Ο Πρίντεζης που φεύγει και ο Μήτογλου που έρχεται…

Η έλλειψη χημείας σε μια ομάδα έξι μέρες πριν δώσει ένα δύσκολο επίσημο ματς δεν είναι, φυσικά, κάτι ευκταίο. Όμως είναι απόλυτα φυσιολογικό αν μετρά όλες κι όλες 3-4 προπονήσεις και έχει ελάχιστες σταθερές από το παρελθόν στο παρόν. Γιατί, ναι μεν, μπορεί η σύνθεση της Εθνικής στο φιλικό απέναντι στο Μαυροβούνιο να ήταν κατά τα 8/12 εκείνη του περασμένου Ευρωμπάσκετ, ωστόσο από τότε δεν έχει μεσολαβήσει μόνο ένας χρόνος, αλλά και μια υποχρεωτική αναδόμηση της ομάδας με τα καλύτερα διαθέσιμα υλικά.

Για την έλλειψη συνεργασιών στην επίθεση και συνεννόησης στην άμυνα, λοιπόν, τα ελαφρυντικά είναι πολλά. Εκεί που δεν χωρούν δικαιολογίες, είναι στο νωθρό πρόσωπο του πρώτου ημιχρόνου. Ευτυχώς πέρα από αναμφισβήτητη ποιότητα οι Έλληνες διεθνείς έχουν και εγωισμό, που τους αφύπνισε στο δεύτερο μέρος. Ειδικά στο τρίτο δεκάλεπτο, η Εθνική έδειξε στοιχεία της ομάδας που θέλουμε να βλέπουμε. Με αυταπάρνηση στην άμυνα και αλτρουισμό στην επίθεση. Κι όλα αυτά με το γκάζι πατημένο, όπως αρμόζει σε μια ομάδα με τέτοια ασυνήθιστη για ελληνικό μπάσκετ αθλητικότητα.

«Πού να’ παιζε κι ο Γιάννης», θα σκεφτεί κανείς, αλλά το μοιρολόι για την απουσία του Αντετοκούνμπο δεν βοηθά σε τίποτα και ταυτόχρονα αποτελεί ασέβεια απέναντι σε παίκτες αλλά και μια μπασκετική χώρα που έχουν καταφέρει θαύματα χωρίς την ανώτερη βοήθεια από σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Ασφαλώς, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες (δηλαδή οι Μπακς), καλώς να ορίσει ο Γιάννης. Μέχρι τότε, όμως, μνημονεύοντάς τον σε κάθε περίσταση είναι σα να παραδεχόμαστε πως δίχως αυτόν δεν πάμε πουθενά. Κι αυτό ΔΕΝ ισχύει. Γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, έχουν και άλλοι (Ισπανοί, Γάλλοι, Σέρβοι, Λιθουανοί κ.α.) ανάλογες απουσίες, αν όχι της ποιότητας του δικού μας, σίγουρα σε ποσότητα μεγαλύτερες από τη μοναδική δική μας απουσία.

Για την ώρα την ιστορία συνεχίζουν να γράφουν οι παρόντες. Οι παρόντες της πρώτης φάσης που επιτέλεσαν στο ακέραιο την αποστολή τους και έχοντας αποδεχτεί πλήρως το ρόλο τους έκαναν στην άκρη, καθώς και εκείνοι που επέστρεψαν για την έναρξη της δεύτερης φάσης, όχι σαν… άσωτοι υιοί ζητώντας συγχώρεση, αλλά ως κανονικά στελέχη της Εθνικής που ήθελαν εξ αρχής να βοηθήσουν αλλά αδυνατούσαν έχοντας βρεθεί στη μέση του «πολέμου» που μαίνεται στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Ειδική αναφορά σε λίγα πρόσωπα… Ο Γιώργος Πρίντεζης επέστρεψε για ένα τελευταίο τανγκό και υπενθύμισε σε όλους πόσο πολύτιμος είναι για την Εθνική. Όχι μόνο αγωνιστικά, αλλά και σαν συσπειρωτική παρουσία στα αποδυτήρια. Ο χορευτής του low post πρόσφερε πολύτιμους πόντους, αλλά και απολαυστικές ασίστ. Μετά το επόμενο καλοκαίρι θα λείψει σίγουρα. Ας τον χαρούμε με τη γαλανόλευκη όσο μπορούμε σε αυτόν τον περιορισμένο αριθμό τελευταίων παραστάσεων…

Εκείνος που δείχνει έτοιμος για τη διαδοχή είναι ο Ντίνος Μήτογλου. Η βελτίωσή του, προϊόν δουλειάς και σοβαρότητας που τον διακρίνει αλλά και εμπιστοσύνης του προπονητή που του έδωσε την ευκαιρία πριν καλά-καλά καθιερωθεί στον Παναθηναϊκό, είναι εντυπωσιακή. Κι ο Πρίντεζης μπορεί να αισθάνεται πως θα παραδώσει το «4» σε καλά χέρια.

Ο άλλος μικρός, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ, θέλει το χρόνο του. Να προσαρμοστεί μεταξύ αγνώστων και σε ένα μπάσκετ εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει μάθει από μικρός. Το ταλέντο του περισσεύει, η αθλητικότητα επίσης και το ευχάριστο είναι η διάθεσή του. Τόσο στο να έρθει από τις ΗΠΑ δίχως να του εγγυάται κανείς ούτε καν θέση στη δωδεκάδα, όσο και στις προπονήσεις. Είναι μια επένδυση που μπορεί να αποδώσει πολλά, έστω και με καθυστέρηση, αλλά αξίζει την επιμονή και υπομονή μας. Όπως και ολόκληρη η Εθνική.

Follow @ChristosRobolis