Ολυμπιακός: Αυτοκρατορία, που αντεπιτίθεται

Ο Ολυμπιακός χτίζει τη δική του αυτοκρατορία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μία αυτοκρατορία που ξέρει να… αντεπιτίθεται. Μετά την επιστροφή από το -19 πέρυσι στην Πόλη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, επέστρεψε και στο Λονδίνο από το -17 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης επιβεβαιώνοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο πως είναι λεοντόκαρδος.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Αυτή τη φορά ουδείς μπορεί να μιλήσει για τύχη, για συνομωσία των… Θεών, για τις αυτοκτονικές τάσεις των αντιπάλων ή οτιδήποτε άλλο. Ο Ολυμπιακός πέραν πάσης αμφιβολίας και αμφισβήτησης είναι ο πανάξιος πρωταθλητής Ευρώπης. Μία ΟΜΑΔΑ που έβαλε τα γυαλιά στους καλοδιαφημισμένους και πλουσιοπάροχα αμειβόμενους αντιπάλους της, που κατέβηκαν σε ένα ακόμη Final 4 με αέρα φαβορί, αλλά τους τον έκοψε μαχαίρι το… αουτσάιντερ.

Και το έκανε με τον ίδιο τρόπο με πέρσι. Πέρσι χρειάστηκε δώδεκα λεπτά για να επιστρέψει από το -19 και να αφήσει ξερή την ΤΣΣΚΑ. Φέτος χρειάστηκε περίπου το ίδιο διάστημα για να γυρίσει από την κόλαση του -17 του πρώτου δεκαλέπτου και να επιβεβαιώσει την υπεροχή του.

Αν για τον πρωταθλητή Ευρώπης του 2012 η πρόκριση στο Top 16 ήταν δεδομένη, η πρόκριση στα play offs καθήκον και η παρουσία στο Final 4 περίπου επιτυχία, ο θρίαμβος στο Λονδίνο, αρχικά επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας κι εν συνεχεία κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, συνιστά υπέρβαση και άθλο από μία ομάδα που τρυπά διαρκώς το ταβάνι της και αποδεικνύει πως όριό της είναι ο ουρανός.

Πρόκειται ασφαλώς για μία μεγάλη δικαίωση. Δικαίωση των αδερφών Αγγελόπουλων, που μετά από χρόνια που έβλεπαν τα εκατομμύριά τους να μην πιάνουν τόπο, έμαθαν από τα λάθη τους, άλλαξαν μοντέλο και πλέον δείχνουν το δρόμο σε όσους (Ρώσους, Ισπανούς, Τούρκους και Ιταλούς) λανθασμένα νομίζουν πως το «χρυσάφι» αρκεί για να χτίσουν ομάδες.

Του Γιώργου Μπαρτζώκα, του πρώτου Έλληνα προπονητή που σηκώνει την Ευρωλίγκα, ο οποίος παρέλαβε βαρύ φορτίο, αλλά το σήκωσε μαζί και με τις επικρίσεις, έκανε λάθη αλλά έμαθε από αυτά κι όπως και η ομάδα του εξελίχθηκε και βελτιώθηκε μέσα στη σεζόν.

Του Βασίλη Σπανούλη, που πολλοί αμφισβήτησαν τα ηγετικά του προσόντα, αλλά διαψεύστηκαν με τον πιο αποστομωτικό τρόπο.

Των νεαρών παικτών του Ολυμπιακού, που μέσα σε δύο χρόνια μοιάζουν να έχουν αποκτήσει εμπειρίες και αυτοπεποίθηση που αρμόζουν σε βετεράνους.

Των ξένων που δίχως τα μεγάλα ονόματα, τα κασέ και τις περγαμηνές συναδέλφων τους δεν παίζουν σαν απλοί μισθοφόροι, αλλά με… ερυθρόλευκο πάθος.

Αλλά και του ελληνικού μπάσκετ, που μπορεί λόγω κρίσης να μη διαθέτει πλέον τα μέσα, αλλά διαθέτει την τεχνογνωσία, το μεράκι και τον… τρόπο να παραμένει στην κορυφή της Ευρώπης για τρίτη συνεχή χρονιά.

Άντε, και του χρόνου.

Follow @ChristosRobolis