Οι δύο δρόμοι για την Εθνική

Οι δύσκολες καταστάσεις χρειάζονται δύσκολες αποφάσεις. Η Εθνική μετά τον αποκλεισμό από την Ισπανία βρίσκεται σε ένα τέτοιο σταυροδρόμι και μοιάζει μπροστά τις να έχει δύο επιλογές. Καμία από αυτές δεν είναι ξεκάθαρα σωστή ή λάθος, καθεμιά έχει τα συν και τα πλην της. Και όποια από τις δύο κριθεί προτιμότερη, θα έχει τους υποστηρικτές της, αλλά και τους διαφωνούντες.

Η πρώτη επιλογή, που θέτει ως απαραίτητο όρο τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό Τουρνουά και πιθανώς τη διεξαγωγή του στην Ελλάδα, είναι να διατηρηθεί ως έχει η ομάδα. Να πειστούν οι «παλιοσειρές»- εφόσον φυσικά το επιθυμούν και οι ίδιες-να θυσιάσουν ένα ακόμη καλοκαίρι, να γίνει ξανά γενική συστράτευση, πιθανώς ακόμη και με τον Φώτη Κατσικάρη στον πάγκο, και να προσπαθήσει η Εθνική-ει δυνατόν μπροστά στο κοινό της-να κερδίσει την πρόκριση στο Ρίο. Θα πρόκειται για το ιδανικό φινάλε στην καριέρα με τη γαλανόλευκη για Ζήση, Σπανούλη και Μπουρούση, πιθανώς και για 1-2 ακόμη παίκτες, αλλά και το οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου.

Η δεύτερη επιλογή, που δεν προϋποθέτει απαραίτητα τη συμμετοχή στο Προολυμπιακό Τουρνουά, ούτε φυσικά και τη διεξαγωγή του στα πάτρια εδάφη, είναι πιο δύσκολη. Προβλέπει ανανέωση, όχι ριζική αλλά σε μεγάλο βαθμό του δυναμικού της ομάδας. Θα είναι το τέλος εποχής για την τριάδα των «αρχηγών», πιθανώς και 1-2 ακόμη παικτών της γενιάς των 30+ και θα επιχειρηθεί το restart με νέο προπονητή (που σύντομα θα χρειαστεί να είναι κατ’ αποκλειστικότητα για την Εθνική κι όχι part time, αφού από το 2017 θα υπάρχουν μέσα στη σεζόν προκριματικά για Ευρωμπάσκετ και Μουντομπάσκετ). Θα αναβαθμιστεί ο ρόλος των επόμενων «παλιών» (π.χ. Πρίντεζης), τα καθήκοντα των 89αρηδων, των 90αρηδων (Καλάθης, Κουφός, Παπανικολάου, Σλούκας, Μάντζαρης και πιθανώς κι άλλων που δεν ήταν φέτος στην ομάδα, όπως π.χ. Παππάς, Γιάνκοβιτς, Μπόγρης) και του Αντετοκούνμπο, ενώ θα προστεθούν στην ομάδα και νέα πρόσωπα (Παπαπέτρου, Αγραβάνης, Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης κλπ.) με πολύ ταλέντο και λαμπρό μέλλον. Το πλάνο είχε εφαρμοστεί πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μετά από διαδοχικές αποτυχίες, κι απέδωσε τα μέγιστα με τη δημιουργία μιας ομάδας που χάρισε μεγάλες επιτυχίες στη χώρα. Θα χρειαστεί υπομονή, ίσως και κάποιες ακόμη αποτυχίες, αλλά αργά ή γρήγορα θα αποφέρει καρπούς.

Κάθε επιλογή έχει τους κινδύνους της. Η πρώτη να επιμείνει η Εθνική σε μια συνταγή που δεν απέφερε καρπούς παρατείνοντας τη μερική ανανέωση που μοιάζει αναγκαία για να αλλάξει ο «αέρας» της ομάδας. Η δεύτερη να «χαθούν» κάποιες διοργανώσεις για να σφυρηλατηθεί ο νέος κορμός της Εθνικής μέχρι να φτάσει σε επίπεδο να πρωταγωνιστεί.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ουδείς αμφιβάλλει πως υπάρχει «αύριο». Οι γενιές που ήρθαν ή έρχονται από πίσω διαθέτουν υπερ-αρκετό ταλέντο για να χαρίσουν στην Ελλάδα ό,τι δεν μπόρεσε να χαρεί τα τελευταία χρόνια.

Follow @ChristosRobolis