Ο Σοφοκλής έφτασε εκεί που ήθελε ο ίδιος, όχι όλοι οι άλλοι

Αλήθεια, πόσο άδικο είναι να κρίνουμε ανθρώπους βάσει των προσδοκιών που εμείς-συχνά εντελώς αυθαίρετα-δημιουργούμε για εκείνους… χωρίς εκείνους; Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης, που προ λίγων ημερών αποφάσισε να κρεμάσει την τεράστια φανέλα του αποτελεί ίσως την πιο χαρακτηριστική περίπτωση ενός μπασκετικού my way κι όχι ενός ακόμη what if.

Σύμφωνοι, ο Big Sofo συμπύκνωνε στη θηριώδη και πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά δεδομένα «συσκευασία» του όλα εκείνα τα στοιχεία ενός σέντερ που θα κυριαρχούσε για χρόνια στα παρκέ όχι μόνο της Ευρωλίγκας, αλλά ακόμη και του ΝΒΑ. Αυτό δημιούργησε αυτομάτως στο μυαλό όλων απαιτήσεις από αυτόν που όμως μόνο ο ίδιος θα δικαιούτο να έχει. Βλέποντάς τον να αποκαθηλώνει είδωλα του ΝΒΑ στον αξέχαστο κι ανεπανάληπτο ημιτελικό της Σαϊτάμα η… πρεμούρα να τον δούμε στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου έγινε ακόμη μεγαλύτερη στο κοινό. Ένα κοινό που αρέσκεται στο να ορίζει από μόνο του στόχους συνήθως ακόμη κι ανέφικτους για λογαριασμό άλλων κι όταν εκείνοι δεν τους πετυχαίνουν είναι έτοιμο να τους κατακεραυνώσει. Δείτε-για παράδειγμα-τι… τραβά ο Γιάννης Αντετοκούνμπο των δύο βραβείων MVP επειδή… απέτυχε να έχει στα 26 του ήδη 1-2 δαχτυλίδια πρωταθλητή ή ο Στέφανος Τσιτσιπάς που στα 22 του τολμά να μην έχει κατακτήσει κάποιο Grand Slam.

Ο Σοφοκλής, πράγματι, δεν κατάφερε να παίξει στο ΝΒΑ, ούτε να κυριαρχήσει σε διάρκεια πολλών ετών στην Ευρωλίγκα. Λοιδορήθηκε ως… καλοπερασάκιας, που προτιμά να είναι πρώτος στο «χωριό» της Ευρωλίγκας παρά να υποβάλει τον εαυτό του στη δοκιμασία της «πόλης», που δεν μπόρεσε ποτέ να τιθασεύσει την αγάπη του για το φαγητό, που δεν φρόντισε το σώμα του και δεν πειθάρχησε στους κανόνες που του έβαζαν. Ίσως κάποια από αυτά να είναι και αληθινά. Ποιος όμως και από πού κι ως πού έχει το δικαίωμα να υποδείξει στον οποιονδήποτε τι θα πράξει στη ζωή του; Το ότι ο Σχορτσανίτης δεν τρύπησε, ίσως ούτε καν πλησίασε, το αγωνιστικό του ταβάνι μπορεί να συνιστά πραγματικότητα, αλλά ουδείς μπορεί να τον κατηγορήσει για αυτό. Μόνο ο ίδιος κάνοντας την αυτοκριτική του έχει αυτό το δικαίωμα.

Και, για σταθείτε ρε παιδιά, μήπως έκανε λίγα πράγματα ο «Σόφο» στην καριέρα του; Πέρα από τους τίτλους που κατέκτησε με Μακάμπι, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό (14 τον αριθμό, παρακαλώ), πέρα από τα μετάλλια που φόρεσε στο στήθος με την Εθνική (ασημένιο Παγκόσμιο και χάλκινο Ευρωπαϊκό), αποχαιρετά τα παρκέ με αρκετά, ίσως ακόμη μεγαλύτερα, «παράσημα»:

-Λατρεύτηκε ανεξαιρέτως από τους φίλους κάθε ομάδας του, ακόμη κι από εκείνους που κάποτε τον περιέπαιζαν για τα κιλά του, δίχως ποτέ να λαϊκίσει ή να πουλήσει οπαδιλίκι. Πέρα από τους φίλους της Μακάμπι που τον λατρεύουν σαν Θεό, αλήθεια, πόσους Έλληνες παίκτες ξέρετε που να έχουν περάσει από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό παραμένοντας αγαπητοί στις τάξεις αμφοτέρων;

-Έβαζε τα στήθη του πάντα για να υπερασπιστεί τους συμπαίκτες του. Ίσως όχι το καλύτερο παράδειγμα, αλλά πιο χαρακτηριστικό ήταν στο αλήστου μνήμης «ταβερνόξυλο» του κατά τα άλλα φιλικού με τη Σερβία το 2010, όταν έπεσε στη… φωτιά για να προστατεύσει τους συνοδοιπόρους του και έκανε ολάκερο Κρίστισιτς να βλέπει ακόμη εφιάλτες.

-Αποτέλεσε πριν τους Αντετοκούνμπο τον πρώτο αφρικανικής καταγωγής Έλληνα που έσπασε τα «στεγανά» της ακόμη και τώρα οπισθοδρομικής ελληνικής κοινωνίας. Ο Γιάννης σε πρόσφατη συνέντευξή του ανέφερε πόσο μεγάλη πηγή έμπνευσης ήταν για εκείνον να βλέπει στα 12 του έναν μαύρο Έλληνα να κονιορτοποιεί τους σούπερ σταρ του ΝΒΑ.

-Βροντοφώναξε «ανοχή τέλος» στους κουραδόμαγκες που κρύβονται στον όχλο, όταν όρμησε στην κερκίδα σε έναν αγώνα της Μακάμπι με την Χάποελ Τελ Αβίβ για να… συνετίσει έναν οπαδό που του φώναζε «θα βιάσω την κόρη και τον γιο σου». Οι πληροφορίες πως ο «νταής» από τον Απρίλιο του 2004 ακόμη τρέχει για να κρυφτεί ελέγχονται ως ανακριβείς.

Αυτός ήταν ο Σοφοκλής… Δεν έκανε την καριέρα που απαιτούσαν όλοι από εκείνον, αλλά αυτή με την οποία ο ίδιος ένιωθε καλύτερα και στο περιβάλλον που κάθε φορά τον γέμιζε περισσότερο σαν άνθρωπο. Δεν ορκίστηκε πίστη σε καμία φανέλα με δηλώσεις και φανφάρες αλλά ανάγκασε όλους τους φιλάθλους να τον αγαπήσουν. Δεν είχε τη συμβατική συμπεριφορά του καλού παιδιού, αλλά ακολουθώντας την καρδιά και τα πάθη του ήταν πάντα αυθεντικός. Ίσως το μόνο λάθος του, όπως σημειώνει και ο κάτι παραπάνω από ατζέντης για αυτόν, Πάνος Καπάζογλου, ήταν ότι η αγοραφοβία του δεν του επέτρεψε να νιώσει πόσο τον αγαπά ο κόσμος. Όμως ακόμη και εκεί ο «Σόφο» επέλεξε το my way.

Εμείς αντί να τον κρίνουμε για ό,τι δεν… έγινε σύμφωνα με τα δικά μας στάνταρ, ας τον ευχαριστήσουμε για αυτό που ήταν. Ο τύπος που έβαζε στα καλάθια τα θηρία τύπου Ντουάιτ Χάουαρντ και μετά τίναζε από πάνω του τη σκόνη σα να έκανε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο…

ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός τιμωρήθηκε σκληρά από τη Ζαλγκίρις για την κάκιστη νοοτροπία με την οποία μπήκε στο ματς. Όταν έχεις κάνει ένα φάουλ στα πρώτα εννιά λεπτά του αγώνα και στη δεύτερη περίοδο κάνεις δύο, αμφότερα επιθετικά, ο αντίπαλος νιώθει ακόμη πιο ζεστός στο ούτως ή άλλως «κρύο» ΟΑΚΑ. Πέραν αυτού, ο Παναθηναϊκός παραμένει εξαιρετικά ασταθής όχι μόνο από αγώνα σε αγώνα, αλλά και μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, συχνά από λεπτό σε λεπτό. Στο Μιλάνο αυτό φάνηκε από την καλή, κόντρα στην Ζαλγκίρις από την ανάποδη…

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis