Ο χαρακτήρας του Ολυμπιακού δεν αγοράστηκε. Χτίστηκε!

Μερικά πράγματα, δυστυχώς λίγα, δεν αγοράζονται στη ζωή… Ο Ολυμπιακός με το θρίαμβό του στην Πόλη επί της Εφές πιστοποίησε για πολλοστή φορά πως εκείνη τη μαγική βραδιά το Μάη του 2012 απέκτησε τη νοοτροπία της ομάδας που αρνείται να παραδοθεί. Κι ακόμη κι αν πέσει, δεν θα πέσει ποτέ αμαχητί…

Αυτό χρειαζόταν ο Ολυμπιακός στο do or die παιχνίδι με την Εφές το βράδυ της Παρασκευής. Να παλέψει περισσότερο. Και το έκανε, ακόμη κι όταν όλα έμοιαζαν να είναι σε βάρος του, όταν βρέθηκε στο -15 στο δεύτερο δεκάλεπτο, με έναν αντίπαλο που έπαιζε το αγαπημένο του παιχνίδι και με το κοινό του να παραληρεί.

Εκεί όμως φαίνεται η διαφορά των ανδρών από τα παιδαρέλια. Ο Ολυμπιακός δεν πέταξε λευκή πετσέτα, αντιμετώπισε με ψυχραιμία τη «φουρτούνα» και γύρισε τούμπα το ματς. Όσο πλησίαζε, τόσο το άγχος κυρίευε την πανάκριβη Εφές, που μπορεί να αγόρασε σπουδαίους παίκτες αλλά ο χαρακτήρας νικητή δεν αγοράζεται. Κι όταν οι «ερυθρόλευκοι» πέρασαν μπροστά, οι αντίπαλοί τους όχι απλά λύγισαν, αλλά έσπασαν από την πίεση.

Φυσικά ο χαρακτήρας δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι αυτός που κουβαλούν οι πραγματικά σπουδαίοι και τον μεταλαμπαδεύουν στους υπόλοιπους. Πρωτίστως ο Βασίλης Σπανούλης, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει 3-4 διαφορετικούς αμυντικούς, ανελέητο ξύλο, πολλές παγίδες και μια άμυνα πλήρως προσαρμοσμένη πάνω του, αλλά… no problem. Σαν τα φρούτα που ευδοκιμούν την κατάλληλη εποχή, ο Kill Bill έφτασε ξανά στην ακμή του στην άνοιξη. Διέλυσε κάθε αμυντικό πλάνο του Περάσοβιτς εκτελεστικά και δημιουργικά, ήταν συγκινητικός και στην άμυνα, ενώ έδωσε το σύνθημα και στους υπόλοιπους. Από κοντά και ο Γιώργος Πρίντεζης, που μετρά μελανιές από τα χτυπήματα του Μπράουν και των λοιπών, αλλά έκανε χοντρή ζημιά στην Εφές αποτελώντας τη μοναδική σταθερά σε παιχνίδι με πλάτη στο καλάθι.

Η ειδοποιός διαφορά, ωστόσο, είναι πως αυτή τη φορά οι δύο αρχηγοί δεν ήταν μόνοι τους. Άλλωστε εξαιρετικοί ήταν αμφότεροι και στο δεύτερο ματς του ΣΕΦ, αλλά ο Ολυμπιακός έχασε. Αυτή τη φορά πρόσφεραν ΟΛΟΙ όσοι πάτησαν το παρκέ. Από τον Γκριν που έδωσε πολύτιμους πόντους σε σημεία που τους είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ η ομάδα του στην διαβάζοντας εξαιρετικά την αντίπαλη άμυνα, από τους Παπανικολάου και Παπαπέτρου που μάρκαραν από «1» μέχρι «5» ματσάροντας την ενέργεια των Αμερικανών της Εφές, από τον Αγραβάνη που έκλεισε τους διαδρόμους που έβρισκαν οι γκαρντ των Τούρκων προς το καλάθι με τις βοήθειές του, μέχρι τον Μπιρτς και τον Γιανγκ που αν και έχασαν αρκετά ριμπάουντ (ευθύνη που βαραίνει όλη την ομάδα) κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη των σέντερ, ή τον Μάντζαρη και τον Γουότερς που πέτυχαν μεγάλα καλάθια κι όταν βρήκαν βοήθεια στην αντιμετώπιση των ντράιβ ήταν καθοριστικοί.

Ασφαλώς ένα μεγάλο credit ανήκει και στον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς τον είχε νικήσει στο δικό του στυλ στα δύο προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αλλά αυτή τη φορά τού έκανε ένα μεγαλοπρεπές ΜΑΤ. Επέμεινε σε αθλητικά σχήματα, πρόσφερε βοήθειες στους αμυντικά ευάλωτους παίκτες και τα υπολογισμένα ρίσκα που πήρε αφήνοντας αρκετά σουτ απέδωσαν. Μα πάνω από όλα, γιατί όλα αρχίζουν από την ψυχολογία, κράτησε την ομάδα ενωμένη και ψύχραιμη όταν όλα έδειχναν να στραβώνουν.

Ο Ολυμπιακός, ασφαλώς, δεν έχει ακόμη προκριθεί. Καλείται να το κάνει την Τρίτη έχοντας πλέον την ψυχολογία, το know-how, τον κόσμο στο πλευρό του, αλλά και την πίεση. Όμως σε αντίθεση με την Εφές έχει αποδείξει πως γνωρίζει ίσως καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα στην Ευρώπη να τη διαχειρίζεται σωστά.

Κι αν με το καλό τα καταφέρει, η παρουσία του θα είναι ανεπιθύμητη από τους άλλους τρεις του Final Four, ΤΣΣΚΑ, Ρεάλ και Φενέρμπαχτσε, κι ας υπερέχουν σε ταλέντο και μπάτζετ. Ποιος θέλει μέσα στα πόδια του μια παρέα αντρών που θα τους βγάλουν την ψυχή και ειδικά σε ένα και μόνο ματς 40 λεπτών είναι ικανοί για τα πάντα; Ειδικά τώρα που και η Ολυμπία είναι έγκυος…

Follow @ChristosRobolis