Οι «γείτονες» έρχονται

Αφήνοντας τις φουστανέλες και τα καριοφίλια στα σεντούκια των προγόνων μας και βλέποντας τα πράγματα χωρίς πατριωτισμούς, αλλά ουδέτερα και ρεαλιστικά, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως το τουρκικό μπάσκετ ανατέλλει ως νέα δύναμη στο ευρωπαϊκό κι όχι μόνο στερέωμα. Η νίκη της Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ επί του Ολυμπιακού στάθηκε η αφορμή για το κείμενο αυτό, αλλά οι αιτίες για την παραπάνω διαπίστωση ήταν πολύ περισσότερες.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το αργυρό μετάλλιο της Τουρκίας στο τελευταίο Μουντομπάσκετ πιθανότατα δεν θα ερχόταν ποτέ χωρίς το απαραίτητο «σπρώξιμο» από τη διαιτησία. Αυτό, ωστόσο, ουδόλως μειώνει την ποιότητα της τουρκικής ομάδας. Αλήθεια, πόσα εθνικά συγκροτήματα στην Ευρώπη μπορούν να καυχηθούν πως έχουν πέντε παίκτες στο ΝΒΑ; Η αναφορά γίνεται στον μεγάλο απόντα της διοργάνωσης Μεμέτ Οκούρ, τα δύο βαρόμετρα των «γειτόνων» Χέντο Τούρκογλου και Ερσάν Ιλιάσοβα, τρεις παίκτες με αξιολογότατη καριέρα στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου δηλαδή, αλλά και στους Ομέρ Ασίκ και Σεμίχ Ερντέν που έκαναν φέτος στο άλμα και παλεύουν για λίγα λεπτά στο παρκέ σε Μπουλς και Σέλτικς αντίστοιχα. Πέραν αυτών υπάρχουν κι άλλοι ικανότατοι παίκτες, όπως οι Τουντσερί, Γκονλούμ και Ονάν.

Επίσης, μια ματιά στα τελευταία κατορθώματα των «μικρών» εθνικών ομάδων της χώρας θα πείσει και τον πλέον δύσπιστο για τις γερές βάσεις στις οποίες «χτίζεται» το νέο οικοδόμημα. Οι τελευταίες επιτυχίες, αλλά και οι μεγάλες διοργανώσεις που έχει φιλοξενήσει η χώρα (Ευρωμπάσκετ 2001, Μουντομπάσκετ 2010) έχουν τονώσει το ενδιαφέρον του κόσμου για το άθλημα. Κι όταν αυτό συμβαίνει σε μία χώρα με πληθυσμό που αγγίζει τα 80 εκατομμύρια αντιλαμβάνεται κανείς τις προοπτικές εξέλιξης. Η νέα γενιά Τούρκων, ψηλά παιδιά κατά κόρον (σ.σ. δεν υπάρχει μόνο ένας... Σουλτάν), στρέφεται στο μπάσκετ, είτε με την ιδιότητα του αθλητή είτε απλώς ως θεατές, όπως κατά αντιστοιχία είχε συμβεί μετά τον άθλο της Ελλάδας το 1987. Κι όταν η επιλογή εθνικών ομάδων και συλλόγων γίνεται από μία τόσο μεγάλη δεξαμενή, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο ανεβαίνει η ποιοτική στάθμη.

Και ασφαλώς οι σύλλογοι δεν πάνε πίσω. Εφές Πίλσεν και Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ διαθέτουν τα τελευταία χρόνια πολλά εκατομμύρια ευρώ και τα ρόστερ τους είναι μέσα στα 7-8 καλύτερα στην Ευρώπη. Το χρήμα ρέει άφθονο σε μία χώρα με τεράστιες οικονομικές προοπτικές (έστω κι αν στην ανατολική πλευρά της Τουρκίας η κατάσταση είναι διαφορετική), καλή ζωή, φιλοξενία και φαγητό, με συνέπεια αστέρες του διαμετρήματος του Άλεν Άιβερσον, του Φλιπ Μάρεϊ, του Τζάρβις Χέιζ ή του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να μην θεωρούν «υποβιβασμό» τη συμμετοχή σε αυτό το πρωτάθλημα. Πέρα από τους παίκτες, συμβολή στην ανάπτυξη του αθλήματος έχουν και οι ικανοί προπονητές που εργάζονται πλέον στη χώρα και προσφέρουν την «τεχνογνωσία» τους.

Ίσως τα γραφόμενα αυτά ενοχλήσουν πολλούς. Καλύτερα, ωστόσο, είναι να αναγνωρίζεις τον αντίπαλο (κι όχι εχθρό) παρά να τον υποτιμάς.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com