Οι Αγγελόπουλοι και ο βίαιος εξορθολογισμός

Ήταν θέμα χρόνου τα ακριβά χόμπι να σταματήσουν. Οι Αγγελόπουλοι έκαναν την αρχή και οι Γιαννακόπουλοι αργά ή γρήγορα θα ακολουθήσουν, αφού είναι φύσει αδύνατο μία εταιρεία να ζημιώνεται ετησίως με περισσότερα από 20 εκατ. ευρώ. Στην περίπτωση της δεύτερης οικογένειας, οι καλύτερες οικονομικές συνθήκες στα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο κορεσμός του Σωκράτη Κόκκαλη για το μπάσκετ και οι τίτλοι, που μετά από αρκετές «σφαλιάρες» στα πρώτα χρόνια τελικά ήρθαν μαζεμένοι, αύξησαν τις αντοχές της. Στην περίπτωση του Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου η δυσμενέστατη οικονομική συγκυρία, η μπόχα που αναδύεται από τον ελληνικό αθλητισμό ειδικά τις τελευταίες ημέρες, η αχαριστία μερίδας οπαδών (και παικτών όπως αποδείχτηκε) και η απουσία της ηθικής επιβράβευσης των κόπων τους (έστω και) με έναν μεγάλο τίτλο οδήγησε στο να πουν: «Φτάνει! Μέχρι εδώ ήταν!».

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Οι εποχές των παχιών αγελάδων τελείωσαν κι επιστρέφουμε βίαια σε αυτές των ισχνών. Ήταν νομοτελειακά αναμενόμενο πως κάποια στιγμή θα ερχόταν ο εξορθολογισμός, αλλά φαίνεται πως θα γίνει βίαια, ακαριαία και δίχως στάδιο προσαρμογής για κανέναν. Από τα μπάτζετ των 35 και 40 εκατ. ευρώ οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην καλύτερη των περιπτώσεων στο «όσα βγάζω, τόσα βάζω». Κάτι που όσο υγιές ακούγεται, άλλο τόσο επιβλαβές μπορεί να αποδειχτεί. Αν ένας μανιώδης καπνιστής κόψει «μαχαίρι» το τσιγάρο ή αν ένας υπέρβαρος αρχίσει εξαντλητική δίαιτα, θέτει την υγεία του σε μεγαλύτερο κίνδυνο από ό,τι αν συνέχιζε να καπνίζει και να τρώει με τον ίδιο ρυθμό. Ο κίνδυνος απαξίωσης του αθλήματος στην Ελλάδα είναι μεγάλος και μία ανταγωνιστική Εθνική ομάδα κάθε καλοκαίρι, ακόμη κι αν φέρνει συνεχώς μετάλλια, είναι αδύνατο να κρατήσει ζωντανό το μπάσκετ.

Από την άλλη, ωστόσο, είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ένας σταδιακός εξορθολογισμός θα ήταν αποδεκτός από το κοινό. Αν δηλαδή το μπάτζετ των «αιωνίων» μειωνόταν από τα 35 εκατ. ευρώ στα 30, στα 25, στα 20 και... πάει λέγοντας, μέχρι να υπάρξει ισορροπία εσόδων και εξόδων. Αλήθεια, πόσοι οπαδοί του Ολυμπιακού, μιας και κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να επικρίνουν τους Αγγελόπουλους, θα δέχονταν κάτι τέτοιο και θα στήριζαν την προσπάθεια εκθρόνισης του Παναθηναϊκού με φθηνότερα όπλα; Και πόσοι από τους καλομαθημένους σε κούπες εντός κι εκτός συνόρων οπαδούς των «πράσινων» θα άντεχαν να βλέπουν την ομάδα τους να μένει πρόωρα εκτός Ευρώπης και πιθανώς κάποια στιγμή να χάνει τα πρωτεία στην Ελλάδα από τον αιώνιο αντίπαλο; Μάλλον η μειοψηφία ή η σιωπηρή πλειοψηφία...

Ο κόσμος Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού επιθυμεί διακαώς να βρεθούν άνθρωποι με ανάλογη οικονομική επιφάνεια και... τρέλα για να διαδεχτούν Αγγελόπουλους και Γιαννακόπουλος αντίστοιχα. Όμως εκτός του ότι κάτι τέτοιο μοιάζει ουτοπικό, θα εξυπηρετούσε απλώς τα οπαδικά τους ένστικτα και όχι τη λογική. Θα κέρδιζαν λίγα επιπλέον χρόνια σε ένα σουρεαλιστικό σύμπαν, αλλά η πραγματικότητα θα παρέμενε το ίδιο σκληρή.

Κάθε κρίση γεννά και ευκαιρίες. Η ευκαιρία που προκύπτει από τη σίγουρη αποχώρηση Αγγελόπουλων και την πιθανή των Γιαννακόπουλων μπορεί να είναι δυσδιάκριτη για όσους είναι... μύωπες, αλλά είναι υπαρκτή. Όταν απλώνεις τα πόδια σου πέρα από το πάπλωμα, κάποια στιγμή θα κρυώσεις. Αν περιοριστείς στο πάπλωμα, έστω και αν χρειαστεί να... κουλουριαστείς, θα μείνει ζεστός. Ένα πιο ανταγωνιστικό ελληνικό μπάσκετ, όπου οι δύο του τελικού σε πρωτάθλημα και Κύπελλο δεν θα είναι θέσφατο, το όραμα για τους υπόλοιπους δεν θα έχει ταβάνι την τρίτη θέση και οι θέσεις στην Ευρωλίγκα δεν θα είναι ρεζερβέ, όπου οι διαφορές σε προϋπολογισμούς δεν θα είναι χαώδεις και θα υπάρχει περισσότερος χώρος για τα... ελληνάκια, θα κάνει καλό-έστω και σε βάθος χρόνου-σε όλους. Το θέμα είναι ποιος έχει υπομονή για να δει τα αποτελέσματα...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com