Ο χαμαιλέων Ολυμπιακός και η μοναδική παραφωνία του

Το κλισέ πλην όμως αναμφισβήτητο δεδομένο στον αθλητισμό είναι πως δεν υπάρχουν εύκολα παιχνίδια εκτός από αυτά που τα μετατρέπεις εσύ σε τέτοια. Ο βαθμός επικινδυνότητας, δε, ακόμη και σε θεωρητικά ακίνδυνα παιχνίδια, αυξάνεται στο δεύτερο ματς μιας διαβολοβδομάδας και μετά από μια σπουδαία νίκη. Υπό το πρίσμα αυτό, λοιπόν, η νίκη του Ολυμπιακού επί της Γκραν Κανάρια όσο ξεκούραστα κι αν φάνηκε πως ήρθε δεν ήταν αυτονόητη πριν τη διεξαγωγή του αγώνα. Ρωτήστε την Αρμάνι, αν αμφιβάλλετε…

Οι ερυθρόλευκοι υπάκουσαν ευλαβικά στην εντολή προσγείωσης του Ντέιβιντ Μπλατ στα αποδυτήρια μετά το θρίαμβο στη Βαρκελώνη για «νίκη την Πέμπτη για να δώσουμε αξία στη νίκη μας εδώ». Παρουσιάστηκαν όχι απλώς όσο σοβαροί απαιτούσε η περίσταση για να μην αμφισβητηθεί στιγμή η νίκη τους, αλλά ανάλογα διψασμένοι με άλλα παιχνίδια όπου ο αντίπαλος «ενέπνεε» περισσότερο. Πρώτος από όλους ο Βασίλης Σπανούλης, που άλλοι με τα δικά του χιλιόμετρα και παράσημα θα έκαναν αγγαρεία, αλλά εκείνος συνεχίζει να βρίσκει κίνητρο εκεί που άλλοι δεν το βλέπουν. Άλλωστε η πρωτιά (και) στους σκόρερ της Ευρωλίγκας δεν απέχει πολύ και ο θρόνος του Ναβάρο αρχίζει ήδη να τρίζει…

Το πιο εντυπωσιακό και ταυτόχρονα ενθαρρυντικό στοιχείο για τον φετινό Ολυμπιακό είναι πως προσαρμόζεται εύκολα σε κάθε… concept, όπως αναφέρεται και στην ορολογία των reality μόδας. Η ομάδα που το βράδυ της Τρίτης συγκράτησε την Μπαρτσελόνα στους 60 πόντους και κέρδισε βάζοντας 69, κάτι λιγότερο από 48 ώρες μετά έβαλε παρά δύο εκατό δίχως όμως να εγκαταλείψει τις αμυντικές της αρχές. Όσο πρώιμο κι αν ακούγεται, αυτή η όμορφη διπροσωπία του Ολυμπιακού θύμισε το Final Four του 2013 στο Λονδίνο, τότε που είχε αποδώσει το καλύτερο μπάσκετ στην ιστορία του εγκλωβίζοντας τη «μηχανή» της ΤΣΣΚΑ στους 52 πόντους στον ημιτελικό (69-52) και κερδίζοντας στον διαγωνισμό επίθεσης τη Ρεάλ με κατοστάρα στον τελικό (100-88).

Ο φετινός Ολυμπιακός δείχνει ως τώρα ομάδα χωρίς ξεκάθαρη ταυτότητα κι αυτό μπορεί να ακούγεται άσχημο, αλλά μόνο τέτοιο δεν είναι. Δείχνει ικανός να κερδίσει από την επίθεσή του, που κάθε εβδομάδα μοιάζει να λειτουργεί και πιο αυτοματοποιημένα (απόδειξη το ρεκόρ ασίστ στην Ευρωλίγκα χθες βράδυ), όσο και από την άμυνά του που είναι όλο και περισσότερο αποτελεσματική παρότι η συντριπτική πλειονότητα του ρόστερ δεν έχει «συστατικές» εξολοθρευτή. Αυτή η προσαρμοστικότητα σε κάθε συνθήκη και αντίπαλο μπορεί να οδηγήσει τον Ολυμπιακό μακριά.

Μοναδική παραφωνία της χθεσινής βραδιάς η συνήθης το τελευταίο διάστημα. Ο Γιάνις Τίμα εξακολουθεί να είναι εκτός κλίματος και σε ένα ματς που είχε κριθεί από τη δεύτερη περίοδο τα 4:26 που πάτησε παρκέ όντας ο μοναδικός με αρνητικό ranking σε μια βραδιά που το ομαδικό έφτασε στο 132 (!) λέει πολλά. Ο Ντέιβιντ Μπλατ είναι προφανές πως έχει πρόβλημα με τη νοοτροπία του Λετονού. Ενώ ο Μπόγρης προσπαθεί να αξιοποιήσει στο μέγιστο τον πολύ περιορισμένο χρόνο του στο παρκέ και δικαίως εισπράττει το χειροκρότημα για τον επαγγελματισμό του, ενώ ο Μάντζαρης χρησιμοποιείται κάποιες φορές για τα φάουλ τακτικής που απομένουν πριν τα πέντε στο τέλος κάθε περιόδου αποδεχόμενος στωικά αυτόν τον υποβιβασμό στο ρόλο του, ο Τίμα εμφανίζεται νωθρός, νωχελικός και κάνει… μουτράκια. Με τέτοια νοοτροπία το μόνο βέβαιο είναι πως ο Μπλατ δεν πρόκειται να του δώσει χρόνο. Ακόμη κι αν χρεώνεται ο ίδιος τη λάθος επιλογή της απόκτησής του (και μάλιστα με υψηλό και διετές συμβόλαιο), ο Αμερικανοϊσραηλινός είναι δίκαιος και δεν θα βάλει τον δικό του εγωισμό πάνω από το συμφέρον της ομάδας.

Κατά τα λοιπά, ο Ολυμπιακός έχει μια χρυσή ευκαιρία να ολοκληρώσει με 10-5 τον πρώτο γύρο έχοντας βάλει γερά θεμέλια για πλασάρισμα στο Top 5, που δεν συγκρίνεται επ ουδενί με τις θέσεις 6, 7 και 8 που πέφτουν σε «τοίχο» τύπου Φενέρ, Ρεάλ ή ΤΣΣΚΑ.

*Κάθε Κυριακή τα λέμε σταθερά στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ (όχι μόνο για «αιώνιους» αλλά για όλους), ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis