Οι λίγοι του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού και οι θέσεις Μπαρτζώκα και Αταμάν

Το περιορισμένο rotation ήταν το κοινό χαρακτηριστικό των «αιώνιων» στη δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκας. Ηθελημένο για τον Παναθηναϊκό, όχι για τον Ολυμπιακό και το αποτέλεσμα ήταν-απέναντι ασφαλώς σε διαφορετικής δυναμικότητας αντιπάλους-διαφορετικό.

Το «όποιος δεν μπορεί, δεν παίζει» του Αταμάν

Ο Εργκίν Αταμάν δεν είναι ο προπονητής που θα «χτίσει» λιθαράκι-λιθαράκι μια ομάδα προσδοκώντας μεσομακροπρόθεσμα την επιτυχία. Είναι ο άνθρωπος του «εδώ και τώρα», που ήρθε με την αποστολή να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό άμεσα από τις τελευταίες στις πρώτες θέσεις της Ευρωλίγκας, όσο δύσκολο, ίσως και ουτοπικό στις περισσότερες περιπτώσεις, να φαντάζει κάτι τέτοιο. Ο Τούρκος τεχνικός δεν σκοπεύει να θυσιάσει παιχνίδια ή να χάσει χρόνο αναμένοντας από συγκεκριμένους παίκτες που-για οποιονδήποτε λόγο-δεν είναι έτοιμοι να προσφέρουν σε συγκεκριμένους αγώνες.



Το έδειξε από το «Παύλος Γιαννακόπουλος» και το συνέχισε και απέναντι στην Μπάγερν. Με την πίεση του αποτελέσματος ακόμη μεγαλύτερη, μετά τις δύο ήττες από τον Ολυμπιακό, ο Αταμάν δεν ήταν διατεθειμένος να πειραματιστεί για πολύ. Βλέποντας πως Μπαλτσερόφσκι και Γκάι φάνηκαν ξανά ανέτοιμοι να ανταποκριθούν, τους κράτησε για ένα σκάρτο εξάλεπτο στο παρκέ και τους απέσυρε. Δεν είχε, ομοίως, κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει στην τέταρτη περίοδο για μόλις έντεκα δευτερόλεπτα τον Χουάντσο και τριάμισι λεπτά τον Βιλντόσα από τη στιγμή που η δουλειά γινόταν με Μαντζούκα και Γκραντ. Τέτοιος τύπος είναι ο Τούρκος: δεν θα «κωλώσει» να παρκάρει στον πάγκο όχι δύο νεαρούς παίκτες που έρχονται από το Eurocup αλλά οποιονδήποτε εφόσον δεν μπορεί να του δώσει αυτά που θέλει, είτε γιατί δεν είναι στη μέρα του, δεν του ταιριάζει ο αντίπαλος ή δεν έχει ακόμη προσαρμοστεί, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιοι «βασικοί» θα κάνουν υπερωρίες στο παρκέ, όπως ο Λεσόρ και ο Γκραντ την Πέμπτη ή ο Σλούκας και ο Χουάντσο στο ντέρμπι.

Μην εκπλήσσεστε! Το ίδιο έκανε και στην Εφές. Συχνά Λάρκιν και Μίτσιτς «έλιωναν» στο παρκέ, πολύ απλά γιατί οι ρεζέρβες τους δεν μπορούσαν να γεμίσουν τα παπούτσια τους. Αυτό κάνει και θα συνεχίσει να κάνει στον Παναθηναϊκό. Δεν θα παίζουν πολύ (ή και… καθόλου) οι Μπαλτσερόφσκι, Γκάι και λοιποί μέχρι να αποδείξουν πως μπορούν να ανταποκριθούν, αλλά πρώτα θα δείξουν-στο πρωτάθλημα ή στις περιορισμένες ευκαιρίες που θα πάρουν στην Ευρωλίγκα-αν μπορούν και μετά θα παίξουν αρκετά. Είπαμε, όποιος δεν μπορεί να ανέβει σε ένα τρένο που καλείται να τρέξει, θα το δει να φεύγει. Ο Αταμάν δεν μπορεί να περιμένει κανέναν γιατί θέλει να κερδίσει εδώ και τώρα! Όχι αργότερα!

Αντιμέτωπος με έναν κίνδυνο που γνώριζε ο Μπαρτζώκας

Δεν χρειάζεται υπερ-ανάλυση… Ο βασικός λόγος της ήττας του Ολυμπιακού από την Μπαρτσελόνα, πέρα από την υψηλή ποιότητα των αντιπάλων, ήταν η εξάντληση βασικών παικτών, η εμφανής ανετοιμότητα άλλων και οι τρεις απουσίες. Με αιτία για το πρώτο να είναι τα δύο τελευταία. Μοιραίο να «κρασάρει» ο εγκέφαλος Γουόκαπ, να μην έχει ανάσες ο ταλαιπωρημένος από το Παγκόσμιο Κύπελλο Μιλουτίνοφ και να μην αντέξει ο μη μαθημένος σε τέτοια «χρήση» Πίτερς, όταν ταλαιπωρούνται με ελάχιστες ανάσες όχι μόνο στο ντέρμπι της πρεμιέρας, αλλά και κόντρα στον Άρη, λόγω της λειψανδρίας.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δεν είπε ψέματα μιλώντας για απάνθρωπο πρόγραμμα μετά τον αγώνα, ούτε όταν επικαλέστηκε τις μετρήσεις παικτών όπως ο Γουόκαπ που μαρτυρούν την καταπόνηση που χθες για πρώτη φορά έγινε εμφανής στην απόδοση του Τεξανού. Αυτό όμως δεν συνιστά δικαιολογία, αλλά διαπίστωση. Το πρόγραμμα είναι αδυσώπητο για όλους και-εν προκειμένω-περισσότερο για ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα. Κι αυτή έπαιξε ήδη δύο ντέρμπι με την αιώνια αντίπαλο (Ρεάλ), κι αυτή ξεκίνησε την Ευρωλίγκα με δύσκολο παιχνίδι (Εφές), και γι’ αυτή ακολουθεί διαβολοβδομάδα, ενώ αύριο έχει να ταξίδι σχεδόν 3,5 ωρών για να παίξει στην έδρα της Γκραν Κανάρια.



Ο Ολυμπιακός, προφανώς κατ’ επιλογήν του Γιώργου Μπαρτζώκα, αποφάσισε να πορευτεί με ένα συγκεκριμένο ρόστερ και να ποντάρει πρακτικά σε δώδεκα παίκτες. Ο Πάπας, ο Τανούλης και ο Αμπόσι προφανώς δεν υπολογίζονται παρά μόνο ως γεμίσματα της δωδεκάδας, τουλάχιστον στην παρούσα φάση. Η καλή δουλειά του σταφ, η σωστή διαχείριση του ρόστερ και η τύχη συνέβαλαν ώστε την τελευταία σπουδαία διετία να μην υπάρχουν σοβαροί τραυματισμοί και μακράς διάρκειας απουσίες, παρά το σταθερά υψηλής έντασης παιχνίδι της ομάδας. Φέτος, σε μια σεζόν μετά από ένα Μουντομπάσκετ όπου η ομάδα είχε τη μεγαλύτερη εκπροσώπηση από κάθε άλλον σύλλογο, ήρθαν όλες οι αναποδιές μαζεμένες.

Επειδή ούτε στον κόουτς αρέσουν οι δικαιολογίες, πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση; Είτε με διεύρυνση του ρόστερ, κάτι που δεν φαίνεται πιθανό (λόγω και των ήδη οκτώ ξένων στο ρόστερ), είτε με άνοιγμα του rotation, τουλάχιστον στο πρωτάθλημα, που μοιάζει και το πιο ρεαλιστικό. Γιατί να παίζει 12:55 με τον Άρη ο Λούντζης και να «ξοδεύεται» για 34:01 ο Γουόκαπ; Αλήθεια, τι θα… πάθει ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός αν κάνουν και μια ήττα «εκτός προγράμματος;». Ας… απενοχοποιήσουμε επιτέλους τις ήττες-πόσω μάλλον από μια καλή ομάδα και σε μια δύσκολη έδρα-στην Basket League και ας σταματήσουμε να… θεοποιούμε το πλεονέκτημα έδρας για τα ελληνικά playoffs. Αν οι χρόνοι Γουόκαπ και Λούντζη στο Αλεξάνδρειο ήταν αντίστροφοι, ίσως να ήταν τέτοιο και το χθεσινό αποτέλεσμα.