Ο Θοδωρής θα βρει την υγειά του

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς αποφάσισε να ξενιτευτεί ξανά στα 34 του. Η τριετία που πέρασε στον Ολυμπιακό τον έφθειρε και στη Μακάμπι θα έχει την ευκαιρία να βρει την υγειά του.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Το καλοκαίρι του 2008 αποφάσιζε να επιστρέψει στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό, δεχόμενος μάλιστα και μείωση στις αποδοχές του, όχι απλώς γιατί έξι χρόνια στην παγωμένη Μόσχα ήταν αρκετά, αλλά και με στόχο να συνδέσει το όνομά του με την επιστροφή των «ερυθρολεύκων» στους τίτλους. Φόρεσε ή μάλλον τον έντυσαν με το μανδύα του Μεσσία και κλήθηκε να ηγηθεί της ομάδας του στην προσπάθεια εκθρονισμού του Παναθηναϊκού. Οι προσδοκίες που δημιούργησε στον κόσμο το όνομα, το πλούσιο παλμαρέ του και το μεγάλο του συμβόλαιο ήταν από μεγάλες έως υπερβολικές και δυσβάσταχτες. Άνθρωποι που δεν τον είχαν δει ποτέ στο απόγειο της καριέρας του με τη φανέλα της ΤΣΣΚΑ παρά μόνο άκουγαν για αυτόν και τα κατορθώματά του στην Ευρώπη περίμεναν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούσε να δώσει.

Η μεταφορά από την απόλυτη ηρεμία, την προσήλωση στο μπάσκετ και μόνο και το ψυχρό (κυριολεκτικά και μεταφορικά) κλίμα της Ρωσίας στην Ελλάδα ήταν μία μορφή πολιτισμικού σοκ για τον Θοδωρή. Η πίεση από ΜΜΕ και κόσμο, η απαίτηση για νίκες και τίτλους, η οπαδική τρέλα και οι φωνές για τη διαιτησία ήταν κάτι που-φεύγοντας από την Ελλάδα το 2002 και μένοντας μακριά από αυτή την πραγματικότητα για έξι χρόνια-είχε αποβάλει από τον οργανισμό του. Οι ήττες και η απώλεια τίτλων απλώς αύξησαν το βάρος στους ώμους του και δεν κατάφερε να προσφέρει ποτέ τα προσδοκώμενα.

Ο επαναπατρισμός τον έφθειρε. Από ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, είδωλο του ελληνικού μπάσκετ, άξιος πρεσβευτής του στο εξωτερικό και πρωταγωνιστής στις επιτυχίες της Εθνικής, ο Θοδωρής Παπαλουκάς αποκαθηλώθηκε. Χαρακτηρίστηκε-με τη γνωστή μεγάλη δόση της ελληνικής υπερβολής-αποτυχημένος για τους «ερυθρόλευκους», μισητός για τους «πράσινους», πολύ κατώτερος του Διαμαντίδη και... λιποτάκτης επειδή έκλεισε τα αυτιά του στο κάλεσμα της επίσημης αγαπημένης. Παρασύρθηκε στη δίνη της εγχώριας νοοτροπίας (όπως φαίνεται και από τη γραπτή του δήλωση μετά την απόφαση της οικογένειας Αγγελόπουλου να αποχωρήσει), που μπορεί όσα κάποιος έχτισε με κόπο και ιδρώτα για χρόνια, να τα γκρεμίσει εν μία νυκτί και να χορεύει γελώντας πάνω από τα συντρίμμια τους.

Ορθώς, λοιπόν, ο Θοδωρής Παπαλουκάς επέλεξε να αποσυρθεί μακριά από την αχάριστη πατρίδα του. Στο μακρινό πλην φιλόξενο Τελ Αβίβ θα έχει την ευκαιρία να ηρεμήσει, να τακτοποιήσει τις σκέψεις του και να ασχοληθεί μόνο με το μπάσκετ. Κανείς δεν θα απαιτήσει από αυτόν την Ευρωλίγκα ή το πρωτάθλημα, στις ήττες δεν θα χαρακτηρίζεται «φραγκοφονιάς» από τους ίδιους τους φιλάθλους του και δεν θα χρειαστεί να ασχοληθεί με διαιτησίες και παρασκήνια. Θα του δοθεί η ευκαιρία να αποκαταστήσει το μύθο του και-ποιος ξέρει-ίσως επιλέξει να φορέσει για ένα τελευταίο καλοκαίρι τη φανέλα με το εθνόσημο. Γιατί σε έναν παίκτη με τη δική του προσφορά στην Εθνική αρμόζει ένα «αντίο» στο γήπεδο.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com