Η δικαίωση της «διόρθωσης» του Μπαρτζώκα και η αδιέξοδη επιμονή του Αταμάν

Αλάνθαστος άνθρωπος (ή… άσφαλτος όπως-ορθά-είχε πει κάποτε η Άντζελα Δημητρίου) δεν υπάρχει. Η διαφορά μεταξύ αυτού που φτάνει στον στόχο του κι αυτού που δεν τα καταφέρνει έγκειται στο θάρρος που απαιτείται να αντιληφθείς ότι έσφαλες και να προβείς σε διορθώσεις. Και στο κομμάτι αυτό, ο Γιώργος Μπαρτζώκας δικαιώνεται πανηγυρικά στον Ολυμπιακό για τις επιλογές του εν αντιθέσει με τον Εργκίν Αταμάν που επιμένει σε κάποια πράγματα που αποδεικνύονται αδιέξοδα για τον Παναθηναϊκό.

Ο Μπαρτζώκας σκέφτηκε έξω από το κουτί (του)

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ορμώμενος από την εξαιρετική περσινή σεζόν, κατά την οποία η ομάδα του ανταποκρίθηκε περίφημα με ένα μικρό ρόστερ που δεν ταλαιπωρήθηκε ιδιαίτερα από τραυματισμούς, ξεκίνησε φέτος με την ίδια συνταγή. Όταν όμως αντιλήφθηκε πως αυτό δεν ήταν βιώσιμο, αφού η σωρευμένη κόπωση και οι τραυματισμοί διατάραξαν το ροτέισον, δεν δίστασε να βγει από το κουτί του. Κι αποδείχτηκε πως οι προσθήκες των Πετρούσεφ και Ράιτ ήταν κομβικές προκειμένου ο Ολυμπιακός να μεταμορφωθεί από μια ομάδα που άσθμαινε και φαινόταν πως θα πάλευε για να μπει στα playoffs, στην πιο φορμαρισμένη ομάδα (μαζί με τη Μονακό) της Ευρωλίγκας. Μια ομάδα που πατά πλέον γερά στην εξάδα και βάζει πλώρη και για πλεονέκτημα, δίχως να επιτρέπει σε νέα προβλήματα τραυματισμών να την εκτροχιάσουν.



Μπορεί ο κόουτς δημοσίως να διστάζει να παραδεχτεί πως έσφαλε σε κάποια πράγματα το καλοκαίρι, ωστόσο οι πράξεις του έδειξαν πως αντιλήφθηκε τα λάθη που έγιναν και τα διόρθωσε. Γιατί δεν θα ήταν προδοσία, όπως είχε πει, ως προς τους υπάρχοντες παίκτες του να καλέσει ενισχύσεις, αλλά θα βοηθούσαν-όπως και ήδη βοηθούν-να λειτουργήσει καλύτερα όλη η ομάδα. Η ενίσχυση του Ολυμπιακού, δε, ασφαλώς και δεν ήταν μόνο ποσοτική. Ειδικά Πετρούσεφ και Ράιτ πρόσφεραν διαφορετικά χαρακτηριστικά και νέες διαστάσεις, κυρίως στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας. Ο Μπαρτζώκας τούς εμπιστεύτηκε και βρήκε τρόπους να τους αξιοποιήσει, χωρίς να δείχνει «εμμονή» στους… παλιούς. Γι’ αυτό και είδαμε να τελειώνει παιχνίδια-όχι όποια κι όποια αλλά τα δύο τελευταία ντέρμπι- με τους δύο νεοφερμένους ψηλούς αντί των «βασικών» και να δικαιώνεται πανηγυρικά κερδίζοντας όχι μόνο παιχνίδια αλλά και νέους πρωταγωνιστές. Θέλει θάρρος και ο «σκακιστής» αποφάσισε να εγκαταλείψει τις ασφαλείς κινήσεις, ρίσκαρε βγαίνοντας από την... βολή του και βελτιώθηκε-ως προπονητής-παράλληλα με την ομάδα του.

Ο Αταμάν σπέρνει ό,τι θέρισε

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ο Παναθηναϊκός έχει κάνει άλματα σε σχέση με τα «πέτρινα» χρόνια που προηγήθηκαν φέτος και αυτό πιστώνεται ΚΑΙ στον Εργκίν Αταμάν, γιατί ποτέ τα πολλά εκατομμύρια ενός μπάτζετ από μόνα τους δεν αρκούν για να μετατραπεί ένα μεγάλο άθροισμα ταλέντου σε ομάδα. Ωστόσο κάποιες εμμονές του Τούρκου προπονητή αποδεικνύονται αδιέξοδες, ειδικά φτάνοντας στο πιο κομβικό κομμάτι της σεζόν. Το κλειστό ροτέισον που εφάρμοζε σε όλη του την καριέρα, ακόμη και στο πιο ακριβό και πιο γεμάτο ρόστερ της κυρίαρχης για μια τριετία στην Ευρώπη Εφές, αποδεικνύεται μη βιώσιμο για τον Παναθηναϊκό. Σε μια διοργάνωση που απαιτεί ένταση και συγκέντρωση στο 100%, οι «πράσινοι» έχουν τέσσερις παίκτες στους πρώτους 22 σε όλη την Ευρωλίγκα σε μέσο όρο συμμετοχής (Γκραντ, Λεσόρ, Μήτογλου, Γκριγκόνις, ενώ ο Σλούκας είναι 33ος και ο Ναν 36ος), την ώρα που για να συναντήσουμε τον πρώτο ερυθρόλευκο στη λίστα πρέπει να φτάσουμε στο 25 (Γουόκαπ).

Είναι προφανές πως ο Αταμάν δεν εμπιστεύεται εξίσου όλο το ρόστερ του και πορεύεται, δίχως υπερβολή, βασιζόμενος κυρίως σε έξι παίκτες. «Δεν πήραμε τίποτα από τον πάγκο πέρα από τον Σλούκα», δήλωσε μετά την ήττα στο ΣΕΦ αλλά ξέχασε να αναφέρει πως από τα 200 λεπτά του ροτέισον πέρα από τους βασικούς και τον Σλούκα, οι υπόλοιποι μόλις τρεις που χρησιμοποιήθηκαν πάτησαν παρκέ για συνολικά 27:53. Με το συμπάθιο, αλλά αυτή η διαχείριση δεν βγάζει πουθενά και-με βάση τον πρότερο βίο του Αταμάν-το ροτέισον μπορεί μόνο να κλείσει ακόμη περισσότερο στη συνέχεια.



Το παράδοξο είναι πως Αταμάν ενώ εμπράκτως δείχνει ότι δεν εμπιστεύεται το βάθος του ροτέισον του, δεν έκανε τίποτα για να διορθώσει τα πράγματα. Ο Καλαϊτζάκης επέστρεψε στην άκρη του πάγκου μετά από 2-3 καλές εβδομάδες όπου έδειξε ότι μπορεί να προσφέρει συγκεκριμένα πράγματα, η υπομονή του με συγκεκριμένους παίκτες όπως ο Χουάντσο είναι πάντα πολύ βραχύβια, ενώ παρότι στον προπονητή δόθηκε η δυνατότητα και το μπάτζετ να αποκτήσει σέντερ (ανάμεσα σε αυτούς και τον Ράιτ που του πήρε τα δύο τελευταία ματς), εκείνος αρνήθηκε. Και μην πει κανείς ότι έλειπαν Αντετοκούνμπο και Βιλντόσα γιατί είδαμε πόσο (δεν) έπαιξε στον τελικό ο πρώτος και πώς ο δεύτερος φάνηκε μόνο όταν έλειπε ο Σλούκας με τραυματισμό.

Κάπως έτσι φτάσαμε ο Ολυμπιακός να υπερέχει σαφώς κοντά στο καλάθι με πέντε (χωρίς να υπολογίζεται ο Μιλουτίνοφ) ψηλούς πρώτης γραμμής, την ώρα που ο Παναθηναϊκός τη βγάζει με… δύο, «πλύνε-βάλε». Αλλά και σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός είχε ανέτοιμους τους Γουόκαπ και Γκος, να βγάζει πολύ περισσότερη φρεσκάδα στα γκαρντ, κάτι που αποτυπώθηκε στην εντυπωσιακή διαφορά 7-18 στα λάθη.



ΥΓ1: Respect στον Γουόκαπ. Βλέποντας από κοντά τον αστράγαλό του όταν με σαγιονάρες κυκλοφορούσε στο παρκέ για να βγάλει φωτογραφίες και να μη χαλάσει χατίρι σε κανέναν μετά το ματς, είναι να απορείς πώς έπαιξε 26:28 και σε τόσο μεγάλη ένταση. Ένας πραγματικός στρατιώτης για να πας μαζί του στον πόλεμο.

ΥΓ2: Τεράστια κίνηση η ανανέωση με Φαλ. Ο οργανισμός του Ολυμπιακού έχει κατορθώσει να κάνει τους παίκτες να γουστάρουν να παίζουν στην ομάδα αυτή και να μένουν και για λιγότερα χρήματα από αυτά που θα μπορούσαν να βρουν στην αγορά. Κι ο Γάλλος είναι σαφές πως έμεινε στην ομάδα που τον καλύπτει παντοιοτρόπως αναγνωρίζοντας παράλληλα πως αυτή τον έφερε στο top level σε μια ηλικία που φαινόταν να έχει χάσει το τρένο για να αναγνωριστεί και να πληρωθεί ως σέντερ που ανήκει στην κορυφογραμμή της Ευρωλίγκας.

ΥΓ3: Η ώριμη αντίδραση του οργανισμού του Παναθηναϊκού και του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στις δύο τελευταίες ήττες είναι πολύ θετικό σημάδι. Ένα δείγμα... αυτοβελτίωσης, που απαιτείται τώρα που η ομάδα έχει επιστρέψει και πάλι στην ελίτ. Όταν δεν αναζητάς δικαιολογίες και αναγνωρίζεις ότι ο αντίπαλος άξιζε τη νίκη, μπορείς πιο εύκολα να εντοπίσεις τα λάθη σου και να τα διορθώσεις. Αν όχι τώρα, που είναι αργά για διορθωτικές κινήσεις (τουλάχιστον στην Ευρωλίγκα), έστω το καλοκαίρι. Και-όπως είπαμε και για τον Μπαρτζώκα νωρίτερα-αυτός που σκύβει πάνω από τα λάθη του και δεν τα κρύβει κάτω από το χαλί, μόνο καλύτερος μπορεί να γίνει.

ΥΓ4: Η καζούρα, ακόμη κι από τους πρωταγωνιστές, είναι καλοδεχούμενη όταν δεν παρεκτρέπεσαι. Από τα φιλάκια και τις καρδούλες του Γιαννακόπουλου προς την κερκίδα, μέχρι την «ανταλλαγή» χειρονομιών μεταξύ των καλών φίλων Παπανικολάου-Σλούκα αλλά και το σύνθημα «Σλούκα, γερά, πάρ’ τους τα λεφτά», αποδεικνύεται πως υπάρχουν και έξυπνοι τρόποι… έκφρασης χωρίς να γίνεται κάποιος χυδαίος. Άλλωστε τα... νερόβραστα δεν ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Ασφαλώς το όριο είναι λεπτό, αλλά για ένα ακόμη ντέρμπι το κοινό και οι πρωταγωνιστές δεν το παραβίασαν.