Ολυμπιακός 2020/21: Επιστροφή Σλούκα, λογικής και το ένα ερωτηματικό

Μετά την παράνοια του προηγούμενου καλοκαιριού, με ακατανόητες επιλογές που υποθήκευσαν τελικά όλη τη σεζόν της ομάδας παρότι νωρίς ή αργότερα υπήρξαν αντικαταστάσεις, ο Ολυμπιακός δείχνει πως έχει επιστρέψει στον μπασκετικό ορθολογισμό. Η επάνοδος του Γιώργου Μπαρτζώκα τον Ιανουάριο ήρθε καθυστερημένα μεν για να σώσει αυτό που δεν σωζόταν σε μια χρονιά που είχε στραβώσει πέραν επιδιορθώσεως, αλλά εγκαίρως για να προετοιμάσει από νωρίς το έδαφος για αυτή που έρχεται. Με τελικά φθηνότερα υλικά σε σχέση με πέρσι (ναι, παραδόξως η περσινή ομάδα κόστισε περισσότερο), ο νέος Ολυμπιακός δείχνει να έχει οικοδομηθεί με λογική και βάσει της φιλοσοφίας του προπονητή του.

Η… εξόφθαλμη αλλαγή έρχεται στο «1» με την μεγάλη επιστροφή του Κώστα Σλούκα αλλά όχι μόνο. Σε μια θέση που πέρσι «ταλαιπωρήθηκε» από τον άγουρο Μπόλντγουιν και τον ανεπαρκή για το επίπεδο της Ευρωλίγκας Τσέρι, μέχρι τον ασύμβατο Ρότσεστι και τον Μπάικς που τον πρόλαβε ο κορωνοϊός, για να βγάλει τελικά τα κάστανα από τη φωτιά μέχρι να λαβωθεί ο Σπανούλης στα 38 του, πλέον εντοπίζεται η μεγάλη ισχύς της ομάδας. Ο Σλούκας επιστρέφει όχι για να αποτελέσει σαν άλλοτε τον game changer από τον πάγκο και τη ρεζέρβα του Kill Bill, αλλά ως αδιαμφισβήτητο νούμερο «1» της ομάδας. Θα αποτελεί την προέκταση του προπονητή στο παρκέ έχοντας αριστεύσει για μια πενταετία στα χέρια του πιο απαιτητικού του είδους, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, θα βάζει τα πιόνια στις κατάλληλες θέσεις και με τη σβέλτη πλην όμως τετράγωνη σκέψη του θα εφαρμόζει άριστα το παιχνίδι γρήγορης κυκλοφορίας και δημιουργίας αποστάσεων που λατρεύει ο Μπαρτζώκας. Κι ασφαλώς όταν απαιτείται η υποτιμημένη ικανότητά του στο άμεσο σκοράρισμα, είτε με ντράιβ είτε με σουτ από ντρίμπλα, θα προσφέρει έξτρα επιλογές στην επίθεση.



Η πληθωρικότητα του Σλούκα ασφαλώς και δεν ακυρώνει τον Σπανούλη. Απεναντίας, μπορεί να τον κάνει ακόμη πιο ωφέλιμο και ανθεκτικό στη διάρκεια μιας επίπονης σεζόν. Δεδομένων των αμυντικών περιορισμών που θέτει η συνύπαρξή τους για πολλά λεπτά στο παρκέ, ο αρχηγός δεν θα ξοδεύεται σε 30λεπτες συμμετοχές πλαισιωμένος από κατώτερους των απαιτήσεων παραστάτες στα γκαρντ όπως τα τελευταία χρόνια, αλλά θα προσφέρει 10-15-20 ποιοτικά λεπτά από τον πάγκο και φυσικά πολλά ακόμη απλώς και μόνο ως παράδειγμα στα αποδυτήρια και τις προπονήσεις.

Ο Άαρον Χάρισον δεν αποκλείεται να εξελιχθεί στην ευχάριστη έκπληξη των προσθηκών. Σε αντίθεση με τον σταθερά… ασταθή και μονοδιάστατο Μπράντον Πολ και τον Κέβιν Πάντερ που δεν «κόλλησε» και δεν αξιοποιήθηκε, ο πρώην άσος της Γαλατά κουβαλά ένα πιο πλήρες πακέτο. Στην Τουρκία έδειξε στοιχεία εξαιρετικού σουτέρ, ικανού δημιουργού και ουδόλως τρύπας στην άμυνα, αρετές που καλείται να αποδείξει πως μπορεί να φέρει στο τραπέζι και στη μεγαλύτερη σκηνή της Ευρωλίγκας.



Ο Τσαρλς Τζένκινς αποτελεί την λιγότερο λαμπερή προσθήκη στην περιφέρεια, αλλά ίσως αυτή που είναι περισσότερο αναγκαία για την αμυντική ισορροπία. Θα επωμιστεί το κυνηγητό του κορυφαίου αντίπαλου γκαρντ, δεν θα απαιτήσει μπάλες στην επίθεση και με εξαίρεση την περασμένη σεζόν στον Ερυθρό Αστέρα (2/27 τρίποντα) έχει αποδείξει πως θα βάλει τα σουτ που του αναλογούν (40,5% το ποσοστό καριέρας του στην Ευρωλίγκα).

Ο Αντώνης Κόνιαρης και ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης θα πασχίσουν για να βρουν θέση στη δωδεκάδα, όμως ο πρώτος έδειξε κατά διαστήματα ικανός να σταθεί (κυρίως αμυντικά) σε αυτό το επίπεδο και ο δεύτερος έχει την «τρέλα» και την άγνοια κινδύνου για να τα καταφέρει.

Στους «πλάγιους» ο Κώστας Παπανικολάου έπαψε να νιώθει απελπιστικά μόνος από τον Φλεβάρη και την άφιξη του Σακίλ ΜακΚίσικ. Ο «Παπ» θα συνεχίσει να έχει το ρόλο της αόρατης κλωστής που δένει όλες τις «γραμμές» μεταξύ τους καλύπτοντας πολλές αμυντικές τρύπες σε όλες τις θέσεις, ενώ επί ημερών Μπαρτζώκα είναι φανερό πως αναλαμβάνει ακόμη και να «τρέξει» κάποιες επιθέσεις. Ο Αμερικανός δυναμίτης μετά τον κρότο που έκανε σε μόλις τρεις εμφανίσεις θα πρέπει να εμφανιστεί έτοιμος να αντιμετωπίσει τις πιο καλά διαβασμένες απέναντί του άμυνες, αλλά πλαισιωμένος από καλούς δημιουργούς και σουτέρ θα έχει αρκετούς χώρους για να συνεχίσει να διαπρέπει ως slasher. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος θα ζοριστεί πολύ να «στριμωχτεί» στο rotation και ίσως η επιστροφή στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο να έγινε κάπως βιαστικά.



Στο «4» τα ρεπορτάζ μιλούν για προτεραιότητα Βεζένκοφ αντί του Πρίντεζη, αλλά ας είμαστε καλύτερα επιφυλακτικοί. Ο πρώτος με ανανεωμένο συμβόλαιο και εμπιστοσύνη σίγουρα θα έχει αυξημένο ρόλο και χρόνο, αλλά η διαδοχή δεν μπορεί να γίνει τόσο γρήγορα και εύκολα. Όχι τουλάχιστον όσο ο συν-αρχηγός βαστά καλά παρά τα 35 του και μπορεί να δώσει σκορ και δημιουργία με πλάτη καλύτερα από καθέναν στο ρόστερ. Την αδυναμία αμφοτέρων στο αμυντικό κομμάτι καλείται να μπαλώσει ο Λιβιό Ζαν-Σαρλ, που πιθανώς θα παίρνει χρόνο και στο «5». Ο Γάλλος έδειξε καλά στοιχεία στη Βιλερμπάν, διαθέτει αρετές που λείπουν από τους άλλους δύο και το μόνο βέβαιο είναι πως τουλάχιστον βάσει θέσης είναι πιο… κανονικό «4άρι» σε σχέση με τον κοντό ΛεΝτέι και τον βαρύ Ρούμπιτ που ήταν κάτι μεταξύ «4» και «5» αλλά μάλλον τελικά τίποτα ξεκάθαρο από τα δύο.



Στη θέση του σέντερ υπάρχει το μεγαλύτερο, ίσως και μοναδικό ερωτηματικό για το νέο Ολυμπιακό. Καλώς ή κακώς, από το ρόστερ αποχώρησε ένας από τους top 3-4 σέντερ της Ευρωλίγκας, που αποτελούσε σημείο αναφοράς στο παιχνίδι της ομάδας για τουλάχιστον 2-3 σεζόν. Ουδείς στο υπάρχον ρόστερ διαθέτει την ποιότητα και το μέγεθος του Μιλουτίνοφ, ωστόσο αυτό αποτελεί μια μάλλον συνειδητή επιλογή του Μπαρτζώκα, που ουδέποτε στηριζόταν σε 7 footers προτιμώντας πιο ευέλικτους και αθλητικούς ψηλούς. Ο Οκτάβιους Έλις (που πρόσθεσε μυϊκά κιλά για να καλύψει την απουσία όγκου κοντά στο καλάθι) έδειξε πως μπορεί να ανταποκριθεί, αν και το δείγμα επτά αγώνων που πρόλαβε να παίξει δεν είναι 100% αξιόπιστο, ο δε Χασάν Μάρτιν θα πρέπει να περάσει τις εξετάσεις της Ευρωλίγκας για να πείσει πως δεν θυμίζει Χάινς μόνο στο σουλούπι.



Συνοπτικά, ο Ολυμπιακός που πέρσι είχε τελικά για δημιουργό μόνο τον 38χρονο Σπανούλη, όχι επαρκείς ρεζέρβες ούτε στο «4» και «5» για Πρίντεζη και Μιλουτίνοφ, ενώ στηριζόταν μόνο στον πρωτάρη Κόνιαρη και στον Παπανικολάου που κυνηγούσε ακόμη και πλέι μέικερ για να πιέσει στην μπάλα, φέτος δείχνει μια άλλη, κανονική ομάδα. Με πολλές επιλογές στην οργάνωση, το σκοράρισμα και την άμυνα, αλλά και με ερωτηματικό για το αν η μετάβαση στη μετα-Μιλουτίνοφ εποχή και σε μια εντελώς άλλη φιλοσοφία στο «5» θα λειτουργήσει.



Η παρουσία του Γιώργου Μπαρτζώκα, καθώς και η ομαλοποίηση σε πληρωμές εδώ και μήνες αποτελούν γερές βάσεις για τη διεκδίκηση του αυτονόητου πλην όμως όχι εύκολου στόχου της πρόκρισης στα playoffs. Η έλλειψη αγώνων πρωταθλήματος και η δυσκολία για πολλά ταξίδια για φιλικά εκτός συνόρων λόγω κορωνοϊού θα «δοκιμάσουν» την ταχύτητα μονταρίσματος της ομάδας σε μια σεζόν ακόμη υψηλότερου ανταγωνισμού. Σε κάθε περίπτωση όμως, η κανονικότητα επέστρεψε για τα καλά στον Ολυμπιακό και μετά την κάκιστη περασμένη σεζόν υπάρχει μόνο το... ψηλότερα.

Follow @ChristosRobolis