουν ξεδιπλώνοντας σταδιακά περισσότερο το ταλέντο του ρόστερ τους, ενώ οι δε «ερυθρόλευκοι» συνειδητοποιούν πως η σκληράδα δεν θα αρκεί πάντα όσο συνοδεύεται από τραχύτητα στην επίθεση.

Άριστο αμυντικό πλάνο, άψογη εκτέλεση

Για πρώτη φορά φέτος μακριά από το ΟΑΚΑ ο Παναθηναϊκός μπήκε συγκεντρωμένος από το πρώτο λεπτό. Η σκληράδα αποτυπώθηκε σε δείκτες όπως τα 11 κλεψίματα και οι 7 τάπες, πρωτοφανή νούμερα για τη φετινή σεζόν. Ο Εργκίν Αταμάν, που έδειξε πως μπορεί να προσαρμοστεί και να κερδίσει ένα ματς σε τόσο χαμηλό σκορ, έδωσε σαφή εντολή για πίεση στην πρώτη ζώνη άμυνας, εξ ου και η διατήρηση του Γκραντ για σχεδόν 32 λεπτά στο παρκέ, αφού ο Αμερικανός προσφέρει τη μεγαλύτερη ισορροπία με το μέγεθος και την αθλητικότητά του στην περιφέρεια, έστω κι αν υστερεί σε ποιότητα των υπολοίπων. Ο Γκάι έβγαλε ενέργεια στην πίεση στην μπάλα, ο Σλούκας… υποβλήθηκε σε διαδικασία ακόμη και αλλαγών χάντμπολ για να μη γίνει στόχος της αντίπαλης επίθεσης και οι «πράσινοι» έλεγξαν το τέμπο μπλοκάροντας την κυκλοφορία του Ολυμπιακού.

Η παρουσία του Μήτογλου στο «4» συμπλήρωσε ιδανικά την έλλειψη μεγέθους και ενίοτε σκληράδας που έχει η πεντάδα, με τους γηπεδούχους να δυσκολεύονται να βρουν γωνίες πάσας και να ταΐσουν Φαλ (κυρίως) και Μιλουτίνοφ σε σημείο που είναι σχεδόν ανίκητοι. Όταν, δε, ο Γκος πήγε να ξεμπλοκάρει τον Ολυμπιακό, η επιλογή για «εσκεμμένη» αλλαγή και η αντιμετώπισή του κυρίως από τον Χουάντσο αποδείχτηκε άκρως αποτελεσματική. Ο Ισπανός, ο Μήτογλου και ο Λεσόρ ήταν εκεί για να μπαλώσουν με τις βοήθειές τους όποια τρύπα προέκυπτε χάρη στα αθλητικά τους προσόντα.

Στοχευμένη επίθεση με αιχμή Μήτογλου

Στο μπροστά κομμάτι του γηπέδου ο Παναθηναϊκός δεν εντυπωσίασε, μήτε έκανε κανένα ματς με φοβερή ευστοχία, αλλά έκανε αυτά που έπρεπε. Με εξαίρεση κάποιες βιαστικές αποφάσεις του Σλούκα που παρασύρθηκε από το «θα σας δείξω εγώ που με βρίζετε», οι «πράσινοι» έπαιξαν με υπομονή και στόχευση, απέφυγαν τα εύκολα λάθη προηγούμενων αγώνων και είχαν σωστές αποφάσεις. Η παρουσία του Μήτογλου έδωσε πολλαπλή διάσταση στο παιχνίδι του «τριφυλλιού», αφού μπορούσε να αδειάζει τη ρακέτα με το καλό μακρινό σουτ αλλά ταυτόχρονα και παίρνοντας την αλλαγή στην άμυνα να «χτυπήσει» τα μις ματς. Στο σύντομο διάστημα-δε-που έπαιξε στο «5», τα δύο του τρίποντα άλλαξαν άρδην το μομέντουμ της αναμέτρησης.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο Παναθηναϊκός είχε σε αγώνα που πέτυχε 66 πόντους όσες ασίστ (15) έδωσε στο ματς 95 πόντων απέναντι στην Μπασκόνια, αλλά και πέντε λιγότερα λάθη (8) απέναντι σε μια πολύ πιο σκληρή άμυνα από αυτή των Βάσκων (13). Σε αυτό βοήθησαν και οι αρκετές γρήγορες επιθέσεις που εκδήλωσε για να αποφύγει την ταλαιπωρία του σετ παιχνιδιού, στο οποίο είναι εμφανές πως ακόμη χρειάζεται δουλειά. Αλλά και το γεγονός ότι ο Σλούκας «καθάρισε» το μυαλό του όσο περνούσε ο χρόνος και εστίασε περισσότερο στη δημιουργία παρά στην εκτέλεση.

Το βραχυκύκλωμα, οι «νηστικοί» σέντερ και η εύκολη ανάγνωση της ήττας

Ο Ολυμπιακός είναι προφανές σε αυτό το πρώτο στάδιο της σεζόν πως προσπαθεί να ελέγξει όλα τα παιχνίδια μέσα από την άμυνά του. Όμως αυτό δεν αρκεί, ειδικά όταν η επίθεσή του είναι σε κακή μέρα και δεν κάνει ούτε τα… απαραίτητα. Οι «ερυθρόλευκοι» ήταν εμφανώς βραχυκυκλωμένοι, με την επίθεσή τους να μη θυμίζει σε τίποτα τη ροή που είχε όχι στο περσινό απόγειο, αλλά έστω και σε κάποια καλά φετινά παιχνίδια τους. Ελλείψει, δε, και ενός παίκτη που θα φέρει την άμυνα σε ανισορροπία δημιουργώντας ρήγματα με κάθετο παιχνίδι (με τον ΜακΚίσικ εκτός και τραυματία, αλλά και τον Μπραζντέικις ακόμη σε στάδιο προσαρμογής), οι Πειραιώτες αδυνατούσαν να μετακινήσουν την άμυνα και συνήθως έπεφταν σε… τοίχο.



Η βασική συνταγή επιτυχίας στα ντέρμπι της τελευταίας διετίας δεν ακολουθήθηκε, αφού ο Ολυμπιακός άφησε… ατάιστους τους δύο ψηλούς του. Ο μεν Φαλ εκτέλεσε ένα σουτ και δύο βολές σε 21:37 στο παρκέ, ο δε Μιλουτίνοφ πήρε μεν περισσότερες προσπάθειες, αλλά ήταν αναποτελεσματικός. Η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα βρήκε κάποιες λύσεις από προσωπικές φάσεις του Γκος ή εμπνεύσεις του Κάνααν, αλλά επρόκειτο για επιλογές εκτός σχεδίου, καθώς το δημιουργικό κομμάτι υπέφερε.

Η εύκολη ανάγνωση της ήττας είναι να αποδοθεί στις 12 χαμένες βολές (4/16) ή στο κακό ποσοστό στα τρίποντα (6/23) που έδωσαν την ευχέρεια στον Παναθηναϊκό να επιμείνει στο πλάνο του φορτώνοντας με κορμιά τη ρακέτα. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι πως-ανεξάρτητα από απουσίες λόγω τραυματισμών ή περιορισμών στο ροτέισον-ο φετινός Ολυμπιακός ζορίζεται στην επίθεση. Έχει γίνει πιο αργός, πιο προβλέψιμος, με το πικ εν ρολ ουσιαστικά να εκλείπει και τις δράσεις μακριά από την μπάλα μειωμένες ή ανεκμετάλλευτες. Η μετάβαση από μια σεζόν όπου Βεζένκοφ και Σλούκας είχαν πάνω από το 50% της ομάδας σε σκορ και δημιουργία, είναι δύσκολη, αλλά φαίνεται πως με το υπάρχον ρόστερ δεν μπορεί να καλυφθεί το έλλειμμα.

«Μάθημα» και για τους δύο

Το τρίτο ντέρμπι της χρονιάς δεν χαρίζει επ’ ουδενί πλεονέκτημα έδρας ή πρωταθλήματος. Άλλωστε το πρώτο είναι υπερτιμημένο στα μέρη μας και το δεύτερο θα κριθεί τον Ιούνιο. Χάρισε όμως πολύτιμα μαθήματα σε νικητές και ηττημένους. Στον μεν Παναθηναϊκό το δίδαγμα είναι πως όση ποιότητα και αν διαθέτει το υπάρχον ρόστερ, μια ομάδα που θέλει να γίνει καλή πρέπει να ξεκινά πάντα από την άμυνα. Όταν υπάρχει εκεί ισορροπία και πλάνο, ακόμη κι αυτό το ακόμη ασύνδετο σύνολο παικτών μπορεί να βρει τις λύσεις για να πάρει νίκες, έστω και σε «άσχημα» ματς. Στον δε Ολυμπιακό, πως όσο σκληρότερος, με λιγότερες αδυναμίες και αποτελεσματικότερος είναι στην άμυνά του, αν δεν πλησιάσει έστω το flow που είχε πέρσι στην επίθεση, θα είναι από δύσκολο ως αδύνατο να έχει μια ανάλογη πορεία, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Για αμφότερους ίσως να μην αρκεί μόνο χρόνος και δουλειά, αλλά πιθανώς να χρειάζεται και διορθωτική κίνηση.

ΥΓ1: Για δεύτερο σερί ντέρμπι δεν είχαμε έκτροπα παρότι η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι μετά το ποδοσφαιρικό ντέρμπι. Ας είναι το πρώτο βήμα για να πάμε και στο επόμενο…

ΥΓ2: Respect στον Ντίνο Μήτογλου! Όχι για τη χθεσινή του εμφάνιση, αλλά για το σθένος που έδειξε βγαίνοντας από μια πολύ σοβαρή περιπέτεια που άλλους χαρακτήρες θα τους είχε διαλύσει ψυχολογικά. Εκείνος όχι απλώς δεν το έπαθε αυτό, αλλά βγήκε πολύ πιο δυνατός. Αγωνιστικά, σωματικά, αλλά κυρίως πνευματικά δείχνοντας έτοιμος όχι απλώς να είναι ένας καλός ρολίστας, αλλά και να ηγηθεί του Παναθηναϊκού.

ΥΓ3: Για να μην τους αναφέρουμε μόνο όταν απογοητεύουν, η διαιτησία (με τα όποια-λίγα-λάθη της) ήταν πολύ καλή στο ΣΕΦ.