Οι πρωταθλητές Γουόριορς «χτίστηκαν», δεν αγοράστηκαν

Οι Γουόριορς έχασαν την έξωθεν καλή μαρτυρία όταν το καλοκαίρι στρατολόγησαν τον Κέβιν Ντουράντ. Στα μάτια του κοινού έμοιαζε με μια κίνηση που έκανε σχεδόν… άδικη τη μοιρασιά των σταρ μεταξύ των ομάδων του ΝΒΑ. Ήταν σαν να πόνταραν στην απελπισία του KD να πάρει ένα πρωτάθλημα πριν προστεθεί στη λίστα των σπουδαίων παικτών που έμειναν με γυμνά δάχτυλα και άδραξαν την ευκαιρία να τον αρπάξουν από την Οκλαχόμα που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε κοντέψει να τους αποκλείσει πριν καν τους τελικούς.

Μα, για σταθείτε! Στο τέλος της σεζόν, οι Γουόριορς δεν κατέκτησαν το πρωτάθλημα επειδή έκαναν δικό τους τον Κέβιν Ντουράντ, αλλά ΚΑΙ γι’ αυτό. Ο νέος MVP των τελικών δεν ήταν μία ακόμη μεγάλη «μεταγραφή», ήταν ένα σπουδαίο κομμάτι σε ένα παζλ που είχε αρχίσει να συμπληρώνεται πολλά χρόνια πριν. Όχι με σκόρπισμα εκατομμυρίων ευρώ, αλλά με έξυπνες κινήσεις.

Έχουμε και λέμε, λοιπόν: Οι Γουόριορς είχαν την ικανότητα να διαγνώσουν την προοπτική του Στεφ Κάρι επιλέγοντάς τον στο «7» του ντραφτ το 2009, πίσω από παίκτες όπως οι Ρίκι Ρούμπιο, Χασίμ Ταμπίτ και Τζόνι Φλιν. Που έκαναν το ίδιο δύο χρόνια μετά ξεχωρίζοντας στο «11» τον Κλέι Τόμπσον, με κάποιους να τους κατηγορούν πως κάνουν… δημόσιες σχέσεις επιλέγοντας γιους πρώην ΝΒΑερ. Που διείδαν πόσο πολύτιμος μπορούσε να γίνει ο Ντρέιμοντ Γκριν όταν το 2012 πολλές ομάδες τον προσπέρασαν αφήνοντάς τον ελεύθερο μέχρι το «35» του ντραφτ. Που έδωσαν (τότε) το μεγαλύτερο συμβόλαιο της ομάδας όχι σε έναν σούπερ ταλαντούχο παίκτη, αλλά σε έναν εξαιρετικό ρολίστα, τον Αντρέ Ιγκουοντάλα, γιατί ακριβώς αυτό ήταν που χρειάζονταν. Που όταν άλλοι θεωρούσαν ξοφλημένο μετά τους σοκαριστικούς του τραυματισμούς τον Σον Λίβινγκστον εκείνοι είδαν στο πρόσωπό του έναν παίκτη αποφασισμένο να επιστρέψει και να λάμψει, έστω και σε δεύτερο ρόλο. Που έκλεισαν στα αυτιά τους σε όσους κορόιδευαν ως κουτό και ανεπρόκοπο τον Τζαβέιλ ΜακΓκι και του έδωσαν τη θέση του βασικού σέντερ. Και που πήραν το ρίσκο να αναθέσουν την τεχνική ηγεσία στον Στιβ Κερ, έναν… σχολιαστή της αμερικανικής τηλεόρασης χωρίς πείρα ως head coach.



Ίσως όμως πάνω από όλα αυτά, οι Γουόριορς δικαιώθηκαν γιατί έμαθαν από τα δικά τους λάθη. Πέρσι παρασύρθηκαν από το κυνήγι του ρεκόρ των 73 νικών, των περισσότερων τριπόντων και κάθε άλλης επίδοσης που φέρνουν τίτλους στα media, αλλά όχι στην τροπαιοθήκη. Έφτασαν αλλοπαρμένοι και καταβεβλημένοι στους τελικούς, σε διαρκώς φθίνουσα πορεία, το 3-1 «τάισε» την αλαζονεία τους και οι Καβαλίερς τούς τιμώρησαν. Φέτος οι «πολεμιστές» δικαίωσαν το όνομά τους. Άφησαν στην άκρη τις… εντυπώσεις, έκλεισαν τα αυτιά στις επικρίσεις, κράτησαν κλειστά τα στόματα αποφεύγοντας βαρύγδουπες δηλώσεις, δούλεψαν σκληρά και έμειναν προσηλωμένοι σε ένα και μόνο πράγμα: το πρωτάθλημα. Γιατί αυτό και μόνο μετρά στο τέλος της ημέρας.

Όσοι τους κατηγορούν πως κατέκτησαν τον τίτλο επειδή απλώς έκαναν τη μεγαλύτερη συνάθροιση αστέρων, ας το ξανασκεφτούν. Οι Καβαλίερς, για παράδειγμα, δεν υστερούσαν σε… star quality, την οποία-μάλιστα-απέκτησαν όχι «χτίζοντας» σταδιακά την ομάδα τους, αλλά απλώς αγοράζοντας ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να πλαισιώσουν τον Λεμπρόν Τζέιμς που βλέποντας από την αρχή της σεζόν τι ερχόταν από τη Δύση γκρίνιαζε διαρκώς για ενίσχυση του supporting cast.

Η μεγάλη διαφορά των Γουόριορς με τους Καβαλίερς είναι πως δεν είχαν supporting cast. Δεν ήταν ο «βασιλιάς», ο Ίρβινγκ, άντε και ο Λοβ και οι άλλοι που έπαιρναν ό,τι περίσσευε. Ήταν μια ΟΜΑΔΑ με διακριτούς ρόλους, όχι ομοίως «φανταχτερούς» αλλά σίγουρα σημαντικούς, που δεν εξαρτιόταν παθολογικά από τις ορέξεις ενός ή δύο αστέρων, αλλά από μια εκπληκτική συνολική λειτουργία, που απλώς έβγαζε στον αφρό τους πιο ποιοτικούς παίκτες της. Ήταν ένα σύνολο, μια μπασκετική μηχανή, που μπορούσε ταυτόχρονα να σε ενθουσιάσει με το θεαματικό παιχνίδι της, αλλά να είναι εξίσου αποτελεσματική στην (υποτιμημένης απόδοσης) άμυνά της. Όποιος είδε έστω κι ένα πεντάλεπτο από τους τελικούς, διαπίστωσε πως στη μία «όχθη» υπήρχε μια πραγματική ομάδα, στην οποία η μπάλα άλλαζε τάχιστα χέρια χαρίζοντας πολλές επιλογές στην ίδια και προκαλώντας απόγνωση στον αντίπαλο, ενώ στην άλλη πλευρά υπήρχαν 2-3 σταρ που μονοπωλούσαν το παιχνίδι, κρατούσαν για ώρα την μπάλα και την ξεφορτώνονταν μόνο για να σουτάρουν ή όταν δεν είχαν άλλη επιλογή, με συνέπεια οι Καβαλίερς να είναι απρόβλεπτοι αποκλειστικά και μόνο λόγω του ατομικού ταλέντου κάποιων παικτών. Γι’ αυτό και η κατάληξη των τελικών δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από το τελικό 4-1.

Τα αμερικανικά ΜΜΕ εκτιμούν πως οι Γουόριορς θα καταφέρουν να διατηρήσουν ακέραιο τον κορμό τους σίγουρα για την επόμενη σεζόν και πιθανώς για πολλά ακόμη χρόνια. Ίσως μια νέα «αυτοκρατορία» να ανατέλλει, αν οι υπόλοιποι δεν παραδειγματιστούν για το πώς (πρέπει να) χτίζονται και όχι (να) αγοράζονται οι πραγματικά καλές ομάδες.

Follow @ChristosRobolis